Το «Μετέωρο πάθος» (εκδ. Ολκός) είναι ο τελικός απολογισμός της Μαργκερίτ Ντυράς (1914-1996). Οι κρίσεις και οι επικρίσεις της για τα ιερά τέρατα της γαλλικής διανόησης, η περιπέτεια της συγγραφής αλλά και η αντισυμβατική προσωπική της ζωή που τροφοδοτούσε τον λογοτεχνικό της μύθο, αποτυπώνονται σε μια εξομολόγηση-ποταμό στη δημοσιογράφο Λεοπολντίνα Παλλότα ντέλλα Τόρρε.

Όπως αναφέρεται στην περιγραφή της έκδοσης: «Πρόκειται για την αυτοβιογραφία της γαλλίδας συγγραφέας και κινηματογραφίστριας Μαργκερίτ Ντυράς (1914-1996) σε μορφή συνέντευξης στην ιταλίδα δημοσιογράφο Λεοπολντίνα Παλλότα ντέλλα Τόρρε.

Θα της μιλήσει για τη ζωή της, το έργο της, την εποχή της αφάνειας αλλά και για την ξαφνική της επιτυχία και την παγκόσμια αναγνώρισή της (μετά την κυκλοφορία του Εραστή), την πολιτική, το πάθος.

"Για πολλά χρόνια, είχα κοινωνική ζωή, και η ευκολία με την οποία συναντούσα ανθρώπους ή τους μιλούσα καθρεφτιζόταν στα βιβλία μου. Ώσπου γνώρισα έναν άντρα, και σιγά σιγά, όλη εκείνη η κοσμικότητα εξαφανίστηκε. Ήταν ένας παθιασμένος έρωτας, σαρκικός, δυνατότερος από μένα, για πρώτη φορά. Έφτασα μάλιστα στο σημείο να θέλω να σκοτωθώ, και αυτό άλλαξε ακόμα και τον τρόπο μου να γράφω λογοτεχνία: ήταν σαν να είχα ανακαλύψει τα κενά, τις τρύπες που είχα μέσα μου και να βρήκα το θάρρος να μιλήσω γι αυτά.

Η γυναίκα του "Moderato cantabile" και η γυναίκα τού "Χιροσίμα αγάπη μου", ήμουν εγώ: εξουθενωμένη από το πάθος, μην μπορώντας να το εκφράσω με το λόγο, αποφάσισα να γράψω, σχεδόν με ψυχρότητα."

Ένα ομιλόν βιβλίο με προβληματισμούς επίκαιρους από μια συγγραφέα που "Ο εραστής της" είναι ακόμα πρώτος σε κυκλοφορία στα βιβλιοπωλεία της Κίνας (Le Monde 15-3-2013)».

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Μαργκερίτ Ντιράς γεννήθηκε σε ένα χωριό της Ινδοκίνας λίγες εβδομάδες πριν από την έναρξη του Α Παγκοσμίου πολέμου. Έμεινε ορφανή από πατέρα στα τέσσερά της χρόνια. Το πραγματικό της όνομα ήταν Μαργκερίτ Ντοναντιέ. Το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ντιράς το πήρε από το όνομα ενός χωριού, όπου ο πατέρας της είχε αγοράσει ένα μικρό κτήμα λίγο προτού πεθάνει. Στα 17 της μετακόμισε στο Παρίσι όπου σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες και από το 1935 ως το 1941 εργάστηκε ως γραμματέας στο υπουργείο Αποικιών.

Το 1943 έγινε μέλος της γαλλικής Αντίστασης και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, από όπου αποχώρησε το 1950. Στο μεταξύ είχε παντρευτεί τον Ρομπέρ Αντέλμ, επίσης συγγραφέα. Ο εκδοτικός οίκος Gallimard αρνήθηκε να εκδώσει το πρώτο της βιβλίο, αλλά η Ντιράς δεν πτοήθηκε. Συνέχισε να γράφει και όταν τέλειωσε το δεύτερο έργο της απείλησε ότι θα αυτοκτονήσει αν δεν εκδοθεί. Όταν επιτέλους κέρδισε την πολυπόθητη αναγνώριση, δεν μπόρεσε να τη χαρεί γιατί η Γκεστάπο συνέλαβε το σύζυγό της.

Τότε η Ντιράς αποφάσισε να μην γράψει ούτε μία λέξη και δεν δημοσίευσε τίποτε ως το 1950. Μολονότι η Ντιράς βοήθησε τους συγγραφείς να αντιταχθούν στο ναζισμό κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου πολέμου, μεταξύ των οποίων και το σύζυγό της Ρομπέρ Αντέλμ που ήταν φυλακισμένος στο Νταχάου, κατηγορήθηκε ότι ήταν μέλος μιας λογοτεχνικής επιτροπής ελεγχόμενης από τους Γερμανούς.

Μετά τον πόλεμο η Ντιράς εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε πολλά περιοδικά, μεταξύ τον οποίων και το Observateur. Εκτός από μυθιστορήματα έγραψε επίσης θεατρικά έργα, σενάρια για τον κινηματογράφο (μεταξύ των οποίων το διάσημο πλέον Χιροσίμα, αγάπη μου που κέρδισε την υποψηφιότητα για Όσκαρ σεναρίου) και ασχολήθηκε με την παραγωγή ταινιών. Το 1984 έγραψε την αυτοβιογραφία της με τίτλο Ο εραστής και κέρδισε το λογοτεχνικό βραβείο Γκονκούρ.

Πληροφορίες: «Μετέωρο πάθος», Μαργκερίτ Ντυράς, μετάφραση: Βάσω Μέντζου, εκδ. Ολκός.