Τέσσερις εικαστικοί "συναντιούνται" στην έκθεση “Κρίσιμη Τέχνη- Τέχνη στην Κρίση” στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων.

Τέσσερις Έλληνες εικαστικοί, προερχόμενοι από διαφορετικές γενιές, με διαφορετικές προσωπικότητες και εικαστικές γραφές δημιουργούν και παρουσιάζουν τα έργα τους.

Οι Άννα Κινδύνη, Βλάσσης Κανιάρης, Γιάννης Ψυχοπαίδης και Δημήτρης Κατσούδας, αναφέρονται σε κρίσιμες περιόδους της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας καθώς και στη παρούσα συγκυρία που όλοι ζούμε.

Το αδιαμφισβήτητο λάιτ μοτίφ της έκθεσης είναι «η έννοια της στέρησης μέσω κάποιας μορφής “εξορίας”», γράφει στον κατάλογο η ιστορικός Tέχνης Μάρθα Χριστοφόγλου.

Οι τέσσερις καλλιτέχνες μιλάνε για το έργο τους:

- Άννα Κινδύνη: «Σχεδίαζα, σχεδίαζα αδιάκοπα, χωρίς αρχή και τέλος, μ’ ένα κάρβουνο στο χέρι. Ήθελα να εκφράσω την αγωνία, το κουράγιο, τη θυσία, την καταδίωξη, τη στέρηση, τον πόνο, την καρτερικότητα, την καλοσύνη, όλο αυτό το νεφέλωμα μιας ολόκληρης ζωής. Σχεδίαζα σαν να μιλούσα στον εαυτό μου, από καθήκον απέναντι σε μένα την ίδια, απέναντι στους δικούς μου, σ’ όλους του Έλληνες, να κάνω κάτι, να εξομολογηθώ, σχεδιάζοντας στο χαρτί».

- Βλάσης Κανιάρης: «Τέχνη είναι και πολλά άλλα πράγματα εκτός από τα έργα. Είναι ένα σύνολο πραγμάτων. Μοιάζει σαν μια πέτρα που πετάς κάπου και δεν ξέρεις ποιον θα βρει. Η τέχνη, έτσι όπως την ορίζουμε και την εντοπίζουμε σήμερα, αφορά έναν πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων -είτε δημιουργών είτε συλλεκτών- που ζουν πιο κοντά σε αυτό που θεωρούν και ονομάζουν τέχνη. Από κει και πέρα, όμως, νομίζω ότι τέχνη είναι τα πάντα γύρω μας και τη συναντάμε στο καθετί, αρκεί να μπορούμε να το δούμε. Περισσότερο είναι θέμα δυνατότητας να την αισθάνεται ο καθένας μας και να τη χρησιμοποιεί στην καθημερινή του ζωή σαν εργαλείο».

- Γιάννης Ψυχοπαίδης: «Σήμερα στη δίνη μιας κρίσης που έρχεται από μακριά και απειλεί τα βασικά θεμέλια του κοινωνικού και πολιτικού πολιτισμού και όχι μόνο, η τέχνη θα ‘ταν καλό και αναγκαίο να ξανακερδίσει ένα νέο δημόσιο χώρο μέσα από ένα νέο δημόσιο λόγο. Ένα χώρο κοινόχρηστο, ως δημόσιο αγαθό, χώρο διεκδίκησης συλλογικής επικοινωνίας και δράσης. Οι νέες αντιλήψεις μας για την πόλη, τους πολίτες, την πολιτική ανιχνεύονται μέσα από νέες μορφές γνώσης, επικοινωνίας, αυτογνωσίας και αυτοοργάνωσης. Η τέχνη καλείται να συμβάλει με τον τρόπο της στην αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα, στην ηθική και αισθητική αξιοπρέπεια, στην αναζήτηση μορφών, όχι δέσμιων σε κομψές αυταρέσκειες, άλλα δεσμευμένων στις βαθύτερες ανθρώπινες αλήθειες».

- Δημήτρης Κατσούδας: «… Με πρώτη ύλη τα χαρτόνια συσκευασίας, επιδιώκω να ορίσω τον ελάχιστο ανθρώπινο χώρο επιβίωσης. Ένα είδος καταφύγιου για τον ανέστιο πολίτη στη χώρα του Ξένιου Δία. Τέσσερις χαρτονένιες κατασκευές σχεδόν ταυτόσημες μορφολογικά -και αντίστροφες εννοιολογικά- με το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα. Κάτω από την πλατεία, σε μικρή απόσταση από αυτό το μνημείο, αλλά και σε δεκάδες σημεία της πόλης, άνθρωποι ζουν σε χαρτόκουτα. Το ειρωνικό ισοδύναμο του επίσημου μνημείου. Τόσο στη φόρμα, όσο και στο περιεχόμενο, βλέπω το χαρτόκουτο σαν το δραματικό αντιμνημείο μιας ιστορίας που γράφεται ανεπίσημα στο παρόν, αυτή τη φορά από τους ηττημένους…».

Πληροφορίες:Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων, κτίριο Α, Γερμανικού & Μυλλέρου, Μεταξουργείο.
Διάρκεια: 6/2/2014 – 7/3/2014,