Οι αγαπημένοι Βρετανοί πάτησαν επί ελληνικού εδάφους και επεφύλασσαν το καλύτερο άνοιγμα της φθινοπωρινής συναυλιακής σεζόν. Όσοι βρέθηκαν το βράδυ της Κυριακής 11 Σεπτεμβρίου στο πρώην «κέντρο διασκεδάσεως» της Ιεράς Οδού, έζησαν μια εμπειρία-ορισμό της σωστής συναυλίας.

Η έναρξη ήρθε με τους Matisse, με τον Άρη Σιάφα, τον πρώτο τους τραγουδιστή, ξανά στα φωνητικά. Με διάθεση να επιστρέψουν στον πρώιμο ήχο τους, με τα κιθαριστικά indie/pop τραγούδια τους, ερμήνευσαν όλες τις μεγάλες επιτυχίες της δεκάχρονης πορείας τους, από το πρώτο τους album «Cheap As Art», μέχρι το πρόσφατο πολύ καλό κομμάτι τους «Sunny May».

Μετά από μια μεγάλη αναμονή, τα φώτα χαμήλωσαν και οι Suede με τελευταίο τον Brett Anderson εμφανίστηκαν στη σκηνή. Το να περιγράψουμε τον Brett ως ιδιαίτερα ορεξάτο θα ήταν απλά λίγο. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της συναυλίας δε σταμάτησε να χορεύει με αυτόν τον ιδιαίτερο, σεξουαλικό του τρόπο, μεταφέροντας τη λιπόσαρκη φιγούρα του από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη, πέφτοντας στην αγκαλιά του κόσμου, χοροπηδώντας πάνω κάτω και παραδίδοντας μαθήματα σωστού… frontman.

Όλα τα χιλιοτραγουδισμένα κομμάτια τους που έχουν χαραχτεί στην ιστορία της brit pop –όρος που ο ίδιος σιχαίνεται- ήταν εκεί. «Trash», «Animal Nitrate», «Metal Mickey», «Can’t Get Enough» για άπειρο χορό και ουρλιαχτά, «Everything Will Flow», «Saturday Night» και «The Wild Ones» για δάκρυα νοσταλγίας στα μάτια. Ο Brett Anderson ήταν ένας συγκλονιστικός performer, πλαισιωμένος από μια μπάντα που ζούσε κάθε στιγμή, παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, ανατρέποντας τις αμφιβολίες που είχαν πολλοί για το αν 20 χρόνια μετά τις πρώτες τους δόξες είναι ακόμα ακμαίοι.

Έπαιξαν σχεδόν μιάμιση ώρα, χύνοντας ποτάμια ιδρώτα και αποζημιώνοντας όλους αυτούς που είχαν μεγάλο απωθημένο να τους δουν επιτέλους ζωντανά. Με το «The Beautiful Ones», αποχαιρέτησαν το κοινό της Αθήνας.

Η φετινή χρονιά είναι σίγουρα η χρονιά της επιστροφής της brit pop, αν υπολογίσουμε και την πρόσφατη επανένωση των Pulp και την εμφάνιση τους τον Αύγουστο. Η συναυλία των Suede, όπως και αυτή του Jarvis Cocker με την παρέα του, ήταν ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο, σε μια όχι τόσο μακρινή δεκαετία και με τραγούδια που είναι χαραγμένα στη μνήμη. Όσα νέα βρετανικά group και αν ξεπηδήσουν, η μαγεία εκείνων των ακουσμάτων, παραμένει ευτυχώς, άφθαρτη ακόμα. Άλλωστε, όπως απέδειξαν και οι Suede, ο παλιός είναι αλλιώς.

ΡΟΖΙΝΑ ΑΡΑΠΗ