Ότι το άγχος και η νευρικότητα κάνει τους καπνιστές να καπνίζουν περισσότερο, σίγουρα αυτό το ξέρατε. Σύμφωνα, όμως, με μια καινούρια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό Addiction, οι καπνιστές που πάσχουν από αγχώδεις διαταραχές δυσκολεύονται περισσότερο να κόψουν την εθιστική αυτή συνήθεια.

Ότι το άγχος και η νευρικότητα κάνει τους καπνιστές να καπνίζουν περισσότερο, σίγουρα αυτό το ξέρατε. Σύμφωνα, όμως, με μια καινούρια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό Addiction, οι καπνιστές που πάσχουν από αγχώδεις διαταραχές δυσκολεύονται περισσότερο να κόψουν την εθιστική αυτή συνήθεια.

Σίγουρα το να κόψει κανείς το κάπνισμα δεν είναι κάτι εύκολο αφού η χημική σύσταση της νικοτίνης συγκεκριμένα και του τσιγάρου γενικότερα, είναι ιδιαίτερα εθιστική. Παρ’ όλα αυτά ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων καταφέρνει να παραιτηθεί από το τσιγάρο. Στην αντίπερα όχθη ένας εξίσου μεγάλος αριθμός αδυνατεί να απαλλαχτεί από τον εθισμό στη νικοτίνη.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες για παράδειγμα, που είναι η χώρα με την μεγαλύτερη μείωση του ποσοστού των καπνιστών, ένα 20% εξακολουθεί να καπνίζει. Το ποσοστό αυτό αντιστοιχεί σε 50 εκατομμύρια Αμερικανούς. Φυσικά, πρόκειται για ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό.

Η ανικανότητα ορισμένων ανθρώπων να κόψουν το τσιγάρο είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς ερευνητές. Μία από αυτούς και η ψυχολόγος Μέγκαν Πάιπερ από το Κέντρο Έρευνας του Καπνού του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν, που θέλησε να ανακαλύψει ποιος είναι ο λόγος για αυτό.

Με την βοήθεια των συνεργατών της η Πάιπερ μελέτησε ένα δείγμα 1.504 ανθρώπων που είχαν εγγραφεί σε ένα δωρεάν πρόγραμμα για να κόψουν το κάπνισμα. Από τα άτομα αυτά, το ένα τρίτο περίπου διαγνώστηκε με κάποια αγχώδη διαταραχή την τρέχουσα περίοδο ή στο παρελθόν. Οι 455 συμμετέχοντες έπασχαν από διαταραχή πανικού (panic attacks), 199 από κοινωνική αγχώδη διαταραχή (social anxiety) και 99 από γενικευμένη αγχώδη διαταραχή (generalized anxiety disorder). Κάποιοι μάλιστα έπασχαν από παραπάνω από ένα «είδος» άγχους.

Οι καπνιστές αυτοί, σύμφωνα με την έρευνα, δυσκολεύονταν πολύ περισσότερο να κόψουν το κάπνισμα απ’ ότι οι υπόλοιποι και παρουσίαζαν σε πολλές περιπτώσεις συμπτώματα στέρησης ακόμη και πριν κόψουν καν το κάπνισμα, στην σκέψη και μόνο ότι θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσουν τον κόσμο χωρίς τσιγάρο.

Η Πάιπερ πιστεύει ότι οι υποβόσκουσες αγχώδεις διαταραχές εξηγούν ίσως και το γεγονός ότι τα χάπια νικοτίνης και τα επιθέματα νικοτίνης είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά σε κάποιους, αλλά όχι σε όλους. Γιατί πολύ απλά αν οι άνθρωποι αυτοί καπνίζουν λόγω κάποιας αγχώδους διαταραχής, τα υποκατάστατα νικοτίνης ικανοποιούν ένα κομμάτι μόνο του εθισμού τους: το χημικό κομμάτι. Χωρίς, όμως, να κάνουν κάτι για τον συναισθηματικό παράγοντα.

Αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, ότι οι καπνιστές που υποφέρουν από κάποια αγχώδη διαταραχή είναι καταδικασμένοι να καπνίζουν για πάντα. Η Πάιπερ θεωρεί ότι οι γιατροί που έχουν ασθενείς καπνιστές θα πρέπει να τους αξιολογούν και για την πιθανή ύπαρξη κάποιας αγχώδους διαταραχής και σε αυτή την περίπτωση να προχωρούν σε θεραπεία. Η θεραπεία θα είναι μάλιστα διπλά ωφέλιμη καθώς θα βοηθάει τον ασθενή να απαλλαγεί και από το άγχος και από το τσιγάρο, εφόσον το επιθυμεί.