To As One μόλις ξεκίνησε κι εμείς σας παρουσιάζουμε τα έξι μακράς διάρκειας performances του προγράμματος.

Εδώ και λίγες μέρες, η «γιαγιά» του performance, Marina Abramović, βρίσκεται στην Αθήνα για να μυήσει το ελληνικό κοινό στην τέχνη της αλλά και τη διάσημη μέθοδό της, το «παιδί» της 40ετούς εμπειρίας της με την άυλη τέχνη. Το Αs One ξεκίνησε χτες (Πέμπτη 10 Μαρτίου) και θα τρέξει για επτά ολόκληρες εβδομάδες στο κτίριο της οδού Πειραιώς του Μουσείου Μπενάκη, μέχρι την ολοκλήρωσή του στις 24 Απριλίου. Πρόκειται για τη φιλόδοξη σύμπραξη του Οργανισμού  Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ με το Marina Abramović Institute (MAI), δύο οργανισμών που μοιράζονται κοινές αξίες, στόχους και οράματα. Μέσα από ένα πλούσιο πρόγραμμα δράσεων, το As One έχει σκοπό να αναδείξει την τέχνη του performance, να εξοικειώσει το ελληνικό κοινό με αυτή τη μορφή τέχνης καθώς και να προβάλλει νέους ταλαντούχους performers.

Το πρόγραμμα είναι χωρισμένο σε δύο αλληλοσυνδεόμενες ενότητες. Το πρώτο κομμάτι είναι η γνωριμία με τη Μέθοδο Abramović, η οποία και αποτελεί τον προθάλαμο για το δεύτερο μέρος, τις δράσεις δηλαδή του NEON-MAI Lab. Εκεί, θα δούμε εργαστήρια, διαλέξεις και έξι μακράς διάρκειας performances. Άλλωστε, όπως ανέφερε ο ιδρυτής του Neon, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, το As One είναι αφιερωμένο στο μακράς διάρκειας performance. Έτσι, από τους 29 Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στο πρόγραμμα, οι έξι θα βρίσκονται επί 8 ώρες την ημέρα και για 7 εβδομάδες στο δεύτερο όροφο του Μουσείου Μπενάκη για να παρουσιάσουν τα πρότζεκτς τους. Οι υπόλοιποι 23 (18 έλληνες και 5 ξένοι) θα παρουσιάσουν performance interventions με διάρκεια από μία έως 6 μέρες.

Τα performances που θα δούμε έχουν στόχο να προκαλέσουν τα όρια του ανθρώπινου κορμιού και ψυχισμού, φέρνοντας τον επισκέπτη αντιμέτωπο τόσο με το σώμα όσο και με το χρόνο. Οι 6 καλλιτέχνες εξερευνούν έννοιες όπως ο χρόνος, ο εγκλεισμός, ο αυτοέλεγχος, η ιδιωτικότητα και η απομόνωση. Πάμε να τους γνωρίσουμε.

Ένα άτομο τη φορά
Γιώτα Αργυροπούλου, ηθοποιός

Δύο πανομοιότυπα δωμάτια προσφέρουν το πεδίο αναζήτησης στις δύο πλευρές του «καθρέφτη», την πραγματικότητα και το κατασκευασμένο. Η Γιώτα Αργυροπούλου μπαίνει σε ένα μυθοπλαστικό κόσμο συναισθηματικών εμπειριών, προσκαλώντας τον επισκέπτη να την ακολουθήσει στη δράση ή την απραξία, στην απόσταση ή την επαφή. Το γυαλί ανάμεσά τους απομονώνει και ταυτόχρονα προσκαλεί για επικοινωνία, οικειότητα, αληθινό χρόνο επαφής.

Corner Time
Δέσποινα Ζαχαροπούλου, εικαστικός

Η καλλιτέχνης «φιλοξενεί» το κοινό σε έναν κλειστό χώρο, όπου εκτελεί μια σειρά από δράσεις συνδυάζοντας μεθόδους και πρακτικές που σχετίζονται με το διαλογισμό, την πειθαρχία, τον περιορισμό. Στόχος του έργου είναι η δημιουργία δυνητικών, πειραματικών καταστάσεων ανταλλαγής ελέγχου μέσα από το παιχνίδι των πολλαπλών λειτουργιών του βλέμματος.

Ασυνάρτητη oμιλία (Jargon)
Βιργινία Μαστρογιαννάκη, εικαστικός

Ένα ανθρώπινο ρολόι μετρά το χρόνο που κυλά, δοκιμάζοντας τα όρια του σώματος και του μυαλού. Η Βιργινία Μαστρογιαννάκη καθιστά το σώμα της μια αναλογική μηχανή, ένα εργαλείο που υπολογίζει το χρόνο, τις ώρες εργασίας, την ώρα του τόπου όπου βρίσκεται. Το μυαλό της παλεύει να παραμείνει συγκεντρωμένο στο κάθε λεπτό της ημέρας, ωστόσο η αδυναμία του νου να ακολουθήσει τη ροή του χρόνου, κάνει το λάθος ένα συμβάν αναπόφευκτο. Οι σημειώσεις σε χαρτί καταφέρνουν να επαναφέρουν το πνεύμα στο στόχο.

Μικροπολιτικές θορύβου
Λάμπρος Πηγούνης, συνθέτης και sound artist

Ορμώμενος από την έρευνά του στην ακουστική οικολογία σε σχέση με το ανθρώπινο σώμα, o Λάμπρος Πηγούνης επιχειρεί με το έργο του να σωματοποιήσει τις μικροπολιτικές ηχητικά σηματοδοτημένων απειλών και να καταδείξει τους τρόπους με τους οποίους ο ηχητικός θόρυβος χρησιμοποιείται ως μορφή βίας που ταυτόχρονα διαμορφώνει το ηχοτοπίο του μέλλοντος. Η παρουσία των επισκεπτών και οι δονήσεις των βημάτων τους δημιουργούν «επιθέσεις» στο εκτεθειμένο σώμα του καλλιτέχνη.

Λευκή σπηλιά
Νάνσυ Σταματοπούλου, χορεύτρια, δημιουργός διαδραστικών μέσων

Σε μια αλληγορία του Σπηλαίου του Πλάτωνα, η Νάνσυ Σταματοπούλου σκηνοθετεί τον δικό της «πνευματικό εγκλεισμό» μέσα σε μια πραγματικότητα που αποτελείται από καθημερινά αντικείμενα. Ο χρόνος είναι αργός σαν τις κινήσεις μιας χελώνας, οι δράσεις επαναλαμβανόμενες σαν τιμωρία, η πραγματικότητα μακρινή και η δυνατότητα διαφυγής αδιόρατη.

Πανγαία
Θοδωρής Τράμπας, εικαστικός

Ο Θοδωρής Τράμπας σκιαγραφεί τη διαδικασία της ένωσης μέσα από την καταστροφή, την ανάγκη για συμφιλίωση με την άλλη πλευρά. Σε έναν κλειστό χώρο 6 x 7 μέτρων, αναμετριέται το σώμα με το υλικό, με ένα μεγάλο κομμάτι βράχου, δημιουργώντας το αντίγραφό του με γύψο. Μέσα από το σπάσιμο του βράχου επιτυγχάνεται ο διαχωρισμός του αντιγράφου από το πρωτότυπο, ενώ τα θραύσματα που προκύπτουν αυξάνονται και αλλάζουν τη μάζα του υλικού, μεταλλάσσοντάς τη σε μια καινούργια μορφή.