Στις 5 Σεπτεμβρίου, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και η Ευανθία Ρεμπούτσικα ανέβηκαν στο θέατρο Βράχων, προσφέροντας απλόχερα στο πλήθος που έσπευσε να τις απολαύσει, μια «αληθινή» συναυλία, από εκείνες που θα θυμόμαστε για χρόνια…

Τόσο ο κόσμος που μαζεύτηκε αυτή την γλυκιά βραδιά στο θέατρο Βράχων του Βύρωνα για να γεμίσει τη σκηνή «Μελίνα Μερκούρη, όσο και τα θετικότατα σχόλια που συνόδευαν την μουσική αυτή παράσταση από τις προηγούμενες στάσεις της περιοδείας της, αποτελούν σίγουρα τρανή απόδειξη της ποιότητας αλλά και της αξίας της.

Το θέατρο Βράχων, πολύ καλά οργανωμένο και πλήρως εξοπλισμένο με καθίσματα για όλους, γέμισε νωρίς από κόσμο που ανυπομονούσε να δει ζωντανά μια παράσταση που αγκαλιάστηκε θερμά, ήδη από τον χειμώνα στο Παλλάς.

Στις 9.20 μ.μ. οι Άλκηστις Πρωτοψάλτη και η Ευανθία Ρεμπούτσικα ντυμένες στα λευκά εμφανίστηκαν στην σκηνή, γεμάτες διάθεση και ζωντάνια, παρακινώντας το κοινό να τα ξεχάσει όλα για 2 ώρες και να αφήσει το μυαλό του να ταξιδέψει με τη μουσική. Κι έτσι έγινε. Πατώντας το «pause» για λίγο στην πραγματικότητα, το ταξίδι που ξεκινούσε ήταν μαγευτικό.

Από την Αθήνα, την Πόλη και τα νησιά, μέχρι το «Βενζινάδικο στα σύννεφα» και «Τα σπίτια με μωσαϊκά που χορεύαμε τα πιο ωραία λαϊκά», το ταξίδι ήταν γεμάτο ζωντάνια, ενέργεια, κέφι και αισιοδοξία. «Μπαχάρι, κανέλα και γιορτή» ήταν ο τίτλος της παράστασης και πράγματι, αρώματα από κανέλα και μπαχάρι πλημμύρισαν το θέατρο με τις μουσικές της Ευανθίας Ρεμπούτσικα από την Πολίτικη Κουζίνα (κι όχι μόνο), ενώ στη γιορτή καταλυτικό ρόλο έπαιξε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη που αεικίνητη ξεσήκωνε το κοινό, μια με την φωνή της και μια με την θετική της διάθεση.

Η ορχήστρα με 5 εξαιρετικούς μουσικούς έδωσε την δική της νότα με το υπέροχο σαντούρι, το κόντρα μπάσο και την φιλοσοφία μιας ορχήστρας «του δρόμου».

Το πρόγραμμα με συνοχή και κέφι, είχε τραγούδια τόσο από την τελευταία κοινή δουλειά της Πρωτοψάλτη με την Ρεμπούτσικα (Για πού τραβάς ελπίδα), αλλά και σημαντικούς σταθμούς από την πορεία και των δυο τους. Μοναδικές μουσικές στιγμές μοίρασαν απλόχερα κέφι και αισιοδοξία, σε μια «συναυλία» με όλη την έννοια της λέξης, σαν αυτές που επιζητούμε να βλέπουμε, όχι μόνο για να απολαύσουμε την άρτια μουσική και τη σωστή εκτέλεση των τραγουδιών, αλλά και για να εκτονωθούμε, να χορέψουμε, να τραγουδήσουμε, να γελάσουμε, να δακρύσουμε, να θαυμάσουμε, να ονειρευτούμε, να αγκαλιαστούμε και να θυμηθούμε τελικά, κάτι που τελευταία μας διαφεύγει συχνά πυκνά τελευταία: ότι «είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή» της ζωής μας…

Βάλια Κανελλοπούλου

[email protected]