Το βιβλίο του ΤζεμίλΤουράν με τίτλο "Αζάντ με λένε" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ι.Σιδέρης.

Το βιβλίο

H προσφυγιά είναι εκείνη η καταραμένη μετακίνηση των ανθρώπων που πια οι πατρίδες τους δεν τους θέλουν. Που αφήνουν πίσω τους τον βέβαιο θάνατο και τραβούν μπροστά, όπου τους βγάλει το άγνωστο, που πολλές φορές τους αρπάζει εκείνο το οποίο θέλησαν να αποφύγουν. Για τον Τζεμίλ Τουράν η προσφυγιά είναι βιωματική, το χαμένο βλέμμα του κάθε πρόσφυγα/μετανάστη είναι το δικό του όταν πριν από πολλά χρόνια έφτανε στην Ελλάδα, τα ματωμένα από το περπάτημα πόδια είναι τα δικά του, η απελπισία, οι απώλειες αγαπημένων προσώπων είναι τα βαθιά ανεξίτηλα σημάδια στο κορμί και το μυαλό του. Αυτά καταγράφει μέσα από την ιστορία-μαρτυρία στο βιβλίο του «Αζάντ, με λένε», για να «φωνάξει» για ένα ανθρώπινο  μαρτύριο που δυστυχώς ο χρόνος δεν μπορεί να αποδυναμώσει. 

Ο 13χρονος Αζάντ, χωρίς να μπορεί να καταλάβει ακριβώς το γιατί, αν και ζει τις φονικές επιθέσεις, βλέπει τα πτώματα από τον βομβαρδισμό με χημικά στη Χαλάμπτζα, ακολουθεί τους γονείς του στον δρόμο της φυγής. Είδε τη μάνα του να μη θέλει ούτε την πόρτα του σπιτιού τους να κλείσει πίσω της για να φύγει μαζί τους και η μυρωδιά τους, είδε τον πατέρα του να παγώνει το βήμα του στα σύνορα με τις νάρκες, είδε την αδερφή του να τρέμει σαν το φυλλαράκι απ’ το κρύο. «Θα φτάσουμε “απέναντι”, σε ανθρώπους φιλόξενους που θα μας δώσουν μια δεύτερη πατρίδα», τους έδινα κουράγιο ο πατέρας του. Ένα χρόνο μέσα στην Τουρκία, πλησίαζαν βήμα το βήμα στον Έβρο ποταμό. Όμως δεν πέρασαν όλοι μαζί «απέναντι» - σε άλλη βάρκα ο Αζάντ, σε άλλη οι γονείς του με τη μικρή Χελίν.

Στα 14 του, βρίσκεται μόνος, σε μια χώρα όπου κανείς ποτέ δεν πρόκειται ούτε από λάθος να φωνάξει τ’ όνομά του. Σε μια πλατεία, από χαρτόκουτα φτιάχνει τη φωλιά του, γύρω του πορνεία και παραβατικότητα, αλλά και διαδηλώσεις φοιτητών, οικοδόμων και ομοεθνών του. Κι ανάμεσα σε όλα αυτά σα θεριό η δική του άρνηση να παραδεχτεί τον πνιγμό των δικών. Μόνο αν φτάσει στη Γαλλία θα αποκτήσει εύκολα διαβατήριο για να μπορέσει να τους αναζητήσει ελεύθερα. Κανείς δεν μπορεί να τον εμποδίσει, ούτε φίλοι ούτε κυκλώματα φορτηγατζήδων ούτε φύλακες των συνόρων ούτε τα χρόνια που περνούν ούτε ο έρωτας…

Ο Αζάντ, καθώς θα περνά από τόπους, ανθρώπους και παράξενα ανταμώματα σ’ αυτή τη βασανιστική, περιπετειώδη αναζήτηση της ταυτότητά του, θα  παρασύρει τον αναγνώστη κάνοντάς τον πολλές φορές να αναρωτηθεί αν μπορεί να γίνονται αυτά τα πράγματα… Όλα γίνονται όταν αφηγείται η ζωή…