Μη σας φοβίζουν τα φαντεζί μενού και τα σικ κρασιά. Οι παρακάτω μικροσυμβουλές παραγγελίας θα σας βοηθήσουν να «πάρετε» το καλύτερο δυνατό από κάθε έξοδό σας για φαγητό…

Το «δειπνίζειν» πρέπει κανονικά να είναι μια ευχάριστη εμπειρία, όπου κατά κανόνα ο πελάτης χαλαρώνει αφήνοντας σε άλλους τη σκληρή δουλειά, σε ένα θελκτικό περιβάλλον με καλή παρέα. Διάφορες εθιμοτυπίες, περίπλοκα μενού και λίστες κρασιών που το να τις διαβάσεις είναι σαν να λύνεις θέματα πανελλαδικών εξετάσεων είναι αρκετοί παράγοντες για να σας χαλάσουν τη διάθεση. Αν έχετε νιώσει ποτέ έτσι, τα παρακάτω tips ίσως σας είναι χρήσιμα…

Κρασί

Για τους περισσότερους ανθρώπους μια εκτεταμένη λίστα κρασιών είναι περισσότερο δοκιμασία παρά χαρά. Όλη η σνομπ φιλολογία γύρω από το κρασί και οι αλληλοαντικρουόμενες περιγραφές δυσκολεύουν τον μέσο άνθρωπο να προσανατολιστεί μέσα στη λίστα με άλλο κριτήριο πέρα από εκείνο της τιμής.

Υπάρχουν κάποιοι αρκετά γενικοί κανόνες, τους οποίους σκιαγραφούν οι ειδικοί, όπως για παράδειγμα ο συνδυασμός κόκκινου κρέατος με ένα Bordeaux, του ριζότο ή ενός πιάτου λαχανικών με ένα Chardonnay και των πιάτων με ψαρικά με ένα ελαφρύ κρασί σαν το Pinot Noir. Όλα όμως, εξαρτώνται από τις ορέξεις του πελάτη, εάν δηλαδή θέλει ένα δυνατό, ένα ελαφρύ ή ένα γλυκό κρασί.

Αν δεν είστε σίγουροι τι να επιλέξετε, η βοήθεια του σερβιτόρου μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμη: από το σερβιτόρο όμως και όχι από το βοηθό που μαζεύει τα τραπεζομάντηλα και φέρνει καμιά φορά φορτωμένος το φαγητό. Οι «παλιοί» σερβιτόροι είναι συνήθως εξοικειωμένοι με το μενού και τις λίστες των κρασιών και μπορούν να σας βοηθήσουν αρκετά στις επιλογές σας.

Και μη διστάσετε να επιλέξετε το -συνήθως φθηνότερο- κρασί του ίδιου του εστιατορίου. Οι επιλογές αντανακλούν τη φήμη. Αν οι επιλογές του ή τα κρασιά δικής του εμφιάλωσης είναι χαμηλής ποιότητας, τα σημάδια δεν είναι καλά για το εστιατόριο και ο πελάτης δε θα το ξαναεμπιστευτεί εύκολα. Αντίθετα, αν το κρασί του εστιατορίου είναι καλό, ο πελάτης θα νιώσει ασφάλεια και θα καταναλώσει με μεγαλύτερη διάθεση και φυσικά, θα επιστρέψει.

Ο συνδυασμός θαλασσινών και κρεατικών

Τα περισσότερα μενού περιέχουν μια ποικιλία πιάτων που απευθύνεται σε μια αντίστοιχη ποικιλία γούστων και γαστριμαργικών απαιτήσεων των πελατών τους. Είναι όμως «πρέπον» να αναμειγνύεις διαφορετικά είδη φαγητού;

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τυποποιημένος κανόνας που να «απαγορεύει» τα ψαρικά σαν πρώτο πιάτο και το κρέας σαν κύριο ή το ανάποδο, λένε οι ειδικοί. Ωστόσο ο πελάτης πρέπει να έχει υπ’ όψη του τις γεύσεις, το συνδυασμό τους, το πώς επηρεάζουν η μία την άλλη. Αν σχεδιάζετε να φάτε τάρτα βατόμουρου για επιδόρπιο, δεν έχει νόημα να πάρετε ένα καυτό και καρυκευμένο κύριο πιάτο που θα βάλει «φωτιά» στον ουρανίσκο σας.

Εκείνο λοιπόν, που βοηθάει είναι παραγγέλνοντας να κάνει κανείς μερικά «μπρος-πίσω» στο μενού, έτσι ώστε οι πιο μαλακές και απαλές γεύσεις να μην «χαθούν» υπό το βάρος άλλων, πιο πικάντικων ή ισχυρών. Εναλλακτικά, αν πίνετε δυνατό κρασί με το γεύμα σας, μπορεί αυτό να σας βοηθήσει να «ξεπλύνετε» τις γεύσεις μεταξύ των γευμάτων και να καθαρίσετε τον ουρανίσκο σας για το επόμενο πιάτο.

Περιφερειακά πιάτα

Ο ρόλος τους διαφέρει από εστιατόριο σε εστιατόριο. Με γεύματα που περιέχουν από μόνα τους σαν συνοδευτικά πατάτες ή λαχανικά, το να παραγγείλεις επιπλέον τηγανιτές πατάτες είναι μάλλον, υπερβολή. Αλλά αν το κυρίως πιάτο σας είναι απλώς μια μπριζόλα ή ένα φιλέτο με σάλτσα, σίγουρα θα χρειαστείτε ένα συνοδευτικό.

Όλο και περισσότερα εστιατόρια μετακινούν τα προεπιλεγμένα συνοδευτικά από τα πιάτα, αφήνοντας στον πελάτη την ελευθερία για συνδυασμούς. Αλλά αυτό δεν πρέπει να το πάρετε σαν εφαλτήριο για να φουσκώσετε άσκοπα το λογαριασμό σας, ούτε είναι απαραίτητο να παραγγείλετε ένα συνοδευτικό για κάθε μέλος της παρέας χωριστά. Έτσι κι αλλιώς, πάντα η παρέα θα θελήσει να δοκιμάσει -είναι όλο και πιο κοινή πρακτική τα «πιάτα στη μέση»- οπότε αυτό έχει αντανάκλαση και στη διάρθρωση των μενού. Συνήθως οι παρέες επιλέγουν αρκετά συνοδευτικά για κοινή «χρήση», έτσι όλοι δοκιμάζουν απ’ όλα κι έτσι δε συμπιέζουν τη σαλάτα ή τα λαχανικά στην άκρη του πιάτου τους.

Εκτός μενού

Το να παραγγέλνει κανείς κάτι που δεν βρίσκεται στον κατάλογο, στα περισσότερα εστιατόρια δεν είναι και πολύ αρεστό. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων πρόκειται για ανθρώπους που απλώς θέλουν να πουλήσουν πνεύμα. Το να παραγγείλει κάποιος κάτι έξτρα σε ένα ethnic εστιατόριο μπορεί να σημαίνει έναν ολόκληρο νέο γευστικό κόσμο.

Οι Βρετανοί για παράδειγμα παραγγέλνουν στα ινδικά εστιατόρια το curry τους με άλλες αναλογίες υλικών, μολονότι οι κατάλογοι δεν προβλέπουν τίποτα τέτοιο. Το ίδιο συμβαίνει λίγο πολύ και με την κινέζικη κουζίνα στη Δύση.

Αν δεν μοιάζετε εξωτερικά να κατάγεστε από τη χώρα στην οποία «αναφέρεται» πολιτισμικά το εστιατόριο, το προσωπικό συνήθως έχει κάθε καλή διάθεση να σας εξυπηρετήσει και να «εθνικοποιήσει» το φαγητό σας κατά τη βούλησή σας.

Ρωτήστε τους ειδικούς

Μετρ, σεφ και σερβιτόροι με μια φωνή συμφωνούν: αν έχεις αμφιβολία, ρώτα. Πρέπει να θυμάστε ότι οι άνθρωποι είναι συνειδητά εκεί για να δουλεύουν, οπότε και για να εξυπηρετούν τους πελάτες και στη συντριπτική τους πλειοψηφία το κάνουν με χαρά. Αν κάτι στο μενού σας προβληματίζει ή σας ενοχλεί, δεν είναι ντροπή να το πείτε.

Συνήθως κάνετε με αυτό τον τρόπο και τη δική τους ζωή ευκολότερη για το μέλλον. Ένας ευχαριστημένος πελάτης είναι χαρά για το προσωπικό και το να βλέπεις τους ανθρώπους που φεύγουν να είναι χαρούμενοι και με καλή διάθεση κάνει ακόμα και μια 18ωρη βάρδια να μοιάζει ανεκτή.