Ποιο είναι άραγε εκείνο το σημείο όπου μια μπάντα αρχίζει να φθείρεται; Συγχωρούνται τα λάθη σε ονόματα τόσο λατρεμένα; Το τέταρτο album των Interpol δημιουργεί αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα.

Ποιο είναι άραγε εκείνο το σημείο όπου μια μπάντα αρχίζει να φθείρεται; Συγχωρούνται τα λάθη σε ονόματα τόσο λατρεμένα; Το τέταρτο album των Interpol δημιουργεί αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα.

Το « Interpol» είναι σαφώς πιο σκοτεινό από τα προηγούμενα, με ελάχιστες στιγμές έκρηξης . Ο ήχος επικεντρώνεται στα πλήκτρα, γίνεται πιο ατμοσφαιρικός. Το «Barricade» και το ατμοσφαιρικό «Lights» είναι κλασικά Interpol κομμάτια, τίποτα κακό αλλά και τίποτα καινούργιο.

Δεν υπάρχουν πιασάρικα ρεφρέν, ούτε κιθαριστικές εξάρσεις. Αντίθετα, τραγούδια όπως τα υποτονικά «Memory Serves» και το «Always Malaise» είναι από τις καλύτερες συνθέσεις του album, που κλείνει με το μελοδραματικό «The Undoing» .

Συνολικά λοιπόν, το αποτέλεσμα δεν είναι κακό, είναι όμως πολύ κατώτερο των standards που η μπάντα έχει θέσει. Αναμφίβολα κάποιος που θα ήθελε να μάθει για αυτούς, δε θα έπρεπε να ξεκινήσει - ή ίσως ούτε καν να ακούσει- με αυτό το album.

Η αναγέννηση του post punk ήχου που λίγο πολύ οι Interpol καθιέρωσαν, έχει πλέον ακουστεί τόσο πολύ που έχει καταντήσει βαρετό. Τα πνευματικά «παιδιά» των Joy Division, έχουν γίνει πάρα πολλά και το μόνο που ακούγεται είναι μια συνεχής επανάληψη.

Καλώς ή κακώς, οι Interpol κινούνται σε πολύ στενές μουσικές φόρμες. Και ίσως αυτός είναι ο λόγος που τους έχουμε αγαπήσει. Γιατί κατάφεραν να δημιουργήσουν κιθαριστικούς ύμνους, τραγούδια βυθισμένα σε ένα σκοτάδι που όμοιο του είχαμε να ακούσουμε από τη δεκαετία του ’80. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν επομένως; Πόσο να εξελιχθούν όταν οι ίδιοι ακολουθούν ένα ρεύμα που έχει σταματήσει εδώ και χρόνια;

Album: Interpol

Καλλιτέχνης : Interpol

Εταιρεία: Matador

Βαθμoλογία: 6/10

ΡΟΖΙΝΑ ΑΡΑΠΗ