Οι σπουδαστές του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του πολυσσυγραφικού βιβλίου τους με διηγήματα μυστηρίου και τίτλο "Εννέα εγκλήματα αναζητούν δολοφόνο", μιλούν για την πόλη τους, την Αθήνα και τα εγκλήματα που της έχουν συμβεί.

Παναγιώτης Νικολάου

Η Αθήνα συνεχίζει σήμερα να ισορροπεί άναρχα ανάμεσα στα κατάλοιπα του πολιτιστικού κι αρχιτεκτονικού της παρελθόντος, στο γκρίζο που ντύθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, στις ανεπαρκείς υποδομές και στις προκλήσεις για ένα μέλλον με πιο ανθρώπινο πρόσωπο. O ήλιος, οι πέτρες, οι αναμνήσεις κι η αύρα της πόλης που είναι αφιερωμένη στη σοφία του αγνού πνεύματος μάς γοητεύουν ακόμη. Και μας καλούν να ξεπερνάμε την ασχήμια, ν’ ανακαλύπτουμε και να χαιρόμαστε τις όμορφες κι απρόσμενες γωνιές της.

Ναταλία Νταλχάιμερ

Με δέος αντίκρισα τα αναρίθμητα κτίρια κολλημένα ασφυκτικά το ένα δίπλα στο άλλο, όταν επισκέφτηκα την Αθήνα για πρώτη φορά. Είδα μια πόλη με τόσο βαρύ πολιτισμό να πνίγεται κάτω από το βάρος των πράξεών μας - υποβάθμιση του κέντρου, μη αξιοποίηση των δημόσιων χώρων - γεγονός που αντικατοπτρίζει το δικό μας πρόσωπο και πληγώνοντάς την, πληγώνουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας. Οφείλουμε να τη φροντίζουμε για να μη χάσουμε την ικανότητα να κρίνουμε, να συμπονούμε, να εκτιμάμε. Οφείλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας μια πόλη που θα αναπνέει και θα ζει μαζί τους. 

Μαρίνος Γεωργιόπουλος

Η Αθήνα είναι μια πόλη απρόσωπη, χαοτική. Μια πόλη μυστήριο που αγαπάμε να μισούμε. Ένα τεράστιο ψηφιδωτό, όπου το όμορφο είναι πλάι-πλάι με το άσχημο. Όπου το ευφάνταστο γκραφίτι είναι δίπλα ακριβώς στο χυδαίο και το γουστόζικο μπαράκι-τρύπα, δίπλα ακριβώς στο χαρτόκουτο του άστεγου. Στο Κολωνάκι, μια κυρία με τακούνια μπορεί να χαζέψει με ασφάλεια τις βιτρίνες στις 2 μ.μ., επειδή υπάρχει μια κλούβα αστυνομικών ανά τετράγωνο. Στο Κολωνάκι, οι αστυνομικοί είναι φίλοι, στα Εξάρχεια εχθροί, στην Πλατεία Βάθη άφαντοι. Προσωπικά θα ήθελα να είναι απλά παρόντες.

Χαρούλα Δρόσου

Η Αθήνα τού σήμερα, μια πόλη που δεν αξιοποιεί την ιστορία της, που δεν μεγάλωσε όπως έπρεπε, που χρόνο με το χρόνο ασχήμαινε περισσότερο. Νεοκλασικά σπίτια, γραφικά σοκάκια, ποτάμια, βρύσες, πλατείες, όλα καταστράφηκαν στο βωμό της αστικοποίησης. Μαζί και τα όνειρα των ανθρώπων που ήρθαν για μια καλύτερη ζωή στη πρωτεύουσα. Θα ήταν έγκλημα να τα γκρεμίζαμε όλα αυτά και στη θέση τους να χτίζαμε όμορφα μικρά σπίτια με αυλές γεμάτες λουλούδια που οι μυρωδιές τους θα γέμιζαν ευτυχία τις καρδιές μας; Αν ναι, ας το κάνουμε και ας καταδικαστούμε για αυτό.

Νίκος Κανέλλης

Αγαπώ την παλιά Αθήνα και μισώ τα εγκλήματα που γίναν πάνω της. Μισώ τις γειτονιές χωρίς χαρακτήρα• τα νεοκλασικά που χάθηκαν ή εγκαταλείπονται• τα ποτάμια που μπαζώθηκαν• το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Μοιάζει με πόλη που χτίστηκε πρόχειρα και άκομψα. Θα άδειαζα την μισή αν μπορούσα. Θα την ξανάχτιζα ξανά με το ύφος του Τσίλλερ, όμορφη, ιδιαίτερη, πράσινη, πεζοδρομημένη, με ποδήλατα, με αγάλματα χωρίς γκράφιτι, με τα θαμμένα σε θεμέλια αρχαία στην επιφάνεια. Ίσως αλλάξει κάποτε• ίσως, αν αλλάξουμε εμείς νοοτροπία.

Βίκυ Ντζούφα

Η Αθήνα είναι μια όμορφη πόλη, που όμως ταλανίζεται από κάποια παράδοξα.  Παράδοξο 1ο: :όσο μικρότερο είναι το πεζοδρόμιο, τόσο περισσότερα είναι τα αντικείμενα που τοποθετούνται ψυχαναγκαστικά σε αυτό.Παράδοξο 2ο: Όσο πιο ωραία είναι μια πλατεία, τόσο λιγότερα παγκάκια  έχει. Πάραδοξο 3ο: Ο ανελκυστήρας στο μετρό έχει την τάση να μην λειτουργεί προσωρινά τουλάχιστον σε μία στάση καθημερινά.  Παράδοξο 4ο: Τα φανάρια  στην Αθήνα είναι παγκοσμίως τα μοναδικά σχεδιασμένα να ενεργοποιούν την κόρνα των αυτοκινήτων λίγο πριν γίνουν πράσινα. Παράδοξο 5ο: Μετά την αυστηρότατη απαγόρευση του καπνίσματος, τα  πλαστικά λουλούδια στα βάζα άρχισαν αυτά το κάπνισμα.

Μαρία Μάμαλη

Η έλλειψη σεβασμού των ανθρώπων προς τη ζωή είναι η πηγή των μεγαλύτερων εγκλημάτων που συμβαίνουν στην πόλη μας. Άνθρωποι απογοητευμένοι, άστεγοι, άνεργοι, κατεστραμμένα κτίρια και πάρκα. Μια πόλη σε αποσύνθεση. Με πονάει να την βλέπω έτσι. Θυμώνω για τις τόσο ασταθείς βάσεις πάνω στις οποίες είναι χτισμένη η κοινωνία μας. Παράλληλα, σε αυτήν την πόλη υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να διατηρήσουν την ανθρωπιά, να προωθήσουν τις τέχνες και, μέσα από τη δημιουργία, να δώσουν νέα πνοή σε αυτή την πόλη που μοιάζει να ξεψυχάει.

Χρήστος Αραμπατζής

Ασφυκτιώ από την έλλειψη ασφάλειας στην περιχαρακωμένη και καλά οργανωμένη ζωή μας. Σπίτια, καταστήματα, εκκλησιές, οχήματα… όλα υπό καθεστώς συναγερμών. Όμως ένα ζευγάρι ωτοασπίδες ίσως να μπορεί να φέρει τη λύση – για να κοιμηθούμε ξένοιαστοι. Κι ανεξαρτήτως τού τι μπορεί να συμβεί στην Αθήνα μόλις πέσει το βράδυ, να θυμάστε πως οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να νιώθουν ανασφαλείς χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, αν λάβουν υπόψη τους ότι και αυτό είναι ένα ψηφιδωτό στο μωσαϊκό μιας πόλης που γιγαντώνεται συνεχώς, σβήνοντας κάθε χρόνο το κερί των γενεθλίων της με ευχές για ανθρωπιά…και για ελευθερία.    

Εύη Μαραγκουδάκη

Τα φώτα στα μαγαζιά μάζευαν σαν ντόμινο τις πολύχρωμες κουίντες της πόλης. Εκεί, μπροστά στο ησυχαστήριο του. Στο παγκάκι με την στάμπα από τη ρητίνη του πεύκου. Του πέτρινου χαμόσπιτου των 60 χρόνων της ζωής του, παρέα με τα τριζόνια, τους τζίτζικες, τις μουριές, και την ευωδιά από τα νυχτολούλουδα. Και την ανεμελιά μιας ρουτίνας απογυμνωμένης από πίεση, βαβούρα και άγχος. Τώρα...το παρκινγκ μιας πολυεθνικής. Τότε έκανε να πέσει μπροστά στα ερείπια για να χαθούν μαζί. Μια πεταλούδα τον συγκράτησε. Με υπόσταση και χαρακτήρα. Τελικά δεν ήταν μόνος.