Ο Ντίνος Χριστιανόπουλο, ο οποίος σφράγισε με το πλούσιο έργο του και την πληθωρική προσωπικότητά του την πνευματική και καλλιτεχνική ζωή της Θεσσαλονίκης, έγυφε από τη ζωή στις 11 Αυγούστου. Εμείς θυμόμαστε τη στιγμή που αρνήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων, το 2011.

Ποιητής, φιλόλογος και ερευνητής, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ή Κωνσταντίνος Δημητριάδης, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο λογοτεχνικό πεδίο τη δεκαετία του ’50 με την ποιητική του συλλογή «Η εποχή των ισχνών αγελάδων», ενώ υπήρξε και εκδότης του περιοδικού «Διαγώνιος» που αποτέλεσε φυτώριο για πολλούς συγγραφείς και καλλιτέχνες.

Στο ποιητικό του έργο συγκαταλέγονται αρκετές συλλογές όπως για παράδειγμα «Ξένα γόνατα» (1954, «Ανυπεράσπιστος καημός» (1960), «Ιστορίες του γλυκού νερού» (1980), «Νεκρή πιάτσα-πεζά ποιήματα» (1981), «Δώδεκα τραγούδια» (1984), «Το κορμί και το σαράκι»-νεώτερα ποιήματα, 1990-1996), «Η πιο βαθιά πληγή» (1998) κ.α. Κατά καιρούς έχει πραγματοποιήσει συγκεντρωτικές εκδόσεις της ποιητικής παραγωγής του, όπως τον τόμο «Ποιήματα» (1985). Η προσφορά του δεν περιορίζεται στην ποίηση, αφού έχει να επιδείξει και πολυσχιδή συγγραφική δραστηριότητα που περιλαμβάνει δοκίμια, πεζά, φιλολογικές μελέτες, μεταφράσεις και μελετήματα για το ρεμπέτικο τραγούδι.

Το 2011, ο 81χρονος ποιητής είχε αρνηθεί τη βράβευσή του με την εξής δήλωση:

«Ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους». Μάλιστα παρέπεμψε σε ένα παλαιότερο κείμενό του (1979) με τον τίτλο «Εναντίον»: «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ' όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο υπείροχον έμμεναι άλλων, που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου...»