Μια από τις πιο κρύες ημέρες του χειμώνα, λίγο πριν μας αποχαιρετήσει, εμείς βρεθήκαμε στη Σαντορίνη όχι για να τη δούμε στη χειμερινή της απόχρωση, αλλά για να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι πώς η κινέζικη κουζίνα μπορεί να συνδυαστεί και να σερβιριστεί με άρωμα Ελλάδας, από τα χέρια ενός κινέζου σεφ, σε ένα από τα πιο δημοφιλή νησιά της χώρας.

Θα μπορούσε, άραγε, η Κίνα με την Ελλάδα να στήσουν μια γαστρονομική «συμμαχία»; Η πρώτη σκέψη των πιο συντηρητικών ουρανίσκων ενδεχομένως να είναι ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Ότι θα μπορούσε να αποπειραθεί κάποιος να το δοκιμάσει, αλλά δεν θα έδινε ένα γευστικό αποτέλεσμα. Ο τολμών νικά, όμως. Όπου «τολμών» προσθέστε τον διάσημο στην Κίνα σεφ Wu Bin, ο οποίος στο πλαίσιο της τηλεοπτικής του εκπομπής “The most beautiful meal” γυρνά τον κόσμο και μαγειρεύει, συστήνοντας την κινέζικη κουζίνα στη δική του εκδοχή. Έτσι βρέθηκε και στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στη Σαντορίνη, όπου έστησε ένα γεύμα κινέζικης παράδοσης και ελληνικής πρώτης ύλης στο εστιατόριο Pyrgos, με καλεσμένο το click@Life, μαζί με σημαντικούς ανθρώπους του νησιού στο χώρο της γαστρονομίας, με σκοπό να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον για το πώς μπορεί να γεμίσει ένα πιάτο μια τέτοια σύμπραξη.

Στο τραπέζι μαζί μας κάθισε η Γεωργία Σαρβαλή, ιδιοκτήτρια του εστιατορίου «Ρόκα» της Σαντορίνης, ο Θανάσης Σφουγκάρης από το σαντορινιό «Το Ψαράκι», η Γεωργία Τσάρα, head sommelier και διευθύντρια του εμβληματικού εστιατορίου «Σελήνη» και ο οινολόγος Χρήστος Κανελλακόπουλος από το πολύ ιδιαίτερο Οινοποιείο Βενετσάνου, έτοιμοι να γευτούν το ξεχωριστό γεύμα που μας ετοίμαζε ο σεφ, με μπόλικη περιέργεια για το αποτέλεσμα.

Το τραπέζι ήταν γαμήλιας, επετειακής διακόσμησης και νοοτροπίας, για τον εορτασμό τόσο των δέκα χρόνων γάμου του σεφ με τη σύζυγό του, όσο και των δέκα ετών του εστιατορίου του, Red Restaurant στο Nanjing. Εμείς καθίσαμε με ίσια, στητή πλάτη, έτοιμοι να δούμε ένα ακόμη πάντρεμα, αυτό της ελληνικής με την κινέζικη κουζίνα, με ένα κλαδάκι ελιάς να στολίζει το πιάτο μας. Το ελαιόλαδο, άλλωστε, είναι ένα λάδι που δεν χρησιμοποιείται στην κινέζικη κουζίνα και πολλοί το αγοράζουν από το εξωτερικό σε μικρά μπουκαλάκια, εκτιμώντας το ίσως λίγο παραπάνω από εμάς που το έχουμε σε αφθονία.

Τα θαλασσινά και τα λαχανικά, τα οποία κυριαρχούν και στις δύο κουζίνες, δεν θα μπορούσαν να λείψουν από το γεύμα και πράγματι, το πρώτο πιάτο έφτασε με μεσογειακό-ελληνικό αέρα σε πρώτη φάση: ένα καλαμάρι κι ένας τρυφερός μπακαλιάρος με τη συνοδεία λαχανικών. Οι εκπλήξεις ήρθαν στη συνέχεια, όπου διαπιστώσαμε ότι το καλαμάρι ήταν πικάντικο, φέρνοντας ασιατική αίσθηση στο πιάτο και στο ντοματίνι «κρυβόταν» λίγη γαλλική κουζίνα, με φουά γκρα, όλα σε ένα πιάτο με μίνιμαλ απόδοση, όπως και όλα τα πιάτα που ακολούθησαν.

Η συνέχεια ήταν αχνιστή, με μια σούπα με ζωμό κοτόπουλου και τέσσερα μικρά πολύχρωμα «μπαλάκια» στο εσωτερικό της από ρυζάλευρο, τα οποία ήταν φυσικά χρωματισμένα από χρώματα λαχανικών. Η σούπα στην Κίνα είναι ένα πολύ σημαντικό πιάτο και διαφέρει αρκετά από την ελληνική, καθώς εκεί οι πιο πηχτές μορφές της δεν αρέσουν πολύ στους Κινέζους, οι οποίοι προτιμούν τον απλό, νερουλό ζωμό. Το άρωμα κοτόσουπας, βέβαια, θύμιζε την ελληνική κουζίνα, αλλά το πιάτο ήταν κατά βάση ανατολίτικο, με τα μπαλάκια να σχηματίζουν μια μαργαρίτα, η οποία συμβολίζει την ένωση και ότι όλοι είμαστε μια γροθιά.

Η σούπα έφυγε και ήρθε μια άκρως μεσογειακή σαλάτα στη συνέχεια, με καλαμάρι, γαρίδα, ελιές, φέτα και λαχανικά, η οποία μας θύμιζε καλοκαιράκι και μας κράτησε πιο πολύ στο ύφος σαλάτας που γνωρίζουμε και είμαστε εξοικειωμένοι.

Η θάλασσα δεν έλειπε από το επόμενο πιάτο, αλλά συνδυάστηκε και με στεριά, κάτι που συνηθίζουν στην κινέζικη κουζίνα: να τρώνε κρέας και ψάρι ταυτόχρονα. Ένας υπέροχος, τρυφερός και πεντανόστιμος μπακαλιάρος «ξεκουραζόταν» πάνω σε μια φέτα λεμονιού «κλέβοντάς» της λίγη οξύτητα και λίγο παραπέρα ένα μαλακό κομμάτι μοσχαριού με μπαχαρικά έφερνε τη στεριά στο πιάτο –το οποίο, μάλιστα, είναι και το πιο δημοφιλές του εστιατορίου του στο Nanjing. Έξτρα χρώμα και τραγανότητα στο πιάτο έδινε ένα τραγανό καρότο, ενώ οι σταγόνες μελιού χάριζαν γλυκύτητα, σε μια σύνθεση που συνδύαζε αντιθέσεις: στεριά-θάλασσα, όξινο-γλυκό, Ελλάδα-Κίνα.

Κι αν αναρωτιέστε πού είναι το ρύζι σε ένα κινέζικο γεύμα, να σας πούμε ότι έφτασε τελευταίο, με αέρα πρωταγωνιστή, καθώς στην Κίνα ως γνωστόν το τιμούν και το σερβίρουν ως κυρίως πιάτο κι όχι ως συνοδευτικό, όπως συνηθίζουμε εμείς. Ρύζι με λαχανικά, λοιπόν, για το τέλος, με μπαχαρικά και άρωμα Ελλάδας μέσα από τα κομματάκια λουκάνικου, που του χάριζαν έξτρα νοστιμιά και μια πιο οικεία γεύση.

Με πιάτα απλά εκ πρώτης όψεως, αλλά πιο σύνθετα στην εκτέλεση και την παρουσίασή τους, το μενού του σεφ Wu Bin κατάφερε να φέρει κοντά δύο κουζίνες και δυο πολιτισμούς, αναδεικνύοντας τα αρώματά τους και τις γεύσεις τους και παρουσιάζοντάς τα σαν να είναι ένα -μια νόστιμη μπουκιά. Πέραν αυτού, όμως, κατάφερε να φέρει στο ίδιο τραπέζι ανθρώπους από διαφορετικά μέρη του πλανήτη και να τους τονώσει λίγο παραπάνω τον ενθουσιασμό που έχουν για τη γαστρονομία, αποδεικνύοντάς τους πως στη γεύση και το φαγητό δεν γίνεται να υπάρχουν σύνορα.

ΤΖΟΥΛΙΑ ΤΑΣΩΝΗ