Ο νομπελίστας περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα συμμετείχε στο πρόσφατο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης της Γρανάδας, μαζί με τον ποιητή Μπένχαμιν Πράδο, την πιανίστα Ρόσα Τόρες Πάρδο και τον ποιητή Λουίς Γκαρθία Μοντέρο και μίλησε στην ισπανική El Pais για την ποίηση, τη λογοτεχνία και τη σημασία τους στη ζωή μας.

Ως το «υπέρτατο και ανώτερο λογοτεχνικό είδος, απαράμιλλης τελειότητας» χαρακτήρισε την ποίηση στο όγδοο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης της πόλης της Γρανάδας, ο νομπελίστας περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα, υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι είναι «το πιο παλιό είδος, στο οποίο η γλώσσα έχει μετατραπεί σε κάτι πολύ πλούσιο και υπέροχο».

Ο συγγραφέας του βιβλίου «Το όνειρο του Κέλτη», μιλώντας στο αμφιθέατρο Μανουέλ ντε Φάγια για το τελευταίο μυθιστόρημά του, κατέληξε να μιλάει για τη λογοτεχνία, τα αναγνώσματά του, τη ζωή και την οικογένειά του, ακόμη και για τα… μυστικά του (σχετικά με τους κακούς χαρακτήρες που περιγράφει στα βιβλία του).

Το επόμενο έργο του, ένα δοκίμιο με τίτλο «Ο πολιτισμός της παράστασης» θα σχολιάζει το πώς ο πολιτισμός έχει μετατραπεί σε χόμπι. Αναφερόμενος σε αυτό το κείμενο, ο Λιόσα δήλωσε: «Μερικές φορές με πρωτοτυπία και δημιουργικότητα, αλλά πάντα επιδιώκοντας να αποσπάσω την προσοχή και να διασκεδάσω, αν επιβιώσω από το Νόμπελ, θέλω να το τελειώσω, γιατί υπάρχουν πολλά να σκεφτούμε πάνω σε αυτό το ζήτημα».

Ο Λιόσα εξήγησε ότι αυτό που λέγεται ότι σε κάθε πεζογράφο υπάρχει ένας απογοητευμένος ποιητής, είναι πολύ πιθανό να είναι αλήθεια: «Εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση και η σχέση μου με τη λογοτεχνία άρχισε επίσης με την ποίηση.

Η μητέρα μου είχε στο κομοδίνο της το έργο "Είκοσι τραγούδια του έρωτα και ένα απελπισμένο τραγούδι" και καθώς μου ήταν απαγορευμένο να διαβάσω αυτό το βιβλίο, μου ασκούσε μια ακαταμάχητη έλξη, ήξερα ότι ήταν κάτι που δεν έπρεπε, αλλά δεν καταλάβαινα γιατί… Έτσι η ποίηση άρχισε για μένα σαν μια παράβαση, μια απαγόρευση και αμαρτία », ομολόγησε ο Λιόσα, κάνοντας το ακροατήριο να γελάσει.

Ο περουβιανός συγγραφέας που γεννήθηκε στην Αρεκίπα και έχει ισπανική ταυτότητα, μίλησε και για το ρόλο της λογοτεχνίας: «ο ρόλος της είναι να μας κάνει να ζούμε αυτό που στην πραγματική ζωή δε μπορούμε να ζήσουμε, έχουμε τη φαντασία και τις επιθυμίες να ζήσουμε πολλές ζωές, πέρα από τη φτωχή ζωή που ζούμε ήδη και να ζούμε μέσα από τη μαγεία που η πραγματική ζωή δεν μας επιτρέπει.

Όταν διαβάζουμε ή πάμε στο θέατρο ενσωματώνουμε εμπειρίες που δε θα μπορούσαμε ποτέ να ζήσουμε στην πραγματικότητα και έτσι μπορούμε να είμαστε ο Δον Κιχώτης ή η μαντάμ Μποβαρύ και από αυτές τις εμπειρίες η ζωή μας εμπλουτίζεται, επομένως η λογοτεχνία είναι αθάνατη».