Τρια νέα βιβλία από τις εκδόσεις Ίκαρος δίνουν "μαθήματα" ζωής και αφηγούνται ιστορίες ρεαλιστικές που αναζητούν την αλήθεια.

Με τα συγχαρητήριά μου -Δοκίμιο και Δεκάτη Σεπτεμβίου-Διηγήματα, του Saunders George

Το βιβλίο Με τα συγχαρητήριά μου

Τρεις μήνες μετά την εκφώνηση αυτής της ομιλίας του George Saunders στην τελετή αποφοίτησης του Πανεπιστημίου Σύρα­κιουζ και τη δημοσίευσή της στην ιστοσελίδα των New York Times, το κείμενο κοινοποιήθηκε και αναδημοσιεύτηκε σε όλο το Διαδικτυο πάνω από ένα εκατομμύριο φορές. Κι αυτό γιατί τα λόγια του Saunders αγγίζουν την επιθυμία που όλοι έχουμε μέσα μας για καλοσύνη και πληρότητα στη ζωή μας. Ένα κείμενο δυνατό, αστείο και σοφό, που εμπνέει μέσα από την απλότητά του.

Το βιβλίο Δεκάτη Σεπτεμβίου

Ο ρεαλισμός της σκληρής καθημερινότητας ανταλλάσσει χειραψίες με τη δυστοπική επιστημονική φαντασία, αλλά πάντα μες στο σκοτάδι λάμπει ένα μικρό φως, ένα κερί. Στις χαραμάδες εναποθέτει την τσαλακωμένη αισιοδοξία του ο Saunders, στα χορταριασμένα χάσματα, στα μεσοδιαστήματα όπου μπορεί να λάμψει η λεπίδα της ελπίδας. Τα διηγήματα στη Δεκάτη Δεκεμβρίου είναι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τυπωμένες σε αλουμίνιο, είναι μονοφωνικά ηχογραφήματα που δεν θέλουν τόσο να προειδοποιήσουν όσο να υπαινιχθούν ότι μείζον παραμένει η αγάπη, ότι δεν είναι ντεμοντέ και αναχρονιστική η τρυφερότητα. Μέσα στο σκότος υπάρχουν χαραμάδες φωτός, ένα μικρό κεράκι δωρίζει θάλπος, μια φράση κι ένα χαμόγελο μπορούν να αντιστρέψουν τα πράγματα.

Οι πληροφοριοδότες του Vasquez Juan Gabriel

Όταν ο δημοσιογράφος Γκαμπριέλ Σαντόρο εξέδιδε το πρώτο του βιβλίο, τη βιογραφία μιας Γερμανίδας που εγκαταστάθηκε στην Κολομβία λίγο πριν από την έναρξη του Δευτέρου παγκοσμίου Πολέμου, δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι η πιο εξοντωτικά αρνητική κριτική θα γραφόταν από τον ίδιο τον πατέρα του. Τι κρυβόταν πίσω από τις φαινομενικά ανώδυνες εκμυστηρεύσεις της Γερμανίδας; Τι ήταν αυτό που έκανε τον πατέρα του Σαντόρο να αισθανθεί προδομένος; Το βιβλίο καταγράφει το εγχείρημα του νεαρού δημοσιογράφου ν’ ανακαλύψει την αλήθεια, όσο πικρή κι αν ήταν τελικά, ταξιδεύοντας πίσω στο χρόνο ώσπου να φτάσει σ’ εκείνη την τρομερή δεκαετία του 1940, τότε που στην Κολομβία καταστράφηκαν ζωές, διαλύθηκαν οικογένειες και σπιλώθηκαν συνειδήσεις.