Η εμβληματική φιγούρα του Morrissey, ήρθε για άλλη μια φορά στη χώρα μας, την πιο ζεστή μέρα του χρόνου. Σε ένα κατάμεστο -ίσως παραπάνω από ότι θα έπρεπε-θέατρο Λυκαβηττού κατάπληξε το αφοσιωμένο κοινό του, όπως άλλωστε, καταφέρνει κάθε φορά.

Αρχικά και πριν πούμε τα της συναυλίας, το κοινό πραγματικά εξόργισε η απουσία οργάνωσης και τα πολλά προβλήματα που δημιουργήθηκαν. Αρχικά, πόσα άτομα χωρανε σε μια sold out συναυλία; Σίγουρα λιγότερα από αυτά που είχαν γεμίσει ασφυκτικά το Θέατρο του Λυκαβηττού. Η ατμόσφαιρα ήταν κάτι παραπάνω από αποπνικτική, ο κόσμος -πέραν των τυχερών που κάθονταν στις εξέδρες- δεν χωρούσε να αναπνεύσει και σε συνδυασμό με τη ζέστη, η αίσθηση της πιο δυνατής σάουνας θα ήταν ίσως, πιο ευχάριστη.

Επίσης, ένα μόνο μπαρ με τρία-τέσσερα άτομα προσωπικό πώς θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τόσες χιλιάδες κόσμου; Σπρωξίματα, εκνευρισμός και καταστάσεις που δε θέλουμε να βλέπουμε σε συναυλίες επικράτησαν. Οι άνθρωποι της ασφάλειας επίσης, στην είσοδο αναζητούσαν με μανία τα πλαστικά μπουκάλια με νερό και τα πετούσαν, έτσι ώστε για λίγο νεράκι την πιο ζεστή μέρα του χρόνου, με τον καύσωνα να μαίνεται, έπρεπε να υποστείς τουλάχιστον 40 λεπτά αναμονής στο μπαρ. Ευτυχώς όμως, δεν υπήρξαν «θύματα» της ζέστης.

Στα μουσικά δρώμενα, η Kristeen Young που είχε ανοίξει και την προηγούμενη συναυλία του Morrissey στο Γήπεδο του Tae-Kwon-Do, είναι ένας συνδυασμός από Tori Amos και Bjork. Καλή σκηνική παρουσία, αλλά δε συγκίνησε ιδιαίτερα το κοινό, παρά την αξιοπρεπή της εμφάνιση.

Λίγο μετά τις 10 μ.μ., ο πρώην αρχηγός των Smiths, το είδωλο όλων των indie rock ακροατών, ο νάρκισσος και υπερταλαντούχος Moz έκανε την εμφάνιση του, με φόντο του στο videowall μια φωτογραφία του -μέντορα του- Oscar Wilde να αναρωτιέται «Who Is Morrissey?» και ντραμς με την ελληνική σημαία να τα φωτίζει. Η αρχή ήταν ιδιαίτερα δυναμική με το «How Soon Is Now?» και το «You Have Killed Me».

Η συνέχεια είχε μια setlist με τραγούδια που προξένησαν πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Από το «You're The One For Me, Fatty», το «Ouija Board, Ouija Board», το «Everyday Is Like Sunday», μέχρι το «Maladjusted» και το -δάκρυσαν και οι πέτρες- «Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me». Το χορτοφαγικό σχόλιο δεν έλειψε με το «Meat Is Murder» και βίαιες εικόνες θανάτωσης ζώων. Στο «Let Me Kiss You» ήρθε το απαραίτητο σκίσιμο και πέταμα πουκαμίσου εν μέσω αλαλαγμών. Όσο για τα encore, ο Moz μας επεφύλασσε τα «I Know It's Over» και «Still Ill».

Συγκλονιστική φωνή, πολύ καλός ήχος, ένας performer που ξέρει να κάνει το κοινό να καρδιοχτυπά, ο Moz δικαίως κουβαλάει τον μύθο που τον ακολουθεί. Όλα πάνω του σε προκαλούν να μην μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από αυτόν. Μαγεία! Η επιλογή των τραγουδιών βέβαια, μπορεί να ξένισε αρκετούς θαυμαστές που δεν είναι και τόσο φανατικοί. Απουσίαζαν αρκετά κομμάτια γνωστά και αγαπημένα και από την εποχή των Smiths και από τη solo πορεία του.

ΡΟΖΙΝΑ ΑΡΑΠΗ