Η γερμανική κουζίνα έχει αλλάξει δραματικά μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και έπαψε πια να βασίζεται στο λάχανο και τα λουκάνικα.

Η σεφ από την Αυστρία Sarah Wiener, η οποία έζησε τα δύσκολα χρόνια του χωρισμού της Γερμανίας, αναφέρει στην Guardian ότι στο παρελθόν η γερμανική κουζίνα εστιαζόταν περισσότερο στην επιβίωση παρά στην απόλαυση. Δεδομένου του κλίματος και της γεωγραφίας της Γερμανίας δεν υπήρχε μεγάλη ποικιλία στις πρώτες ύλες για αυτό και οι «ταπεινές» πατάτες και το λάχανο ήταν κυρίαρχα, τόσο στην υποτιθέμενη «έρημο» της Ανατολικής Γερμανίας, όπου κρυφά φτιαχνόταν Schnapps και εκτρέφονταν λαγοί, όσο και στην υποτιθέμενη «πλούσια» Δυτική Γερμανία όπου για τις μάζες «γαστρονομική κουλτούρα» σήμαινε φαγητό το οποίο ήταν γρήγορο, φθηνό και πλούσιο σε κρέας και υδατάνθρακες.

Παρά τον μύθο που θέλει τους Γερμανούς να τρώνε μονίμως λουκάνικα, στα γερμανικά μενού κυριαρχούσαν τα ψητά, οι σάλτσες με βάση το αλεύρι και τα συνοδευτικά, ενώ κάθε περιοχή περηφανευόταν ότι είχε μια σπεσιαλιτέ η οποία ήταν μοναδική.

Με την πτώση του τείχους, οι διατροφικές συνήθειες άλλαξαν. Μαζί με τις αμερικανικές αλυσίδες, τα καφενεία, τα sushi bars και τα υπόλοιπα γνωστά fast food, ήρθαν νέες σούπες, ζυμαρικά και ασιατικά σνακ.

Χάρη στη στροφή των τοπικών παραγωγών σε προϊόντα τα οποία ξεφεύγουν από τα τετριμμένα και ασπάζονται τη φιλοσοφία ότι το φαγητό είναι κάτι παραπάνω από καύσιμο για το σώμα, οι διατροφικές συνήθειες και οι τοπικές κουζίνες αλλάζουν δραματικά.

Η άνθιση της οικονομίας έχει συμβάλει αρκετά στην ανάπτυξη της φιλοσοφίας των Γερμανών για το φαγητό. Δίπλα στα «συνηθισμένα» doner και currywurst εμφανίστηκαν σιγά-σιγά και τα falafel. Το design πλέον είναι εξίσου σημαντικό όσο και η διατροφή με άγρια βότανα, καπνιστά κρέατα και άλλα «ψαγμένα» ή ασυνήθιστα υλικά κι έτσι, το στερεότυπο «παραδοσιακό» γερμανικό εστιατόρια πλέον είναι είδος υπό εξαφάνιση.