Μας θυμίζει τα παιδικά μας χρόνια, τα πανηγύρια και τις βόλτες με τους γονείς μας, οι οποίοι μας το αγόραζαν αν ήμασταν καλά παιδιά. Πώς δημιουργήθηκε, όμως, αυτό το ιδιαίτερο ζαχαρωτό;

Εδώ και 120 χρόνια, το μαλλί της γριάς ξέφυγε από τα στενά όρια μιας μικρής πόλης κι έγινε παγκόσμιο φαινόμενο, που έχει τη δική του θέση στην καρδιά κάθε μικρού (και μεγάλου) παιδιού. Πώς, όμως, δημιουργήθηκε πρώτη φορά;

 Το μαλλί της γριάς, όπως το ξέρουμε σήμερα, δημιουργήθηκε πρώτη φορά το 1897, όταν ο οδοντίατρος William Morrison από το Nashville των ΗΠΑ ένωσε δυνάμεις με τον ζαχαροπλάστη John C. Wharton κι έφτιαξαν μαζί ένα μηχάνημα που ζέσταινε τη ζάχαρη και την έβγαζε σε μορφή κλωστής. Τους πήρε 7 χρόνια να το παρουσιάσουν στον κόσμο και τελικά, το 1904, οι δυο τους έκαναν το ντεμπούτο του λαχταριστού αυτού ζαχαρωτού στο πανηγύρι του St. Louis, το οποίο θα αποτελούσε το γεγονός του αιώνα, με τσίρκο, μύλο και άλλες ατραξιόν.  Από τον Απρίλιο μέχρι και τον Δεκέμβριο το επισκέφτηκαν πάνω από 20 εκατομμύρια άνθρωποι και όπως φαντάζεστε, το μαλλί της γριάς δεν πέρασε απαρατήρητο. Οι δυο τους, μάλιστα, κέρδισαν 17.000 δολάρια εκείνη την εποχή από αυτό, που σήμερα ισοδυναμούν σε περίπου μισό εκατομμύριο δολάρια, για 8 μήνες δουλειάς. Έπειτα συνέχισαν να το πωλούν και να το γνωρίζει ο κόσμος και όποιος ήθελε να το φτιάξει, θα έπρεπε να προμηθευτεί το μηχάνημα από την Electric Candy Company, την εταιρία που δημιούργησαν οι δυο τους.

Μετά τη 17χρονη προστασία πατέντας, άρχισαν να έρχονται μερικές αλλαγές στο ζαχαρωτό και τη δεκαετία του ’20, ένας άλλος οδοντίατρος, ο Josef Lascaux, αποφάσισε ότι θέλει να το φτιάχνει για τους ασθενείς του. Για να αποφύγει, όμως, τον συσχετισμό με το αυθεντικό μαλλί της γριάς, δημιούργησε ένα διαφορετικό προϊόν, σαν βαμβάκι. Παρ’ όλο, ωστόσο, που ο Lascaux δημιούργησε την τελική του μορφή και ονομασία στα αγγλικά, δεν έκανε ποτέ μεγάλη επιτυχία.

Βελτιώσεις έγιναν στη συνέχεια και στο μηχάνημα παρασκευής του ζαχαρωτού, το οποίο αρχικά κατά τη λειτουργία του έτρεμε και έκανε πολύ θόρυβο, με αποτέλεσμα με τα χρόνια να γίνει πιο σταθερό και παραγωγικό. Κατά τη δεκαετία του ’70, το μηχάνημα αυτοματοποιήθηκε πλήρως, φτιάχνοντας μαλλί της γριάς μόνο του.

Η γεύση του, πάντως, είναι κάτι που άλλαξε πιο πολύ απ' όλα μέσα στα χρόνια. Στην αρχική του μορφή, το μαλλί της γριάς ήταν κάτασπρο και δεν είχε γεύση. Στη συνέχεια, είχε χρώματα ροζ και γαλάζιο, τα οποία έπειτα εμπλουτίστηκαν και οι γεύσεις του ποικίλλουν, πέρα από την κλασική ζαχαρένια.

Σήμερα, μάλιστα, το μαλλί της γριάς χρησιμοποιείται και σε διάφορα επιδόρπια, ακόμη και σε παγωτό, που μπορείτε να βρείτε εδώ.