Έξι σημαντικοί Έλληνες καλλιτέχνες επιμένουν σε μία ζωγραφική προσωπική και ουσιαστική, μια ζωγραφική όπου η αλήθεια τους μεταμορφώνεται σε υψηλή πλαστική-εικαστική ποιότητα και ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μία έκθεση «Χωρίς τίτλο» μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου στην αίθουσα τέχνης «ΠεριΤεχνών».

Ο Σπύρος Λύτρας, ο Τάσος Μισούρας, ο Παναγιώτης Μπελντέκος, ο Κώστας Παπανικολάου, ο Δημήτρης Σαρασίτης και ο Μάριος Σπηλιόπουλος... αντιδρούν εικαστικά και παρουσιάζουν μέχρι το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου, τη δική τους έκθεση «Χωρίς Τίτλο» στην αίθουσα τέχνης «ΠεριΤεχνών» στο Κολωνάκι.

Ο Σπύρος Λύτρας με την ανθρωποκεντρική ζωγραφική του, αποδίδει ανθρώπους και καταστάσεις, άλλοτε με μια σκληρότητα και άλλοτε με μια ρομαντική διάθεση. Ο δικός του άνθρωπος, που σηματοδοτεί τη δουλειά του, βρίσκεται παντού στο έργο του. Όταν ζωγραφίζει το πορτρέτο της γυναίκας, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η ιστορικός τέχνης και μέλος της aica hellas, Ήρα Παπαποστόλου, οι άνθρωποι που την περιτριγυρίζουν, στοιβαγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, μοιάζουν ίδιοι.

Ο Τάσος Μισούρας κινείται στο κλίμα του ρεαλιστικού εξπρεσιονισμού και τα στοιχεία, που χαρακτηρίζουν τη ζωγραφική του είναι η παραμόρφωση και η μεταφυσική διάθεση, ενώ η ζωγραφική του Παναγιώτη Μπελντέκου είναι καθαρά ρεαλιστική. Με υλικό του το λάδι (ζωγραφική περισσότερο πνευματική παρά ενστικτώδης), αποδίδει στον καμβά του γυναικείες μορφές σε εσωτερικούς χώρους. Εκεί που η ανθρώπινη φιγούρα παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο στη ζωγραφική του έκφραση.

Με την άκρως παραστατική ζωγραφική του, ο Κώστας Παπανικολάου, δείχνει εικόνες της καθημερινότητας: οι διαβάτες, τα μπαλκόνια με τις κατεβασμένες τέντες, το σκοινί με τα απλωμένα ρούχα, η γυναίκα που απλώνει. Παρατηρητής του αστικού τοπίου, ζωγραφίζει πρόσωπα και πράγματα που αιχμαλωτίζουν το βλέμμα του.

Ο Δημήτρης Σαρασίτης, από την άλλη, ασχολείται με την τοπιογραφία. Χρησιμοποιώντας λάδι σε καμβά ή φτιάχνοντας ακουαρέλες, άλλοτε δουλεύοντας εκ του φυσικού και άλλοτε από φωτογραφία, κινείται σε ρεαλιστικό πλαίσιο αναζητώντας την ιδιαίτερη αίσθηση του ελληνικού τοπίου. Ουσιαστικά, συνδέεται εικαστικά με ό,τι αγαπά και τον συγκινεί και αυτό είναι που μεταφέρει και στο θεατή.

Έργο του Δημήτρη Σαρασίτη

O Μάριος Σπηλιόπουλος, τέλος, χρησιμοποιώντας υλικά όπως εφημερίδες, σελίδες περιοδικών, φακέλους και ζωγραφισμένο χαρτί, βάζει την εντοπιότητα σαν κύριο χαρακτηριστικό στη ζωγραφική (ελληνοχριστιανικά θέματα, ιστορία, παράδοση) την οποία και εκφράζει με πρωτοποριακή γραφή.

Όπως λέει ο ίδιος, τον ενδιαφέρει το πού, το πότε και το γιατί. Τα έργα του προκύπτουν από σκέψεις: είναι μια άλλη μορφή ημερολογίου. Στα τελευταία του έργα παρουσιάζονται σύμβολα όπως τα σφυροδρέπανα και οι σταυροί, για να μιλήσει για τον ενταφιασμό του αριστερού λόγου και την πτώση των συμβόλων. Αποστέλλοντας γράμμα στον εαυτό του, εκφράζει την προσωπική του θέση απέναντι στην πολιτική ενώ παράλληλα, μεταποιεί διαφημίσεις και βάζει τους προσωπικούς του όρους, φτιάχνοντας το χρωματολόγιο της εποχής και υποστηρίζοντας ότι αυτήν την περίοδο ζούμε στην καφέ εποχή, δηλαδή σε μία «μουντή» για την Ελλάδα εποχή.

Πληροφορίες: αίθουσα τέχνης «ΠεριΤεχνών» Καρτέρης, Ηροδότου 5, Κολωνάκι, [email protected], τηλ. +302108239465, fax: +3102108820655, διάρκεια έκθεσης; Έως Σάββατο 8 Δεκεμβρίου, ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Παρασκευή 11.00-14.30 και 17.00-20.00, Σάββατο 11.00-14.30, Κυριακή και Δευτέρα κλειστά.