Η συναυλία της φετινής χρονιάς πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία την Τετάρτη 20 Ιουλίου, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις σε περισσότερους από 80.000 θεατές που αψήφισαν τη ζέστη και γέμισαν το ΟΑΚΑ. Το click@Life βρέθηκε ανάμεσά τους και μεταφέρει εντυπώσεις.

Παρασκευή απόγευμα, ώρα 19.00, έτος 1986. Ο Γιώργος Γκούτης με μαλλί-αφάνα, παρουσιάζει στην εκπομπή του «Μουσικόραμα» στην κρατική tv, το άλμπουμ «Slippery When Wet» και το τραγούδι «Bad Medicine» των Bon Jovi και εγώ καρφωμένη μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης παρακολουθώ με δέος τα χορευτικά του Jon. Οι τοίχοι στο δωμάτιό μου είναι γεμάτοι από αφίσες από τη «Μανίνα» και την «Σούπερ Κατερίνα» με όλα τα είδωλα της εποχής. Ανάμεσά τους φυσικά και οι Bon Jovi με στενά δερμάτινα παντελόνια, πέτσινα μπουφάν με κρόσσια, μαλλί χαίτη και εκκωφαντικές ηλεκτρικές κιθάρες.

Το «Μουσικόραμα» κλείνει με ένα κλιπάκι από την συναυλία των Bon Jovi στο Λονδίνο, όπου η μαγική τετράδα Jon Bon Jovi, Richie Sambora, David Bryan και Tico Torres εμφανίζονται με αργά βήματα μέσα από νέφη καπνών στο κατάμεστο στάδιο κάνοντας τα πλήθη των θαυμαστών τους να παραληρούν. Κλείνω την τηλεόραση και τηλεφωνώ σε μια συμμαθήτριά μου. Άραγε, θα μπορέσουμε ποτέ να τους δούμε και εμείς από κοντά; Μάλλον όχι, είναι το αποτέλεσμα της μίνι τηλεφωνικής σύσκεψης συννεφιάζοντας τα εφηβικά μας πρόσωπα. Τι να κάνουμε, ας αρκεστούμε στη μουσική σκέφτομαι πατώντας το play για να ακούσω το «Bad Medicine» για πολλοστή φορά στο walkman μου με τα πορτοκαλί ακουστικά.

Τετάρτη απόγευμα, ώρα 21.20, 20 Ιουλίου 2011, ΟΑΚΑ. Τα φώτα χαμηλώνουν, εντυπωσιακά ειδικά εφέ παίζουν στις γιγαντοοθόνες, οι περίπου 80.000 θεατές ουρλιάζουν από ανυπομονησία και στο βάθος της οθόνης μια τετράδα από το μακρινό παρελθόν βαδίζει με αργά βήματα προς το κέντρο της σκηνής μέσα από πυκνά σύννεφα καπνού. Ένα απίστευτο συναίσθημα πλημμυρίζει όλους εμάς που μερικές δεκαετίες πριν παρακολουθούσαμε τις ίδιες σκηνές μέσα από την τηλεοπτική οθόνη. Όσοι μιλούν για μηχανή του χρόνου σίγουρα θα είχαν στο μυαλό τους μια αντίστοιχη εμπειρία. Ο Jon, o Richie, o David και ο Tico, σε απόσταση μόλις λίγων μέτρων μακριά μας, τραγουδούν το «Bad Medicine» μεταδίδοντας ηλεκτρικά κύματα σε ένα κυριολεκτικά κατάμεστο ΟΑΚΑ.

Απαλλαγμένοι από τα στιλιστικά ατοπήματα της εκκεντρικής δεκαετίας του ’80, αλλά με το ίδιο κέφι, τις ίδιες κινήσεις και τα ίδια μαγικά χορευτικά, ο Jon και η παρέα του δεν αφήνουν κανένα θεατή να καθίσει στη θέση του. Οι επιτυχίες τους διαδέχονται η μία την άλλη και η μαγική μπάντα δεν μας χαλά κανένα χατίρι παρόλο που η ζέστη είναι πραγματικά ανυπόφορη και ο Jon είναι λουσμένος στον ιδρώτα.

Σε κάποια στιγμή, οπαδοί του δίνουν μια ελληνική σημαία, την κρατά, την σηκώνει ψηλά και κατόπιν την ρίχνει στους ώμους του. Οι Έλληνες θαυμαστές μετά από χρόνια και χρόνια αναμονής ζουν μαγικές στιγμές. Σε μια μικρή ανάπαυλα, ο Jon βρίσκει την ευκαιρία να μας πει δυο λόγια. «Μας πήρε 28 χρόνια να έρθουμε στην Ελλάδα. Μια πραγματικά υπέροχη χώρα, με υπέροχους ανθρώπους. Και ήρθαμε σε μια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή, την ώρα που η χώρα αντιμετωπίζει μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Αλλά η Ελλάδα και οι Έλληνες θα τα καταφέρουν, είμαστε σίγουροι γι αυτό». Το κοινό τον αποθεώνει.

Η ώρα κυλά σαν νερό και η μπάντα μας καληνυχτίζει. Όμως, το κοινό αδημονεί ζητώντας με χειροκροτήματα και σφυρίγματα την επιστροφή τους στη σκηνή. Περνούν 2-3 λεπτά και οι Bon Jovi επιστρέφουν. Το χαμόγελο του Jon δεν λέει να σβήσει από το πρόσωπό του. Ίσως και ο ίδιος δεν πιστεύει πώς σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, σε μια μακρινή χώρα, χιλιάδες θαυμαστές αδημονούν να τον ξαναδούν στη σκηνή έστω και για λίγα λεπτά.

Αρπάζει το μικρόφωνο και τραγουδά «Dead or Alive» παρέα με τον Sambora. Ακολουθεί το «Always» και όλοι καταλαβαίνουμε πως έχει έρθει η ώρα για το μεγάλο φινάλε. Στο μυαλό μας πριν καν ξεκινήσει η μουσική «παίζουν» οι στίχοι του τραγουδιού που θα θέλαμε να κλείσει μια πραγματικά μαγική βραδιά. «Livin’ on a prayer», φυσικά και το στάδιο τους αποθεώνει με ακόμη μεγαλύτερη ένταση

Ώρα 23:45, Τετάρτη βράδυ, 20 Ιουλίου 2011, ΟΑΚΑ. Η συναυλία της χρονιάς έφτασε στο τέλος της και οι 80.000 θεατές αποθεώνουν τους Bon Jovi που εμφανώς συγκινημένοι χαιρετούν το κοινό. Η μπάντα κατεβαίνει από την σκηνή και χάνεται στα παρασκήνια με τελευταίο τον Jon που αφού κατέβει δυο-τρία σκαλιά κοντοστέκεται, κοιτάζει πίσω του και εμφανίζεται ξανά στη σκηνή για να μας αποχαιρετήσει. Μας κοιτάζει και χαμογελά προφανώς γνωρίζοντας πως περιμέναμε υπομονετικά 28 χρόνια γι αυτή την στιγμή. Το κινητό μου χτυπά και η φωνή της παλιάς μου συμμαθήτριας ακούγεται μέσα στο πλήθος της αρένας: «είδες που στο έλεγα; Τελικά ήρθαν…».

ΛΙΛΗ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ

Ιστορία 28 χρόνων live στο ΟΑΚΑ

Η έναρξη: Η ώρα ήταν 9.20 μ.μ. ακριβώς. Μέτα το Thunderstruck των ΑC/DC που ακουγόταν από τα μεγάφωνα, η μουσική σταμάτησε. Τα φώτα έσβησαν. Η μεγάλη οθόνη στο πίσω μέρος της σκηνής ήταν έτοιμη για τις video προβολές που θα ακολουθούσαν και η σκηνή θα καλωσόριζε σε ελάχιστα δευτερόλεπτα τους τέσσερις μουσικούς από το New Jersey.

Η οθόνη άναψε και μέσα από μια κατακόκκινη βιντεοπροβολή, ο Jon Bon Jovi, ο Richie Sambora, ο David Bryan και ο Tico Torres, πλησίαζαν τη σκηνή, περπατώντας αργά μέσα από καπνούς, με ροκ στιλ. Το live ξεκινούσε δυναμικά, με το «Raise your hands» να δίνει το στίγμα του για την εκρηκτική συνέχεια.

Κεφάτοι και οι τέσσερις, γεμάτοι ενέργεια (παρά τα χρόνια που τους βάραιναν πια) και διατηρώντας εν μέρει το γνωστό στιλ τους με τα δερμάτινα μαύρα ρούχα και τα στενά παντελόνια, προκάλεσαν το κοινό, δια στόματος Jon Bon Jovi, να σηκωθεί από τις θέσεις του. «Το περίμενα τόσο καιρό, σηκωθείτε όλοι από τις θέσεις σας», φώναξε ο frontman και δόθηκε ολοκληρωτικά στην ερμηνεία του «You give love a bad name».

Οι 80.000 θεατές: Το κοινό είχε μπει για τα καλά στον ρόλο του, χειροκροτούσε ασταμάτητα, κουνούσε τα χέρια δεξιά κι αριστερά, όπως καθοδηγούσε ο Jon Bon Jovi και τραγουδούσε δυνατά μαζί του τους στίχους που τόσο αγάπησε τη δεκαετία του ’80, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το λατρεμένο αυτό τραγούδι.

Περισσότεροι από 80.000 κόσμου βρέθηκαν το βράδυ της Τετάρτης 20 Ιουλίου στο ΟΑΚΑ και το γέμισαν ασφυκτικά (πλην 12 κερκίδων που δεν δόθηκαν στο κοινό, δεδομένου ότι η ορατότητα ήταν περιορισμένη από εκεί). Ο φωτισμός από τη σκηνή έκανε το πλήθος να μοιάζει με φωτογραφία. Στην αρένα δεν «έπαιρναν ανάσα» και οι κερκίδες φιλοξένησαν για 2.30 ώρες, πολλές χιλιάδες καθήμενους, που στη συνέχεια μετατράπηκαν σε ορθίους.

Οι μεγάλες επιτυχίες: Το πρόγραμμα συνέχισε με όλες τις μεγάλες επιτυχίες των Bon Jovi. Και τι δεν ακούστηκε; «Βorn to be my baby», «Highway», We got it going on», «In these arms» και πολλά ακόμα. Στα highlights της βραδιάς ήταν η εκτέλεση του «We weren’t born to follow», με ταυτόχρονη προβολή στην οθόνη μεγάλων Αμερικανών Προέδρων και μουσικών, αλλά και συνθημάτων όπως «freedom», «resist», «inspire», «no chains» που ολοκληρώθηκε με το σύνθημα «Your time is now».

Ο πρωταγωνιστής Jon Bon Jovi: O Jon Bon Jovi φαινόταν ότι ένιωθε όμορφα που βρισκόταν εκεί και το κοινό από κάτω παραληρούσε, αφού ήρθε η ώρα για το «It’s my life», αλλά και για το «Bad Medicine» που συνδυάστηκε με το ρεφραίν από το «Pretty woman». Η φωνή του παρέμενε αναλλοίωτη, σαν να μην είχε περάσει χρόνος από πάνω της και η διάθεσή του ήταν εξίσου ανεβασμένη. Με ατελείωτη ενέργεια έτρεχε πάνω κάτω στη σκηνή ξεσηκώνοντας το πλήθος.

H αποθέωση από το κοινό έφτασε λίγα λεπτά αργότερα, όταν ο Jon Bon Jovi, περπατώντας στην μακριά εξέδρα που είχε στηθεί σαν συνέχεια της σκηνής, έφτασε πάνω ακριβώς από το κοινό του, στη μέση σχεδόν της αρένας. Κάποιος μάλιστα, του έδωσε και μια ελληνική σημαία την οποία άλλοτε άνοιγε, άλλοτε τυλιγόταν μέσα της κι άλλοτε την έδενε στο μικρόφωνο.

To «Bed of Roses» ήταν από τις πιο ατμοσφαιρικές στιγμές της βραδιάς. Με χαμηλωμένο φωτισμό, τριαντάφυλλα να πετιούνται προς το μέρος του κι εκείνος να κάνει μια αισθαντική εκτέλεση του κομματιού, Jon Bon Jovi υπέγραψε σιωπηλά στις καρδιές όλων που βρέθηκαν στο στάδιο εκείνη τη νύχτα για να ζήσουν αξέχαστες στιγμές.

Το encore: Η συνέχεια ήρθε με το «I’ll be there for you», το «Who says you can’t go home» και «Have a nice day», ενώ στις 11.15 μ.μ. ακριβώς, έγινε μια απόπειρα να καληνυχτίσουν το κοινό, αφήνοντας άδεια τη σκηνή για λίγα λεπτά, για να επιστρέψουν από τα δυνατά χειροκροτήματα που τους καλούσαν ξανά, με το εκρηκτικό «I want you dead or alive».

Δεν θα μπορούσαν όμως, να φύγουν χωρίς να αφιερώσουν στο ελληνικό κοινό και την αγαπημένη μπαλάντα «Always» και να κλείσουν την μεγάλη αυτή συναυλία του καλοκαιριού, με το τραγούδι που όλοι περιμέναμε. Το «Livin’ on a prayer» ακούστηκε δυνατά.

Το σφύριγμα της λήξης: O Jon Bon Jovi υποκλίθηκε θερμά μαζί με τους τρεις φίλους του, ευχόμενος τα καλύτερα για την Ελλάδα και τους νέους και χάθηκε πίσω από τη σκηνή, αφήνοντας στο κοινό του μια γλυκιά νοσταλγία για τα όμορφα νεανικά χρόνια που πέρασαν, υπενθυμίζοντάς μας παράλληλα, ότι κάποτε υπήρξαμε κι εμείς ανέμελοι… Ευχαριστούμε!

ΒΑΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ