Η συνταγή που κάποτε έδωσε το αμερικανικό «The Office» εδώ αποτυγχάνει να προσφέρει το γέλιο.

Εγκλωβισμένη κάπου ανάμεσα στην ανάλαφρη πολιτική σάτιρα, που δεν είναι, και στην με φαρσικές διαστάσεις κωμωδία για το εργασιακό περιβάλλον, που δεν κάνει καλά, βγήκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Netflix το νέο sitcom της πλατφόρμας.

Μια σειρά που φέρει τις υπογραφές των Steve Carell και Greg Daniels (κεντρικός ήρωας και δημιουργός, αντίστοιχα, μιας από της καλύτερες κωμικές σειρές που έχουμε δει ποτέ, του «The Office») ενώ παράλληλα η ιστορία τοποθετείται και πάλι σε ένα εργασιακό περιβάλλον, δημιούργησε από τη μία προσδοκίες για την ποιότητα του αποτελέσματος και από την άλλη μία προκατάληψη, ή καλύτερα μία αβάσιμη προσμονή ότι η σειρά θα αποτελέσει το νέο «The Office». Και οι δύο πλευρές όμως διαψεύστηκαν.

Πιο αναλυτικά, βασισμένη στην πραγματική ιδέα του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να ξαναστείλει αστροναύτες στο φεγγάρι, ή όπως ο ίδιος το «boots on the moon by 2024», η σειρά «Space Force» ακολουθεί τη σύσταση μιας καινούριας μονάδας του αμερικανικού στρατού με αποστολή την κατάκτηση και τον πόλεμο του διαστήματος.

Στην κεφαλή της μονάδας τοποθετείται ο στρατηγός Mark Naird (Steve Carell) που είχε βλέψεις για την αεροπορία, αλλά πολύ γρήγορα «καλοκάθεται» στη θέση του γιατί τον οδηγεί το πατριωτικό καθήκον και η προσωπική φιλοδοξία. Γενικά πρόκειται για ένα συμπαθή ήρωα με πολλά αντιπαθητικά χαρακτηριστικά- και κύριο την ξενοφοβία του- ο οποίος συμπληρώνεται από ένα πολύ μεγάλο σύνολο χαρακτήρων από το οποίο ξεχωρίζει ο επικεφαλής της επιστημονικής του ομάδας Adrian Mallory (John Malkovich).

Και λέμε ξεχωρίζει όχι μόνο γιατί είναι ο John Malkovich αλλά γιατί είναι από τους λίγους που σεναριακά «αναπνέουν». Στα 10 επεισόδια της σειράς βλέπουμε ένα πολύ μεγάλο αριθμό χαρακτήρων να περνάνε μέσα από την οθόνη μας, οι οποίοι αν και αρχικά στήνουν ένα ωραίο περιβάλλον από ήρωες που βλέπουμε φευγαλέα σε συγκεκριμένες περιστάσεις της ζωής τους τελικά, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα της σειράς, γυρίζει και αυτό μπούμερανγκ.

Φυσικά οι ελλιπείς χαρακτήρες δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της σειράς. Η δυσλειτουργική χημεία των δύο κεντρικών ηρώων όμως είναι. Steve Carell και John Malkovich δεν είναι ακριβώς ότι δεν ταιριάζουν, απλά δεν έχουν χημεία όλες τις ώρες. Η χημεία τους λειτουργεί όπως το χιούμορ της σειράς, υπάρχει αλλά δεν είναι πάντα εκεί. Είναι σε κάποιες σκηνές. Είναι κάποια- λίγα- ολόκληρα επεισόδια. Σταθερά και σε ολόκληρη τη σειρά όμως ούτε το χιούμορ ούτε τη χημεία μεταξύ των ηρώων θα βρεις.

Το μεγαλύτερο, ωστόσο, πρόβλημα της σειράς εντοπίζεται σε ένα φίλτρο με το οποίο έχουν περάσει οι συντελεστές της την ιστορία, ένα φίλτρο που την κάνει εντελώς αδιάφορη. «Κυριολεκτικά βασίζεται στο τίποτα» είχε πει ο Steve Carell σε μια συνέντευξη για την προώθηση της σειράς, «εκτός από αυτό το όνομα που μας κάνει όλους να γελάμε». Φαίνεται πως πέρα από την ιδιαίτερα γοητευτική, από μόνη της, ιδέα για τον μιλιταρισμό του διαστήματος, τελικά η ιστορία δεν είναι επαρκής και τα αστεία δεν αποδίδουν, χώρια που πολλές φορές δεν γίνονται καν αντιληπτά. Τα επεισόδια διαθέτουν επαναλαμβανόμενες φαρσικές καταστάσεις που το μόνο γέλιο που προκαλούν προέρχεται από τις ομοιότητες- αναφορές στον Ντόναλντ Τραμπ και την Αμερική του και ίσως εκεί, στην πολιτική σάτιρα και όχι στην «workplace κωμωδία» να ευδοκιμούσε καλύτερα η συγκεκριμένη ιστορία.

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ- [email protected]