Ζητήσαμε από τους Έλληνες μουσικούς να μας μιλήσουν για το αγαπημένο τους νησί του Αιγαίου και την ανάμνηση που τους σημάδεψε περισσότερο.

Αν και η καταγωγή μου βρέχεται από το Ιόνιο, το Αιγαίο το αγαπώ όσο τίποτα. Η άγριά του θάλασσα, τα ταξίδια με το πλοίο, τα λευκά σπίτια... Είναι πολλά τα αγαπημένα μου νησιά του. Είναι μία στιγμή όμως στο λιμάνι της Σίφνου που με άλλαξε σαν άνθρωπο και τη θυμάμαι για πάντα με νοσταλγία.

Καλοκαίρι 1997. Στην άκρη του λιμανιού, στις Καμάρες, τελειώνει ο δρόμος. Από μακριά φαίνεται ο τσιμεντένιος όγκος του εργοστασίου βιολογικού καθαρισμού. Εκεί που τελειώνει όποιο σπίτι είναι ένας μεγάλος μαύρος βράχος και δίπλα μια μικρή προβλήτα που βουτούν τα παιδιά το καταμεσήμερο. Ένα βράδυ η παρέα έπινε και χόρευε στο αγαπημένο Follie. Η φασαρία για κάποιο λόγο με τάραζε. Πήρα τα πόδια μου, πήγα στο ξωκλήσι πάνω από το αγαπημένο μπαράκι να δω τον ήλιο, ζωγραφισμένο στην οροφή του. Βράδυ χωρίς φεγγάρι, δεν φαινόταν τίποτα. Μόνο μαβιά βαμμένα τα λευκά σπίτια στο σκοτάδι. Δεν με χώραγε ο τόπος. Περπάτησα μέχρι την άλλη πλευρά, πέρασα όλα τα λιγοστά μπάρ και ταβερνάκια, μπήκα στα στενά, είδα όλα τα εργαστήρια κεραμικών, ξανά, τα τουριστικά μαγαζάκια. Δεν με ήθελε το λευκό και το πλακόστρωτο, τίποτα δεν μου έκανε.

Μπλε, καφέ και άσπρο συνθέτουν την κυκλαδίτικη ομορφιά της Σίφνου

Είπα να δοκιμάσω να φτάσω στον τσιμεντογίγαντα στο έμπα του λιμανιού. Κάπου εκεί, αφού ήταν πια πίσω μου τα φώτα, τα σπίτια και οι μουσικές, είδα τον βράχο. Μόνος του. Μαύρος και έρμος, μοναχός. Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί. Θυμάμαι, τρία; Tέσσερα; Πέντε τσιγάρα χρόνος;  Ήρεμο άνθρωπο δεν με λές. Τον ασταμάτητο έχω. Όλο κανονίζω, όλο αγχώνομαι, όλο οργανώνω. Εκεί όμως ο βράχος με σώπασε. Σώπασε το κεφάλι μου. Και άκουσα πρώτη φορά την ησυχία του κόσμου. Σταμάτησα να ακούω το κύμα, σταμάτησα να ακούω το αεράκι, τα τζιτζίκια. Και άρχισα να ακούω τα αστέρια. Χαζό θα μοιάσει, αλλά κατάλαβα όλα αυτά του Πυθαγόρα και του Αριστοτέλη και την αρμονία των σφαιρών στο σύμπαν. Με είδα τόση δα μικρούλα στο απέραντο του όλου. Κατάλαβα τι με έστειλε η μοίρα μου να κάνω. Να ομορφύνω τον κόσμο όσο μπορώ, με όλη μου την δύναμη. Γύρισα αλλοπαρμένη στην παρέα. 1997, χωρίς κινητά, είχαν ανησυχήσει. Πήρα το ποτό μου και έκατσα στην άμμο, να αντικρίζω τον βράχο από απέναντι μακριά πια. Να του λέω σιωπηλά ευχαριστώ και να του τάξω ότι θα το κάνω αυτό που μου έδειξε.  

H Lia Hide ζει στην Αθήνα. Σπούδασε μουσικολογία, διοίκηση επιχειρήσεων, κλασσικό πιάνο και μονωδία και παίζει πιάνο, κιθάρα και (λίγο) μπάσο. Ως φωνή και στιχουργός έχει περάσει  από τους "Influence" και "A dog named Rodriquez" (ακόμα θυμόμαστε το χιτ "Everyday is a brand new day") μεταξύ άλλων, ενώ ως πιανίστρια έχει συνεργαστεί με τον Κ.ΒΗΤΑ και το Νοmik των Sleepin Pillow. Γράφει μουσική για άλλους δημιουργούς αλλά και για το θέατρο ("Σε αγαπώ-Σε μισώ" βασισμένο στο Coppia Aperta-Dario Fο, 2012).