Η ιστορία ξαναγράφεται με τους Πυξ Λαξ να ξανασυναντιούνται και να δίνουν, μετά από 7 χρόνια, μια εκρηκτική συναυλία στο ΟΑΚΑ, που άφησε εποχή, όπως εκείνες άλλωστε που μας είχε συνηθίσει το αγαπημένο συγκρότημα.

Ο Φίλιππος Πλιάτσικας και ο Μπάμπης Στόκας τραγούδησαν προς τιμήν του Μάνου Ξυδούς, «της ψυχής του γκρουπ» όπως ανέφεραν οι δύο φίλοι, που πριν από ένα χρόνο περίπου έφυγε από τη ζωή.

Η συναυλία ήταν κυριολεκτικά ένα «θυελλώδες κύμα», μια έκρηξη από συναισθήματα αγάπης και εκτίμησης προς το μοναδικό ελληνικό συγκρότημα που κατάφερε να αντέξει στο χρόνο με επιτυχία και που έχει σημαδέψει τόσο έντονα την εφηβική και ενήλικη ζωή πολλών θαυμαστών του.

Η κίνηση στη λεωφόρο Κηφισίας είχε ξεκινήσει τουλάχιστον δυο ώρες πριν την έναρξη μιας συναυλίας που τόσο το συγκρότημα, όσο και οι διοργανωτές, δε μπορούσαν με τίποτα να φανταστούν ότι θα σημειώσει τέτοια προσέλευση και θα «ακουστεί» τόσο πολύ.

Όταν ξεκίνησε η κοσμοσυρροή στο στάδιο, με το κοινό να «βουλιάζει» την αρένα και όταν οι μόνες άδειες κερκίδες, σε ένα στάδιο χωρητικότητας άνω των 70.000 θεατών, ήταν εκείνες πίσω από την σκηνή, τότε όλοι καταλάβαμε πόσο πολύ μας έλειψαν οι «Πυξ Λαξ».

Οι καρδιές χιλιάδων θεατών ξεκινούν να χτυπούν όλο και πιο έντονα ένα λεπτό πριν από την έναρξη, μέχρι που οι... γερόλυκοι πια της έντεχνης-ροκ μουσικής εμφανίζονται στη σκηνή και δίνουν το σύνθημα: «Μοναξιά μου όλα» και ήταν μόνο η αρχή για να παραληρήσει το πλήθος μέσα από ασταμάτητα χειροκροτήματα και κραυγές ενθουσιασμού.

Οι δύο καλλιτέχνες χαιρέτησαν το κοινό και μοιράστηκαν την ανάγκη τους να αφιερώσουν αυτή τη συναυλία στον αγαπημένο τους φίλο που βρίσκεται εκεί ψηλά και που όπως είπαν «ακόμα και με την απουσία σου, μας ενώνεις».

Το κοινό παγώνει όταν χωρίς να το περιμένει κανείς, στο video wall που είχε στηθεί δίπλα στη σκηνή προβάλλονται φωτογραφίες και ακούγεται η φωνή του Μάνου από μια συναυλία του παρελθόντος να ερμηνεύει τόσο μοναδικά το «Εσύ εκεί». Ρίγη συγκίνησης πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα και οι θεατές ξεσπούν σε χειροκροτήματα ως ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σ το πρόσωπό του και το μουσικό του μεγαλείο. Το κοινό ήξερε καλά ότι κάποιος έλειπε…

«Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ», «Ένα παιδί που περπατάει με τα χέρια», «Πούλα με», «Μόνο για κείνη μη μου λες», «Να με θυμηθείς», «Λένε για μένα» ήταν μερικά από τα τραγούδια που οι Πυξ Λαξ τραγούδησαν για να συγκλονίσουν το πλήθος που σύσσωμο τραγουδούσε με μια φωνή που σχεδόν σκέπαζε τον ήχο και συνεχώς χειροκροτούσε όλο και πιο δυνατά.

Πυροτεχνήματα φώτιζαν τον ουρανό ξανά και ξανά, οι μελωδίες ακούγονταν από κάθε γωνιά του σταδίου, οι φωτογραφικές μηχανές είχαν πάρει… φωτιά και τα «μπουγελώματα» αποτέλεσαν μία ακόμη δροσιστική εκδήλωση ενθουσιασμού. Σίγουρα η ατμόσφαιρα ήταν κάτι παραπάνω από υπέροχη όταν και εμείς οι θεατές τους… εξομολογηθήκαμε πόσο «Με στέλνεις», με παρασέρνεις!

Έπεται το «Ακόμα προσπαθώ», «Ανόητες Αγάπες», «Όλο αφήνεις να σ’ αφήσω», «Δεν θα δακρύσω πια για σένα» και «Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο». Λίγο αργότερα χιλιάδες μπλουζάκια εκσφενδονίζονται στον αέρα και ο κόσμος κραυγάζει ενθουσιασμένος τη στιγμή που ο Μπάμπης Στόκας τραγουδά «Πετάς τα ρούχα σου ψηλά».

Οι Πυξ Λαξ δοκιμάζουν τα «γκάζια μας» όταν από την αρχή της πρώτης νότας του «Έπαψες αγάπη να θυμίζεις» επικρατεί ένα κλίμα τρέλας και σχεδόν 75.000 κόσμος σηκώνεται όρθιος και δε σταματά να χειροκροτεί έντονα.

«Να την κάνουμε;» ρωτά με νόημα ο Φίλιππος Πλιάτσικας και… πώς να περιμένει θετική απάντηση από ένα διψασμένο κοινό που δεν μπορούσε να τους χορτάσει.

Και αφού επέστρεψαν στη σκηνή, ερμήνευσαν την «Πυξίδα» δείχνοντας χαρακτηριστικά προς τον ουρανό, στο στίχο εκείνο που λέει «…πες μου που παν όταν πεθαίνουν οι αλήτες».

Οι μεγάλοι ερμηνευτές ευχαρίστησαν το κοινό και τους διοργανωτές, υποκλίθηκαν αγκαλιασμένοι κι εμείς παραμέναμε να τους αποθεώνουμε μέχρι τελευταία στιγμή.

Το δώρο που μας έκαναν ήταν μεγάλο, το μήνυμα που τους δώσαμε ήταν σαφές: Έχουν στιγματίσει τις στιγμές μας και τους θέλουμε μαζί να μας συντροφεύουν τόσο δυνατά όσο μόνο αυτοί μπορούν...

Χριστίνα Γρυλλάκη