Οι Νόαμ Τσόμσκι, Ναόμι Κλάιν, Σαλμάν Ρουσντί, Μάργκαρετ Άτγουντ, Λέμονι Σνίκετ, Τζένιφερ Ίγκαν και πολλοί ακόμη συγγραφείς και αρχισυντάκτες εφημερίδων, δηλώνουν την υποστήριξή τους στο κίνημα «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» που καταγγέλλει τον τρόπο λειτουργίας του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Σε μια περίοδο που οι αντικαπιταλιστικές διαμαρτυρίες εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο, μια αυξανόμενη ομάδα περίπου 1.200 συγγραφέων που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τους τη Μάργκαρετ Άτγουντ, τον Σαλμάν Ρούσντι και τον Νόαμ Τσόμσκι, ανακοίνωσαν δημοσίως την υποστήριξή τους προς το κίνημα «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ», κάτι ανάλογο με τους δικούς μας «Αγανακτισμένους», αλλά στις ΗΠΑ.

Μια online αίτηση στο site www.occupywriters.com που ζητούσε την υποστήριξη συγγραφέων προς το κίνημα των ΗΠΑ και τα αντίστοιχα στην Ευρώπη, στα οποία ανήκουν χιλιάδες διαδηλωτές κατά του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, υπογράφτηκε από 1.190 συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένων των βραβευμένων με Πούλιτζερ Τζένιφερ Ίγκαν και Μάικλ Κάνινγκαμ, καθώς και των Άλις Γουόκερ, Ναόμι Κλάιν, Ναόμι Γουλφ, Τζόναθαν Λέθεμ, Αν Πατσετ, Νόαμ Τσόμσκι, Aλ Κένεντι κ.ά.

«Εμείς, οι υπογράφοντες συγγραφείς και όλοι όσοι θα ενωθούν μαζί μας, υποστηρίζουμε το κίνημα Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ και τα αντίστοιχα σε όλο τον κόσμο», αναφέρεται στο σχετικό κείμενο.

Ο συγγραφέας Τζεφ Σάρλετ και η δημοσιογράφος Κιάρα Φέλντμαν δημιούργησαν το δικτυακό τόπο, αφού ο Ρούσντι προσέφερε την υποστήριξή του μέσω Twitter. Ο Σάρλετ υποστήριξε ότι το site ήταν ήδη επιτυχημένο, με περισσότερους από 100.000 επισκέπτες την ημέρα και ο υψηλός αριθμός των 1.000 συγγραφέων, επιβεβαιώνει και ενισχύει αυτή τη δυναμική.

Οι συγγραφείς που συμμετέχουν, συνεισφέρουν στο κίνημα μέσω των γραπτών κειμένων τους για την ιστοσελίδα, με τη βραβευμένη με Πούλιτζερ Άλις Γουόκερ να έχει δημοσιεύσει το ποίημα, «Ο κόσμος που θέλουμε είναι Εμείς».

Η αμερικανίδα συγγραφέας Φρανσίν Πρόουζ, τονίζει πως «από τότε που ξεκίνησε αυτό το κίνημα, ξυπνάω χωρίς το φόβο, με τον οποίο ξυπνούσα κάθε πρωί για τόσο πολύ καιρό, με την ιλιγγιώδη αίσθηση ότι όλοι πέφτουμε σε ένα γκρεμό και κανείς (ή σχεδόν κανένας) δε λέει τίποτα για αυτό».