Μερικές γεύσεις, φαγητού και ποτού, συνδέθηκαν στενά με τους «μεγάλους» που τις αγάπησαν. Τόσο στενά, που πήραν το όνομά τους!

Παρακάτω παρουσιάζονται μερικές από τις λιχουδιές που δανείστηκαν το όνομα ανθρώπων που τις αγάπησαν παράφορα και ονομάστηκαν προς τιμήν τους, έτσι όπως τις παρουσίασε η αγγλική Guardian.

Zabaglione

Στις αρχές του 16ου αιώνα, ο «καπετάνιος» Emilio Giovanni Baglioni, στην ανάπαυλα μιας στρατιωτικής εκστρατείας, ένιωσε πεινασμένος. Μην έχοντας τα απαραίτητα σύνεργα για «περίπλοκες» μαγειρικές εμπνεύσεις, και έχοντας ταυτόχρονα μονάχα αυγά ζάχαρη και κρασί Marsala, ο μάγειράς του ανάμιξε τα συστατικά σε ένα κράνος και τα ζέστανε στη φωτιά. Στην πραγματικότητα βέβαια, η συγκεκριμένη ιστορία πιθανότατα να είναι απλώς ένα συμπαθητικό παραμύθι. Κι αυτό γιατί πάμπολλες περιοχές της Ιταλίας έχουν τη δική τους εκδοχή για τα γεννοφάσκια του zabaglione και οι περισσότερες δεν περιέχουν ιστορίες με κράνη… Τι μας πειράζει ωστόσο να αποφασίσουμε αυθαίρετα ότι είναι αληθινή;

Benedict αυγού

Οι ιστορικοί του φαγητού συμφωνούν ότι αυτό το ελαφρύ πρόγευμα έχει τις ρίζες του στην δειπνιστική κουλτούρα των ευκατάστατων στρωμάτων της Νέας Υόρκης του 19ου αιώνα. Οι ακριβείς του ρίζες ωστόσο αμφισβητούνται έντονα, με διάφορους Benedicts να έχουν διεκδικήσει την πατρότητα. Όποιος κι αν το πρωτοσκέφτηκε πάντως, παραμένει για πολλούς το μακράν καλύτερο αντίδοτο στο hangover, μια φουσκωμένη μάζα βουτυρώδους απαλού αυγού που επαναφέρει τη γαλήνη και στο πιο «κακοποιημένο» από τις κραιπάλες της προηγούμενης νύχτας σαρκίο. Η απαραίτητη συνοδεία του είναι ένα bloody mary, άλλη κλασική νεοϋορκέζικη εφεύρεση, της οποίας εφευρέτης θρυλείται πως είναι ο γνωστός κωμικός George Jessel.

Σαμπάνια Hemingway

Ονομάζεται και Death in the Afternoon. Πρόκειται για το ποτό που πρότεινε ο Ernest Hemingway όταν του ζητήθηκε να συμβάλει σε μια συλλογή για κοκτέιλ το 1935. Οι οδηγίες του: «Ρίξτε μια δόση αψέντι σε ένα ποτήρι της σαμπάνιας. Προσθέστε παγωμένη σαμπάνια μέχρι να επιτύχετε μια ιριδίζουσα «θολούρα» πρασινωπού χρώματος. Πιείτε με το πάσο σας 3 με 5 ποτήρια». Άλλα κοκτέιλ – εφευρέσεις του διψομανούς λογοτέχνη περιλαμβάνουν το Death in the Gulf Stream (μίξη gin, lime και bitters), το Hemingway daiquiri (με χυμό grapefruit αντί για ζάχαρη και μια δόση maraschino liqueur) και τέλος, το Hemingway Hammer (Bacardi με διάφορα λικέρ φρούτων).

Greengage

Αυτό το πράσινο δαμάσκηνο θεωρείται ότι πήρε το όνομά του από τον Sir William Gage, παλιό φανατικό οπαδό του κρίκετ και βουλευτή του Seaford (Ανατολικό Sussex), που εισήγαγε το φρούτο στην Αγγλία το 1725, από τη Γαλλία. Απολαυστικό φρούτο, που είναι απίστευτα επιτυχημένο όταν χρησιμοποιείται σε γλυκά, είναι σκανδαλωδώς υποτιμημένο στη Μεγάλη Βρετανία, όπου το σχετικά ήπιο Victoria είναι χαλαρά η πιο δημοφιλής ποικιλία. Μάλλον όμως ήρθε η ώρα της αναγνώρισης: το φθινόπωρο που μας πέρασε, οι πωλήσεις του αυξήθηκαν ραγδαία.

Ομελέτα Arnold Bennett

Οι σεφ του ξενοδοχείου Savoy εφηύραν το συγκεκριμένο πιάτο –ή έτσι λέει ο μύθος τέλος πάντων– ενώ ο Bennett έμενε εκεί και έγραφε την τελευταία του νουβέλα, το «Αυτοκρατορικό Παλάτι» (1930). Ο συγγραφέας ενθουσιάστηκε τόσο με το έδεσμα, που ζητούσε να του το ετοιμάζουν οπουδήποτε και αν ταξίδευε. Μια αυθεντική ομελέτα Arnold Bennett είναι εξωφρενικά πλούσια, ένα απομεινάρι από μια εποχή που ο κόσμος νοιαζόταν λιγότερο για το βάρος του: ομελέτα γεμάτη καπνιστό μπακαλιάρο, πνιγμένη στη μπεσαμέλ και την ολλανδική σως και από πάνω παρμεζάνα (καμιά φορά και κρέμα) και τελικά ψημένη σε φούρνο.

Χοιρινό του Προέδρου Μάο (Chairman Mao’s pork)

Ο ιδρυτής και «πατέρας» της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας καταγόταν από το Hunan, την πιο γαστρονομικά ανεπτυγμένη επαρχία της Κίνας. Το αγαπημένο του πιάτο ήταν το κλασικό κοκκινιστό χοιρινό της περιοχής, που είναι ουσιαστικά κοιλιά γουρουνιού σε ένα παχύρευστο σκούρο κόκκινο ζωμό από ζάχαρη, σάλτσα σόγιας και καρυκεύματα. Τώρα πια με το ίδιο το όνομα του ιστορικού Κινέζου ηγέτη, το πιάτο αυτό είναι διαθέσιμο στα εστιατόρια με κουζίνα του Hunan σε ολόκληρη την Κίνα, ενώ έγινε και μια επίσημη προσπάθεια κατοχύρωσης του ονόματος το 2010. Το γούστο του Μεγάλου Τιμονιέρη, σε αυτή την περίπτωση τουλάχιστον, δεν επιδέχεται αμφισβήτησης: πρόκειται για ένα εξαίσιο πιάτο, που είναι επίσης ιδιαίτερα απλό στην προετοιμασία του στο σπίτι.

Στρείδια Rockefeller

Σε αντίθεση με τις καταβολές άλλων φαγητών που έχουν το όνομα προσωπικότητας, η καταγωγή των στρειδιών Rockefeller είναι απόλυτα εξακριβωμένη. Ψάχνοντας μια εναλλακτική στα όχι και τόσο σίγουρα στην παραλαβή τους γαλλικά σαλιγκάρια, οι σεφ της Νέας Ορλεάνης έφτιαξαν το συγκεκριμένο πιάτο –φουρνιστά στρείδια συμπληρωμένα με μια βουτυρώδη πράσινη σως και τριμμένη φρυγανιά– κι όλα αυτά εν έτει 1889. Το ονόμασαν προς τιμήν του John D Rockefeller, σαν μια έμμεση αναφορά στον πλούτο της σάλτσας. Εκείνο για το οποίο υπάρχει ωστόσο μια μικρή αμφιβολία, είναι η ακριβής σύσταση της σως: ακόμα και σήμερα, το Antoine’s κρατάει μυστική τη συνταγή και υπάρχουν πολλές διχογνωμίες πάνω στο ζήτημα.

Ronald Reagan’s hamburger soup

Το 1986, ο Ronald Reagan παραδέχτηκε μια ροπή του προς τις γαλλικές σούπες. Τέτοιες ευρωπαιόφιλες τάσεις ενός κατά τα άλλα αρκετά σωβινιστή Αμερικανού προέδρου, απαιτούσαν μια κατάλληλη «απάντηση» στη χώρα του και το αποτέλεσμα ήταν αυτή η εντελώς αμερικάνικη σούπα, με πρώτη ύλη τον κιμά, τις ντομάτες, το πράσινο πιπέρι και το καλαμπόκι. Σήμερα, όπως εύκολα μπορεί να υποψιαστεί κάποιος, δεν φτιάχνεται και πολύ συχνά καθώς χάθηκε ο συμβολισμός μετά από τόσα χρόνια. Οι κριτικές είναι μοιρασμένες: οι λίγοι γενναίοι τη χαρακτηρίζουν «πιο πολύ χάμπουργκερ και λιγότερο σούπα», ενώ άλλοι επιμένουν ότι είναι πολύ πιο γευστική απ’ όσο φαίνεται.