Σέρζι Πάμιες-Τραγούδια του έρωτα και της βροχής, από τις εκδόσεις Πάπυρος.

Γιατί θα έπρεπε να αγοράσουμε τα «Τραγούδια του έρωτα και της βροχής»;
Γιατί, αν δεν το κάνετε, θα σας μείνει πάντα η αμφιβολία αν θα έπρεπε να τα είχατε αγοράσει, και όταν, καταμεσής της Μεγάλης Εβδομάδας με παλιόκαιρο, κοιτάξετε από το παράθυρο και δείτε τα βιβλία που έχετε διαβάσει, θα σκεφτείτε αυτά τα «Τραγούδια του έρωτα και της βροχής» που, ακατανόητα, αποφασίσατε να μην τα αγοράσετε.
Σέρζι Πάμιες

Το βιβλίο
Στα Τραγούδια του έρωτα και της βροχής πραγματικοί πρωταγωνιστές είναι ο έρωτας (όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας «σε όλες τις καταστάσεις του, υγρή, στερεή και αέρια») και η απουσία του, τα γηρατειά, ο θάνατος, η παρακμή, το πεπρωμένο, η εξάρτηση από την κληρονομημένη μνήμη, ο πόνος γι’ αυτούς που έφυγαν. Ο Πάμιες γράφει για τον πατέρα και τη μητέρα του, για οικεία του πρόσωπα, ισορροπώντας στο όριο μεταξύ αυτοβιογραφίας και μυθοπλασίας, και κλίνοντας πότε προς τη μια και πότε προς την άλλη πλευρά. Εξάλλου, όπως λέει ο ίδιος, όταν κινείσαι στο πεδίο της λογοτεχνίας, παύει να σε δεσμεύει η πραγματολογική ακρίβεια. Ο Πάμιες ενορχηστρώνει στην κυριολεξία τα κείμενά του –εξού και ο χαρακτηρισμός «Τραγούδια» στον τίτλο της συλλογής–, δημιουργεί μια «μουσική» σύνθεση αφηγημάτων, με εξάρσεις και παύσεις, ελέγχοντας απόλυτα τα εκφραστικά του μέσα και ζυγίζοντας μία προς μία τις λέξεις του και τις συντακτικές του επιλογές. Η δύναμη και η ένταση του ύφους του γίνεται το πιο αποτελεσματικό όχημα για να περιηγηθεί κανείς σε συναισθήματα και σκέψεις, σε αυτή τη χαρμολύπη που χαρακτηρίζει την ώριμη ηλικία, με μια έκδηλη τρυφερότητα, που μας αποκαλύπτει τη βαθιά αγάπη του συγγραφέα για το ανθρώπινο πρόσωπο. Ο αριστοτέχνης της μικρής φόρμας (Μπορείς να φας λεμόνι και να μην ξινίσεις τα μούτρα σου;, Πάπυρος 2009) παρουσιάζει μια συλλογή 26 διηγημάτων που δομούνται σαν ένα ρεσιτάλ συναισθημάτων και στοχασμών γύρω από την ευάλωτη ωριμότητα και τα πιο παράλογα τελετουργικά της.

Ο συγγραφέας
Ο Σέρζι Πάμιες (Sergi Pàmies) γεννήθηκε το 1960 σε ένα υποβαθμισμένο προάστιο του Παρισιού, όπου είχαν καταφύγει οι γονείς του ως Ισπανοί πολιτικοί πρόσφυγες. Παιδί μαχόμενων αριστερών, έζησε την παιδική του ηλικία με το φόβο της σύλληψης των δικών του. Παρά τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης στην εξορία και αργότερα στην παρανομία, προτεραιότητα της οικογένειας ήταν να προσφέρει μια πολύ καλή παιδεία στα τέσσερα παιδιά της. Το 1971, η οικογένεια επέστρεψε στη Βαρκελώνη και τότε ο εντεκάχρονος Σέρζι άρχισε να μαθαίνει καταλανικά «για να μιλάει στα κορίτσια». Την ίδια εποχή, παράλληλα με τα αθλητικά περιοδικά και τα παιδικά του αναγνώσματα, διάβαζε καταλανική ποίηση. Λίγο αργότερα, όταν έγραψε τα πρώτα δικά του ποιήματα, τα καταλανικά επιβλήθηκαν ασυναίσθητα ως μοναδική γλώσσα λογοτεχνικής έκφρασης. Ο Πάμιες εμφανίστηκε στα γράμματα το 1986 με μια συλλογή διηγημάτων και το 1990 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα. Από την εμφάνισή του μέχρι σήμερα το έργο του συνοδεύεται από βραβεία και διακρίσεις αλλά κυρίως από την αναγνώριση του κοινού. Τα βιβλία του, που συνήθως παρωδούν καταστάσεις της καθημερινής ζωής, έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Εκτός από συγγραφέας ο Πάμιες είναι αθλητικογράφος στην El País, σχολιάζει την επικαιρότητα σε ραδιοφωνικές εκπομπές,

Στα ελληνικά κυκλοφορούν άλλα δυο συλλογές διηγημάτων του Σέρζι Πάμιες.

«Το στατικό ποδήλατο» Εκδ. Σίδερη Μιχάλη (2013)

«Μπορείς να φας λεμόνι και να μην ξινίσεις τα μούτρα σου;» Εκδ. Πάπυρος/ Letras ( 2009)