Κινούμενος σε έναν χώρο που δεν τον έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αποκάλυψε για ακόμα μια φορά την τρυφερή του πλευρά στο «Θέατρον» του Ελληνικού Κόσμου.

Με 6 μόνο εμφανίσεις –απομένουν άλλες 4- ο Αλκίνοος Ιωαννίδης καταλαμβάνει την σκηνή του Θεάτρου στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού με ένα πρόγραμμα γεμάτο από τα τραγούδια της προσωπικής του δισκογραφίας, «τυλιγμένα» σε ένα πανέμορφο εικαστικό «περίβλημα».

Δεν ήταν φυσικά, μόνο η απίστευτη ακουστική που σε έκανε να απολαμβάνεις τη μουσική του όσο ποτέ πριν. Ούτε μόνο οι καταπληκτικοί μουσικοί (Γιώργος Καλούδης, Άγγελος Πολυχρόνου, Κωνσταντίνος Στουραΐτης) που τον πλαισίωναν δίνοντας την προσωπική τους πινελιά και χρώμα στα τραγούδια, με κορυφαίο τον εξαιρετικό Γιώργο Κοντραφούρη στα πλήκτρα που έδωσε το δικό του jazz ρεσιτάλ.

Ήταν και τα υπέροχα σκηνικά που επιμελήθηκε με προσοχή και μεράκι ο πατέρας του Αλκίνοου, Άντης Ιωαννίδης, τα εξαιρετικά πλάνα που έπαιζαν στο φόντο της σκηνής, τα εικαστικά γλυπτά που ανεβοκατέβαιναν από την οροφή, οι υποβλητικοί φωτισμοί του Κωνσταντίνου Αλεξίου, οι εμπνευσμένες εικόνες από τα εξώφυλλα των δίσκων που έμπαιναν εμβόλιμες ανάμεσα στα ζωντανά πλάνα στο βάθος της σκηνής, οι κατακόκκινες φλόγες που πετάγονταν στο φόντο, οι μπλε δρόμοι και τόσα άλλα…

Ήταν κι αυτή η ησυχία και η ηρεμία που σε ξάφνιαζαν –το παρατήρησε ακόμα και ο ίδιος ο Αλκίνοος- και που επιτρέπει να φτάνει στα αυτιά σου κάθε μικρή πτυχή της μουσικής που μέχρι τώρα σου «κρυβόταν». Τα τραγούδια του γνωστά, όλα κι όμως τόσο ξεχωριστά μέσα από τις ζωντανές εκτελέσεις.

«Ζήνωνος», «Όσα η αγάπη ονειρεύεται», «Προσκυνητής», «Όνειρο ήτανε», «Θα ‘μαι κοντά σου», «Δεν μπορώ», «Έχω μια λέξη», «Μισό φεγγάρι», «Ησυχία», «Αρετούσα», «Με τόσα ψέματα», «Ήταν ανάγκη», «Γιατί δεν έρχεσαι» και πολλά πολλά ακόμα σε ένα πρόγραμμα 3 σχεδόν ωρών που δεν κούρασε ούτε λεπτό.

Το κυπριακό στοιχείο φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει από το πρόγραμμα του Αλκίνοου. Με μεσαιωνικά κυπριακά ερωτικά τραγούδια αλλά και κλασικούς ήχους από τη Μεγαλόνησο, έκανε την παρουσία του αισθητή.

Η επιστροφή του Αλκίνοου λοιπόν, στη σκηνή -μετά από το καλοκαιρινό του αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο και από επαναλαμβανόμενες εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές- εκπλήσσει ευχάριστα τους φίλους της μουσικής του, αλλά και τον ίδιο που, όπως φάνηκε, απολαμβάνει όσο ποτέ την παρουσία του σε ένα θέατρο, μακριά από ποτά, καπνό και ατέλειωτους ψιθύρους…

ΒΑΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

[email protected]