Το clickatlife επιλέγει ρήσεις από έντεκα συγγραφείς της παγκόσμιας κλασσικής λογοτεχνίας για να ανοίξει διάλογο με σύγχρονους εκπροσώπους της ελληνικής βιβλιοπαραγωγής. Η Ηρώ Νικοπούλου απαντά.

«Δεν είναι δικό τους θέμα (των αναγνωστών) το ότι χρειάστηκε να μάθεις να γράφεις. Άφησέ τους να νομίζουν ότι έτσι γεννήθηκες». Έρνεστ Χέμινγουεϊ

1. Ο συγγραφέας γεννιέται ή γίνεται;
Απαραιτήτως, –ούτως ή άλλως άλλωστε–  προηγείται η γέννηση! Όλα τα άλλα απαραιτήτως –και πάλι– έπονται, διαβάσματα, πολλή δουλειά, σβήνε-γράφε, γομολάστιχες, συνθήκες...

«Είμαι επιτυχημένος, πιθανότατα γιατί πάντα πίστευα ότι δεν ήξερα το παραμικρό για το γράψιμο και ειλικρινά προσπαθούσα πάντα να πω μια ενδιαφέρουσα ιστορία με διασκεδαστικό τρόπο». Έντγκαρν Ράις Μπάροουζ

2. Γιατί γράφεις;
Γιατί η πραγματικότητα δεν είναι μία, ή –αλλιώς–  δεν την βιώνουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Γράφοντας προσπαθώ να προσεγγίζω διαφορετικές όψεις της ανθρώπινης φύσης και του εαυτού μου. Είναι για μένα ένας άλλος τρόπος να γνωρίζω και να θυμάμαι. 

«Ο συγγραφέας που δεν ενδιαφέρεται ούτε συμπονά τα κουσούρια των ηρώων του, δεν είναι πειστικός», Τζόζεφ Κόνραντ

3. Ποιόν ήρωά σου συμπάθησες και ποιόν «αντιπάθησες» περισσότερο;
Συμπόνεσα την Αρετή Θεοφίλου στο ομώνυμο διήγημά μου από την συλλογή «Ομελέτα με  μανιτάρια», γιατί φτάνει στο έγκλημα παρερμηνεύοντας τα περί θείας δοκιμασίας και δικαιοσύνης· και σίγουρα αντιπαθώ την Τζένη στην «Προσφώνηση», από το «Ελληνιστί: ο γρίφος», που αρνείται τον μητρικό της ρόλο.

«Το να τελειώνεις ένα βιβλίο μοιάζει με το να οδηγείς ένα παιδί στον πίσω κήπο του σπιτιού και να το σκοτώνεις», Τρούμαν Καπότε

4. Όταν ολοκληρώνεις ένα βιβλίο σου νιώθεις….
Λύτρωση αλλά και θλίψη για την απώλεια του ελέγχου. Είναι όπως όταν ενηλικιώνονται τα παιδιά σου. Τα χάνεις και κινδυνεύεις να ξεμένεις δίχως ρόλο μέχρι να ‘ρθει το επόμενο παιδί.

«Κάθε μυστικό στην ψυχή του συγγραφέα, κάθε εμπειρία της ζωής του, υπάρχει μέσα στο  έργο του». Βιρτζίνα Γουλφ

5. Τι σε εμπνέει;
Οι μικρές λεπτομέρειες, ένα τυχαίο στιγμιότυπο που μπορεί να οδηγήσει στο ξετύλιγμα ενός χαρακτήρα. Το ανεβοκατέβασμα από την μικροκλίμακα της ατομικής ψυχής στη μεγακλίμακα του συνόλου.

«Ο χρόνος του συγγραφέα δαπανάται κατά πολύ στο διάβασμα. Για να γράψει ένα βιβλίο, πρέπει να ξεψαχνίσει μισή βιβλιοθήκη». Σάμιουελ Τζόνσον

6. Τι διαβάζεις αυτή την περίοδο;
Δύο δοκίμια, το «Εγκώμιο της απραξίας» του Φρανσουά Ζυλλιέν σε μετάφραση του Θάνου Σαμαρτζή και την «Χρησιμότητα του άχρηστου» του Νούτσιο Ορντίνε σε μετάφραση του Ανταίου Χρυσοστομίδη. Όσο να ’ναι χρειαζόμαστε νησίδες ψυχικής αντίστασης στις μέρες μας.

«Το γράψιμο είναι θέμα ρυθμού. Το συγκρίνω με την τζαζ», Φρανσουάζ Σαγκάν

7. Ποια τραγούδια θα ήθελες να είχες γράψει αν ήσουν μουσικός;
Τα τραγούδια του Μπερλιόζ. Κάθε φορά που ακούω τις «Νύχτες καλοκαιριού» στους στίχους του Θεόφιλου Γκωτιέ αισθάνομαι ότι κάποιος μου ξεριζώνει τα σπλάχνα –ιδίως όταν ερμηνεύτρια είναι η Ρεγκίνα Κρεσπέν· και μετά το «Αστούριας» του Αλμπενίθ με ερμηνευτή τον Σεγκόβια, που με τις κλίμακές του με ξαναβάζει στη ζωή.

«Δεν μπορείς να διορθώσεις ένα έργο σου παρά μόνο όταν το ξεχάσεις», Βολταίρος

8. Σε ποιο βιβλίο σου θα ήθελες, αν επέστρεφες, να έδινες άλλο τέλος και γιατί;
Σε κανένα, γιατί από την αρχή ξέρω και το τέλος, μου έρχονται μαζί.

«Οι λέξεις χωρίς εμπειρία είναι χωρίς νόημα», Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ

9. Ποιόν ήρωα ή ηρωίδα βιβλίου θα ήθελες να συναντήσεις;
Θα ήθελα να κοιτάξω βαθιά στα μάτια εκείνο το δαιμονικό πλάσμα που ενέπνευσε στον Σολωμό τη «Γυναίκα της Ζάκυθος».

«Τα εργαλεία μου για να γράψω είναι το χαρτί, ο καπνός, το φαγητό και λίγο ουίσκι». Γουίλιαμ Φώκνερ

10. Ποια είναι η πιο παράξενη συγγραφική σου συνήθεια;
Το μεγαλύτερο μέρος των βιβλίων μου γράφεται στο μυαλό μου όταν κολυμπώ ή όταν οδηγώ στους μεγάλους κλειστούς αυτοκινητόδρομους. Τρέχω τότε στάζοντας νερά να σημειώσω σκέψεις και λύσεις στα χαρτιά μου· ή σταματώ όπου επιτρέπεται στην εθνική και γράφω πάνω σε αποδείξεις διοδίων, χάρτες, λευκές σελίδες βιβλίων που διαβάζω εκείνη την περίοδο, οπουδήποτε.

«Αν θέλεις να γίνεις συγγραφέας, γράψε!», Επίκτητος

11. Ποια συμβουλή θα έδινες στους επίδοξους συγγραφείς;
Αυτή που δίνω κάθε μέρα και στον εαυτό μου: διάβασμα, διάβασμα, και γράψιμο το περισσότερο με τη γόμα, όπως έλεγε κι ο φίλος ποιητής Αργύρης Χιόνης. 

Η συγγραφέας

     Η Ηρώ Νικοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα όπου κατοικεί και εργάζεται. Σπούδασε ζωγραφική και σκηνογραφία στην Ανωτάτη Σχολὴ Καλών Τεχνών Αθηνών. Έχει κάνει πολλὲς ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Έχει δημοσιεύσει τρείς ποιητικὲς συλλογές, ένα μυθιστόρημα και δύο συλλογές διηγημάτων. Τελευταίο βιβλίο της: Ελληνιστὶ ο γρίφος (διηγήματα, εκδ. Γαβριηλίδης, 2013). Ποιήματα και διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ρώσικα, τούρκικα και κροατικά.
Συνδιευθύνει την ιστοσελίδα για το μικρό διήγημα Πλανόδιον-Ιστορίες Μπονζάι και επιμελήθηκε με τον Γιάννη Πατίλη την Ανθολογία μικρού διηγήματος Ιστορίες Μπονζάι ’14 (εκδ. Γαβριηλίδης). Ποιήματα, διηγήματα και άρθρα της έχουν δημοσιευθεί στον περιοδικό και ημερήσιο τύπο και έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ρωσσικά, Τουρκικά και Κροατικά. Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, της Εταιρείας Συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών. Επίσης διατηρεί την ιστοσελίδα: www.ironikopoulou.gr