Οι Κόρε Ύδρο επέστρεψαν το Σάββατο 18/5 στο Gagarin μετά από τρία χρόνια και απέδειξαν γιατί παραμένουν τόσο αγαπητοί στο κοινό, που ανταποκρίθηκε σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Σε μια βραδιά γεμάτη Eurovision, αλλά και το Plissken Festival σε εξέλιξη, οι Κόρε Ύδρο έδωσαν το πρώτο τους live μετά από τρία χρόνια με αφρομή την κυκλοφορία του πέμπτου τους δίσκου που φέρει τον τίτλο «Απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό». Οι Κερκυραίοι μουσικοί είναι ένα συγκρότημα που πάντα λειτουργούσε με τη δική του λογική και χωρίς χρονικούς περιορισμούς. Αλλά όσα διαλείμματα και αν κάνουν, οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί τους θα είναι πάντα δίπλα τους, κάτι που φάνηκε και στο κατάμεστο Gagarin.

Όσοι βρέθηκαν για πρώτη φορά σε συναυλία των Κόρε Ύδρο, σίγουρα θα κατάλαβαν καλά γιατί έχουν τόσους πιστούς οπαδούς. Έμειναν στη σκηνή για 2,5 περίπου ώρες -κάτι που λίγα συγκροτήματα κάνουν σήμερα- και έπαιξαν όλες τις επιτυχίες τους, σε πλήρη εναρμόνιση με το κοινό τους.

Ο Παντελής Δημητριάδης είναι ένας πολύ ιδιαίτερος και χαρισματικός frontman, με χιούμορ που θυμίζει κάτι από Monty Pythons. Κι αν και αυτό θα μπορούσε πολύ εύκολα να φανεί απόμακρο, όχι μόνο δε βγάζει «σταριλίκι», αλλά είναι καθοριστικός παράγοντας της σύνδεσης των Κορε Ύδρο με το κοινό τους. Το βλέπεις άλλωστε, ότι συνεννοούνται μεταξύ τους χωρίς να χρειαστεί καν να μιλήσουν.

Από τη «Χειραψία» μέχρι τους «Εραστές του τίποτα» και από το «Όχι πια έρωτες» μέχρι το «Καμία Χριστίνα», οι κορυφές του live ήταν πολλές και το κοινό ανταποκρίθηκε δυναμικά με sing-along. Και είτε μιλάμε για μπαλάντες, είτε για συνθέσεις που επί σκηνής μετατράπηκαν σε post rock ύμνους αλά Sigur Ros, οι Κόρε Ύδρο μπορούν να υποστηρίξουν κάθε άκρο της μουσικής τους υπόστασης.

Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο Παντελής Δημητριάδης πέρασε περισσότερο μέρος της συναυλίας… κάτω από τη σκηνή και όχι πάνω σε αυτή, αφού είτε κόβοντας βόλτες μέσα στο κοινό, είτε κάνοντας crowdsurfing πάνω στα χέρια των θαυμαστών του, απέδειξε τη μοναδική σχέση αγάπης που έχει χτίσει ο ίδιος και η μπάντα του με το κοινό μέσα στα χρόνια.

Το encore τους διήρκησε πολύ περισσότερο απ’ ό,τι αρχικά υπολογιζόταν, με «Τα Βράδια της κρίσης» και το «Άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου» να παίζονται για δεύτερη φορά χωρίς να υπάρχει πλέον, κανένας διαχωρισμός μεταξύ μπάντας και κοινού.

Ένα live δε χαρακτηρίζεται βέβαια, ιστορικό μόνο από την «απόδοση» μιας μπάντας, αλλά και από τη συμμετοχή του κοινού στις επιλογές του προγράμματος. Η βραδιά στο Gagarin ήταν αφιερωμένη ξεκάθαρα στους οπαδούς των Κόρε Ύδρο. Κάποιος που δεν έχει επαφή με την μπάντα και βρέθηκε εκεί από περιέργεια, πιθανόν να μην εκτίμησε τη συναυλία όσο θα ήθελε ή θα περίμενε. Αλλά οι «ταγμένοι θαυμαστές» του συγκροτήματος βίωσαν μια εμπειρία που θα αργήσουν να ξεχάσουν. Το έβλεπες άλλωστε και στα χαμόγελά τους μετά το τέλος του μισάωρου encore. Μέχρι την επόμενη φορά, θα έχουμε να λέμε ότι τα «βράδια της κρίσης» είχαμε το live των Κόρε Ύδρο, εκείνο το Σάββατο του Μάη…

ΥΓ: Τη συναυλία άνοιξε η μπάντα του Lumiere Brother, που με όμορφες μελωδίες και φρεσκάδα έδειξε ότι είναι από τους καλύτερους μουσικούς που διαθέτει η σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή.