Ιταλικό ή κινέζικο; Να φάω σκόρδο ή να το αφήσω καλύτερα; Τα ερωτήματά σας βρίσκουν απάντηση…

Έχετε σκεφτεί αν κάποιο πιάτο θεωρείται πιο… σέξι από κάποιο άλλο; Πρέπει να έχετε κάνει ειδική αποταμίευση για να πάτε σ’ ένα εστιατόριο ή σας αρκεί να πάτε με το ταίρι στην ταβέρνα της γειτονιάς; Διαβάστε και κατατοπιστείτε.

Οι 14 του Φλεβάρη είναι μία από τις πιο «φορτωμένες» βραδιές κάθε χρόνο για τα εστιατόρια. Αναμφισβήτητα όμως, είναι μια βραδιά δύσκολη για το προσωπικό και τελικά, ελάχιστα ευχάριστη και για τους ίδιους τους δειπνούντες, καθώς οι προσδοκίες είναι πολύ υψηλές και σπάνια φεύγουμε ικανοποιημένοι στο 100%. 

Το να μαγειρεύεις για κάποιον είναι ένας πολύ καλύτερος τρόπος για να δείχνεις τα θερμά σου αισθήματα προς το πρόσωπό του και σίγουρα προτιμότερος από το να πληρώνεις απρόθυμα ένα γελοιωδώς υπερτιμημένο μενού που συνοδεύεται από ένα «δωρεάν ποτήρι κρασί», το οποίο στην πραγματικότητα πληρώνεις ξανά και ξανά κατά τη διάρκεια του δείπνου.

Όταν ο Άγιος Βαλεντίνος καταφθάνει, πολλά εστιατόρια αναδιατάσσουν τα τραπέζια στη σάλα τους, έτσι ώστε κάθε τραπέζι να είναι τραπέζι για δύο. Αυτό προσδίδει στο χώρο ένα σοφιστικέ ύφος και μία αστραφτερή σεξουαλικότητα επιπέδου… αγώνα σκάκι.

Η φρόνιμη συμβουλή για τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι να μείνετε μέσα και να ετοιμάσετε για τον/την αγαπημένο/η σας κάποιο εξαιρετικό πιάτο, ή να συνοδεύσετε το δείπνο σας με μία καλή σαμπάνια. Κάποιοι όμως αλόγιστα επιμένουν να τρώνε το δείπνο τους σε εστιατόρια. Απευθυνόμαστε λοιπόν, σε αυτούς, με τις ακόλουθες συμβουλές.

Συχνά υποθέτουμε ότι τα πιο ακριβά εστιατόρια, εκείνα που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν μέχρι και βραβείο Michelin, είναι τα ιδανικά για τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Καθένας θα μπορούσε να γκουγκλάρει τη φράση  «Michelin stars» και να βρει το πιο ακριβό, κοντινό του εστιατόριο – αν και αυτή η πρακτική μαρτυρά έλλειψη φαντασίας.

Τέτοιου είδους εστιατόρια «παρασύρονται» τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, σκορπώντας ροδοπέταλα στα τραπέζια, παίζοντας αδυσώπητα ερωτική μουσική και σχεδιάζοντας μενού βάσει «εντυπωσιακών» αφροδισιακών εδεσμάτων. Υπάρχει πάντα κάτι υπερεξαντλημένο, σχεδόν απελπισμένο σχετικά με αυτά τα «λαμπερά» μέρη στις 14 του Φλεβάρη, που επιμένουν να κοστολογούν υπερβολικά τα μενού τους.

Τα πιο ρομαντικά μέρη είναι εκείνα που είναι πιο μικρά, έχουν χαμηλό φωτισμό, λιγότερα τραπέζια, περισσότερο χώρο και αρκετή ατμόσφαιρα, επιτρέποντας έτσι στους συνδαιτυμόνες να μιλήσουν εμπιστευτικά μεταξύ τους, χωρίς να χρειαστεί να ουρλιάξουν τα «σ’ αγαπώ» τους. Είναι πολύ πιθανότερο να βρείτε ένα τέτοιο χώρο στη γειτονιά σας, παρά στις στήλες με τα πεντάστερα εστιατόρια και ο οποίος θα είναι αναπαυτικός, συμμαζεμένος και… αγαπησιάρικος.

Ας ασχοληθούμε τώρα και με το φαγητό

Ένα κομμάτι ψητού, πολύ φρέσκου ψαριού με λίγη σος και μερικά λαχανικά ή ένα μικρό κομμάτι κρέατος με μερικές πατάτες, είναι ό, τι πρέπει. Τα λαχανικά πρέπει να αφθονούν – η υγιής εμφάνιση άλλωστε, είναι πάντα σέξι. Τα πιάτα πρέπει να είναι απλά: μία μικρή, ελαφριά πίτσα, ένα ελαφρύ ριζότο, μια ενδιαφέρουσα σαλάτα, συνοδευμένη από καλό ψωμί. Το μενού πρέπει να ταιριάζει με κάποιο ελαφρύ κρασί. Ο στόχος αυτού του δείπνου άλλωστε είναι να λάμψουμε και να αναζωογονηθούμε και όχι ν’ αρχίσουμε να παραπατάμε και να πονοκεφαλιάζουμε.

Κάποιες κουζίνες είναι πιο δελεαστικές από άλλες. Πολλά από τα παραδοσιακά, εκλεπτυσμένα γαλλικά φαγητά είναι βαριά, γεμάτα με κρέμες και βούτυρο. Το καλό ιταλικό φαγητό είναι πάντοτε ακαταμάχητα σέξι, όπως και το ισπανικό. Αυτό όμως δεν ισχύει εξίσου για τους στεγνούς πορτογαλικούς μπακαλιάρους. Όπως επίσης δε νομίζω ότι και  η εξευγενισμένη αναβίωση της αγγλικής πουτίγκας με εντόσθια ή η γερμανική συνταγή με  βραστό λάχανο και λουκάνικο, κάνουν πολύ κόσμο να παραμιλά από επιθυμία.

Ακόμα και το καλό κινέζικο φαγητό μπορεί να έχει μία κολλώδη υφή η οποία του αφαιρεί κάθε αίσθηση ρομαντισμού και ενώ μας αρέσουν πολύ οι κουζίνες της Ινδίας και της Νοτιοανατολικής Ασίας, το κάρυ δε νομίζω ότι πολυταιριάζει στον ουρανίσκο του Αγίου Βαλεντίνου. Το γιαπωνέζικο φαγητό από την άλλη, με τους ελαφρούς ζωμούς, το ψάρι, την ομορφιά και την ισορροπία του είναι ιδανικό για ένα ραντεβού, αν και η γιαπωνέζικη κουζίνα είναι συνήθως αρκετά ακριβή.

Τι να αποφύγετε εάν θέλετε να φαίνεστε… σέξι: σούπα με noodles, μπριζόλα (είναι πολύ στενάχωρο το πόσα εστιατόρια φτιάχνουν κάτι μικρά πιάτα για εκείνη και ένα απανθρακωμένο, τεράστιο αγελαδινό κομμάτι κρέας για εκείνον), τα μύδια και τα περισσότερα φρούτα της θάλασσας, εκτός αν πρόκειται να τα μοιραστείτε: ή και οι δύο θα φορέσετε τη σαλιάρα για τον αστακό, ή κανένας. Και για όσους τρώνε πολύ σκόρδο και πιθανότατα να μην καταλαβαίνουν την μυρωδιά του πια, χρειάζεται προσχή, μιας και όλοι οι υπόλοιποι την παρατηρούν...

Μη μασήσετε κρέας το οποίο είναι πιθανό να σφηνώσει ανάμεσα στα δόντια σας –αυτή είναι μια συμβουλή για οποτεδήποτε θέλετε να ρομαντζάρετε– και αντισταθείτε στην πιατέλα τυριού, αν δε θέλετε η ανάσα σας να έχει μια υποψία… κατσίκας.

Και μία τελευταία συμβουλή, γιατί ίσως να μην ήμουν αρκετά σαφής: μείνετε μέσα αν αυτό περνάει από το χέρι σας!