Το πρώτο solo άλμπουμ του Γερμανού (με έδρα τη Γαλλία) παραγωγού Fred Falke, «Part IV», μπορεί να μην πηγαίνει τη μουσική ένα βήμα παραπέρα, εμάς, όμως, μας πήγε σίγουρα πολλά βήματα πίσω στο χρόνο, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, στην εποχή που η γαλλική house μεσουρανούσε και οι χορευτικές μας φιγούρες στα club τότε, σήμερα θα μας προκαλούσαν νευροκαβαλίκεμα.

Οι περισσότεροι ίσως θυμούνται το όνομα του Fred Falke πλάι σε αυτό του ομοϊδεάτη του, Alan Braxe (το 1/3 των Stardust που κυκλοφόρησαν το επιτυχημένο «Music sounds better with you» πίσω στο 1998), καθώς οι δυο τους συνεργάστηκαν σε πολλές παραγωγές, με το «Intro» να έχει καταφέρει να σηκώσει πολύ κόσμο από τα σκαμπό το 2000.

Τα χρόνια περνούν, το hip hop και η μπουζουκο-dance παίρνουν τα πάνω τους και η γαλλική house χάνει τα 2/3 των τελικά όχι και τόσο φανατικών οπαδών της, οι οποίοι «αυτομολούν» προς άλλα μουσικά είδη μιας και πλέον αυτή η σκηνή δεν είναι στη μόδα. Όσοι απομένουν, δέχονται κάποιες σκόρπιες τονωτικές ενέσεις μέσα από τους Daft Punk και το «Human after all» το 2005, τους Cassius και το «15 again» το 2006 και ο Fred Falke με το άλμπουμ «Part IV», από την παριζιάνικη εταιρεία Work it baby του Kris Menace, αποτελεί ακριβώς αυτό: άλλη μια τέτοιου είδους ένεση για τους εναπομείναντες, γι’ αυτούς που τα φίλτρα, τα ανεβασμένα pitch, τα 4/4 και τα 130 bpm στοιχειώνουν ακόμη τα cd player και τα πικάπ τους.

Το «808 pm at the beach», το οποίο και μας εισάγει στο άλμπουμ, φυλάξτε το για αργότερα καθώς είναι άκρως καλοκαιρινό, με ήχους θάλασσας, ατμοσφαιρική μελωδία και smooth beats. Μαζί με τα «Love theme» και «Last wave», το «808 pm at the beach» είχε κυκλοφορήσει ξανά το 2008 στο EP «Music for my friends» του Falke, ο οποίος αποφάσισε να τα συμπεριλάβει και στην παρούσα ολοκληρωμένη δουλειά του.

Τα «Back to stay» και «Last wave» θυμίζουν πολύ τους Daft Punk του «Discovery» (2001), το «Electricity», στο οποίο ο Falke συνεργάζεται με τον Menace «μυρίζει» καθαρό electro, ενώ το «Chicago» με τον Teff Ballmert στα φωνητικά έχει περισσότερο αέρα ντίσκο και χρησιμοποιεί sample από το «Chicago» του Roy Ayers από το μακρινό 1983.

Το πιο μελαγχολικό «Omega man» που είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 2006, όταν ο Falke είχε συνεργαστεί με τον Savage (8), ανήκει στην πιο ατμοσφαιρική πλευρά του άλμπουμ, ενώ το «Bare knuckle» διατηρεί έναν πιο σκληρό ήχο με τις ηλεκτρικές κιθάρες να δίνουν ραντεβού με πιο ρομποτικές νόρμες, κάπου ανάμεσα στους φιλτραρισμένους ήχους του synth και στα beats – θα μπορούσε άνετα να «σταθεί» στο σάουντρακ του «Εξολοθρευτή» καθώς ο Σβαρτζενέγκερ, μεταμορφωμένος σε ρομπότ, ξεπηδάει από τις φωτιές και κυνηγάει τη Λίντα Χάμιλτον χωρίς πόδια.

Χρησιμοποιώντας sample από το «If I 'm dreamin' (don't wake me)» του Lee Ritenour (1986), μας δίνει το αγαπησιάρικο και πιο house κομμάτι με τα περισσότερα vocals του άλμπουμ «Look into your eyes», ενώ στο «Wait for love» δίνει απλόχερα τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο μπάσο, το οποίο ξεχωρίζει από τις υπνωτικές μελωδίες και κάνει το subwoofer να πάλλεται ανηλεώς.

Το όλο εγχείρημα προφανώς ο ταλαντούχος παραγωγός θέλησε να «κλείσει» σε ρομαντικούς τόνους, με μια σύνθεση με πιάνο ονόματι «Memories», η οποία είναι και η αγαπημένη του απ’ όλο το «Part IV». Η αλήθεια είναι πως αν την ακούγατε εκτός άλμπουμ, το πιθανότερο είναι να πιστεύατε πως το εν λόγω κομμάτι έχει συνθέσει ο Vangelis κι όχι ο Fred Falke - και το περίεργο είναι πως θα είχατε δίκιο εν μέρει, αφού με τη σύνθεση αυτή ο Falke ουσιαστικά δείχνει το σεβασμό του προς τον Έλληνα συνθέτη, όπως έχει αναφέρει σε συνέντευξή του.

Εξαιρώντας πάντως τον καλό, αλλά κάπως παράταιρο επίλογο του άλμπουμ, ο Falke φαίνεται πως αποφάσισε να δώσει λίγη χαρά στους ξεχασμένους από το Θεό french house lovers, που έχουν να δουν άσπρη μέρα από τότε που ανέλαβε ο David Guetta τα ηνία, συγκεντρώνοντας παραγωγές του παρελθόντος που είχαν κυκλοφορήσει σε EP, αλλά και καινούργιες, σε ένα ολοκληρωμένο solo άλμπουμ. Το πρώτο του.

Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ακούγοντάς το να ξεκινήσετε να «ξεθάβετε» τα παλιά σας δισκάκια, τις κασέτες που «γράφατε» από το ραδιόφωνο κάπου εκεί στα τέλη του ’90 και να νοσταλγήσετε τα πάρτι που γίνονταν εκείνη την περίοδο, όπου η μουσική ήταν η μοναδική πρωταγωνίστρια. Πριν πέσετε σε κατάθλιψη, όμως, πατήστε ξανά play στο «Part IV», για να πειστείτε ότι η γαλλική house σκηνή δεν έχει πεθάνει – τουλάχιστον όχι ακόμη. Merci beaucoup κύριε Falke, που μας το θυμίσατε.

Καλλιτέχνης: Fred Falke

Album: «Part IV»

Label: Work It Baby

ΤΖΟΥΛΙΑ ΤΑΣΩΝΗ