Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ, αποκαλύπτεται στο νέο, πιο προσωπικό βιβλίο του μέχρι τώρα, το «Here comes trouble».

Το «Here comes trouble» είναι ένα μίγμα ιστορίας και πολιτικής, διανθισμένο με προσωπικές σκέψεις και γραμμένο με το γνώριμο, ιδιαίτερο στυλ του.

Ο Μάικλ Μουρ εξομολογείται ότι δεν είχε σκοπό να γίνει σκηνοθέτης. Ως έφηβος που μεγάλωνε στις μεσοδυτικές πολιτείες, θεωρούσε τα ντοκιμαντέρ κάτι σαν το… μπρόκολο: καλό, αλλά βαρετό.

Αντί αυτού λοιπόν, πέρασε τα εφηβικά και νεανικά του χρόνια δημαγωγώντας. Εκλέχτηκε στο σχολικό συμβούλιο, όταν ήταν στο γυμνάσιο, έγινε υποστηρικτής του Ρίτσαρντ Νίξον και ακόμη, φλέρταρε με την ιδέα να γίνει καθολικός ιερέας.

Αλλά από τη στιγμή που αποφάσισε τελικά να κάνει την πρώτη του ταινία, «σκόνταψε» επάνω σε ένα νέο είδος ντοκιμαντέρ που συνδυάζει την αντιπαράθεση με το πολιτικό περιεχόμενο και το σαρκαστικό ύφος.

Το «Roger and me», για την παρακμή της γενέτειράς του, στο Flint του Michigan, ήταν το πρώτο δείγμα του παράτολμου ύφους του.

Στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο, ο Μάικλ Μουρ δεν έχει αποχωριστεί το καυστικό στυλ του, ενώ και πάλι ασκεί κριτική σε πολλές πολιτικές επιλογές του Μπους.

Πότε όμως αποφάσισε να αντιταχθεί στην αδικία; Ο Μουρ αναφέρει σε συνέντευξή του σε αμερικανικά ΜΜΕ: «Όταν ξανασκέφτεσαι κάποιες σημαντικές στιγμές από τη ζωή σου ... προσπαθείς να καταλάβεις, πώς έφτασα εδώ; Και μερικές φορές δεν είναι τόσο μεγάλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μας. Μερικές φορές είναι πολύ μικρά γεγονότα», υποστηρίζει, σχετικά με κάποια γεγονότα που άλλαξαν τον τρόπο σκέψης του, όπως κάποιες αδικίες στο σχολείο: «…σκέφτηκα, δε θα είμαι ποτέ σιωπηλός ξανά. Και στάθηκα εκεί και δεν είπα τίποτα. Κι εκείνη τη στιγμή, στα 18 μου, αποφάσισα ότι δε θα μείνω ξανά σιωπηλός όταν βλέπω κάποια αδικία γύρω μου, ακόμη και αν αυτό είναι το μικρότερο πράγμα… Από τότε έγινα άλλος άνθρωπος».

Στον Μουρ, δεν αρέσει να τον χαρακτηρίζουν «αμφισβητήσιμο»: «Ξεκίνησα τη δική μου εφημερίδα όταν ήμουν 22, 23 ετών. Και ήταν μια εναλλακτική εφημερίδα, στην οποία εγώ έκανα την επιμέλεια και έγραφα για σχεδόν μια δεκαετία. Αυτό ήταν το background μου πριν από το Roger and me, από την άποψη της ερευνητικής δημοσιογραφίας και του γραψίματος, για όσα συνέβαιναν, ειδικά με τη General Motors…Δεν ξέρω, ίσως δεν έχω καλή άποψη για τον εαυτό μου ...

Δεν πίστεψα ποτέ ότι είμαι αμφισβητήσιμος. Όταν στέκομαι στη σκηνή των βραβείων Όσκαρ και λέω, ε, λαέ, δεν πρόκειται να βρουν κανένα είδος όπλων μαζικής καταστροφής. Δε μας λένε την αλήθεια και κλπ, δεν είναι κάτι αμφισβητήσιμο. Είναι ακριβώς η αλήθεια», τόνισε ο αιρετικός σκηνοθέτης.