Μπήκα σε έναν χώρο απλό και περιποιημένο, χωρίς πολλά φτιασίδια, όπως έλεγαν οι γιαγιάδες. Ο αέρας όμως, μετέδιδε μια αύρα ντομπροσύνης και καθαρότητας. Η αυλή του πολύ φιλική σε καλωσόριζε και ο εσωτερικός χώρος απλός, με αρκετά τραπεζάκια σε καλοδεχόταν.

Μπήκα σε έναν χώρο απλό και περιποιημένο, χωρίς πολλά φτιασίδια, όπως έλεγαν οι γιαγιάδες. Ο αέρας όμως, μετέδιδε μια αύρα ντομπροσύνης και καθαρότητας. Η αυλή του πολύ φιλική σε καλωσόριζε και ο εσωτερικός χώρος απλός, με αρκετά τραπεζάκια σε καλοδεχόταν.

Οι μυρωδιές από την κουζίνα έφταναν στη μύτη μου και με προδιέθεταν για ένα γλέντι τρικούβερτο. Η ατμόσφαιρα δεν θύμιζε σε τίποτα το πολυσύχναστο αστικό τοπίο του Μπουρναζίου. Αντίθετα μάλιστα, το μαγαζί είχε χαρακτηριστικά παραδοσιακού σπιτιού, με την ανάλογη διακόσμηση στους τοίχους του.

Το καλωσόρισμα περιελάμβανε ένα καραφάκι τσικουδιά κι ένα πιατάκι με φιστίκια αράπικα -αυτά με το αλάτι- που όπως μας συμβούλευσε ο ιδιοκτήτης και δημιουργός των πιάτων, Νίκος Κουνδουράκης, δεν μασιούνται αλλά «πιπιλιούνται», για να αποζητά το στόμα περισσότερο το ξέπλυμα με την τσικουδιά.

Ο κατάλογος ήταν μαζεμένος αλλά με πολλές επιλογές, αποκλειστικά από την κρητική κουζίνα. Σίγκλινο, ντάκος, γραβιέρα Κρήτης, χοχλιοί (γιαχνί γιατί οι μπουμπουριστοί πρέπει να πετιούνται στο λάδι ζωντανοί, μας είπε ο Νίκος και αυτό δεν είναι εφικτό για ένα μαγαζί με τόσο κόσμο), κεφτεδάκια τηγανισμένα σε φρέσκο ελαιόλαδο και γαρδουμπάκια αυγολέμονο. Και τι δεν έχει αυτό το μέρος; Και όλα σε πληθωρικότατες μερίδες που «σε σκάνε».

Στα must σημειώσαμε και δεν θα ξεχάσουμε να παραγγείλουμε και την επόμενη φορά που θα πάμε, το γαμοπίλαφο που αφήνει μια υπέροχη κολλώδη αίσθηση αλλά και «ζωντάνια» και δεν μυρίζει καθόλου το ζουμί από το ερίφιο. Οι ντολμάδες του Κούνδουρου «έγραψαν». Λεμονάτοι όσο έπρεπε, στρουμπουλοί και με μαλακό αμπελόφυλλο, ταίριαζαν υπέροχα με το γιαούρτι που είχαν δίπλα τους.

Η σπαλομπριζόλα ήταν απλά φανταστική. Καπνισμένη από τα κάρβουνα και ζουμερότατη, δεν μαρινάρεται σε τίποτα και έχει επάνω της μόνο τα απαραίτητα, αλάτι και πιπέρι δηλαδή. Είναι τόσο νόστιμη που δεν θες να τελειώσει. Μην ξεχάσετε επίσης, το οφτό αρνί, που λιώνει στο άγγιγμα του πιρουνιού και γεμίζει το στόμα. Τυλίγεται στη λαδόκολλα και «πετιέται» απευθείας στα κάρβουνα. Ίσως μόνο, να ήθελε ελάχιστα λιγότερο αλάτι, για να μην πιάνει στον λαιμό.

Για το τέλος, δεν πρέπει να παραλείψετε για κανένα λόγο, τη σφακιανή πίτα με την εξαιρετική τυρένια γέμισή της, την «κρητική κρέπα» όπως μας τη «σύστησε» ο Κουνδουράκης. Με μπόλικο θυμαρίσιο μέλι και μια χούφτα ψιλοκομμένα καρύδια από πάνω, σου άφηνε την καλύτερη επίγευση.

Για συνοδεία, αν θέλετε τη γνώμη μου, προτιμήστε την καθαρή τσικουδιά του Νίκου, που δεν σε ζαλίζει και ταιριάζει άψογα με όλες τις κρητικές πρώτες ύλες, τις οποίες σημειώστε, ότι διαλέγει ο ίδιος από εκλεκτούς κρητικούς παραγωγούς.

Πληροφορίες: Κούνδουρος, Αγίας Παρασκευής 51 Μπουρνάζι, 210 5713546, 18-24 ευρώ.

ΒΑΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ