H βιογραφία της «βασίλισσας της σόουλ», Aretha Franklin, έχει τίτλο «Respect» και ηρωίδα την Jennifer Hudson.

Η Jennifer Hudson είχε πολύ χρόνο να σκεφτεί πώς να ενασαρκώσει την Aretha Franklin στην οθόνη. Το 2007 όταν η Hudson κέρδισε το Όσκαρ Β 'γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Dreamgirls», η Franklin της ζήτησε να την υποδυθεί στη βιογραφική ταινία, ξεκινώντας έτσι μια όμορφη φιλία μεταξύ των δύο γυναικών. 

Όπως η Franklin, έτσι και η Hudson μεγάλωσε τραγουδώντας στην εκκλησία διοχετεύοντας στην πορεία την ευπρέπεια της εκκλησιαστικής μουσικής σε ποπ τραγούδια. Και όπως η Franklin, η μητέρα της οποίας πέθανε στα 34 από καρδιακή προσβολή, η Hudson βίωσε την ξαφνική απώλεια: η μητέρα, ο αδελφός και ο ανιψιός της δολοφονήθηκαν στο Σικάγο το 2008.

Στην καριέρα της, η Hudson έχει επανειλημμένα αποτίσει φόρο τιμής στην Franklin (από το να τραγουδήσει ένα δικό της τραγούδι για την οντισιόν της στο «American Idol» το 2004 μέχρι το τραγούδι «Amazing Grace» που ερμήνευσε στην κηδεία της Franklin το 2018).  Τώρα, η Hudson υποδύεται την Franklin στην ταινία «Respect».

 «Κάθε καλλιτέχνης, κάθε μουσικός, πρέπει να διασταυρωθεί με την Aretha, ειδικά αν θέλει να είναι σπουδαίος», είπε η Hudson σε συνέντευξή της στους New York Times. «Πάντα ήταν παρούσα στη ζωή μου με κάποιο τρόπο, ακόμη και όταν δεν το ήξερα», είπε.

Καθώς μιλούσε για την ερμηνεία της, η Hudson ανέφερε ότι μέσα από την ταινία, κατάλαβε πόσο όλα «πατούσαν» στην Franklin. «Η εκκλησιαστική μας μουσική βασίστηκε αποκλειστικά σε αυτήν. Το «Amazing Grace» με το οποίο μεγάλωσα τραγουδώντας στην εκκλησία προήλθε από το άλμπουμ της «Amazing Grace». Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι που κάναμε έρευνα για την ταινία», σημείωσε.

Η Hudson δεν πρωταγωνιστεί μόνο στην ταινία. Είναι επίσης εκτελεστικός παραγωγός του «Respect». Η ταινία εξιστορεί τη ζωή της Franklin από την παιδική της ηλικία - ως παιδί θαύμα που τραγουδά στην εκκλησία μαζί με τον πατέρα της, τον διάσημο Αιδεσιμότατο Clarence L. Franklin - κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της στα 12, τα γεμάτα απογοήτευση χρόνια της που τραγουδά κλασική τζαζ στην Columbia Records, τη θριαμβευτική της εμφάνιση ως «βασίλισσα της σόουλ» στην Atlantic Records, αλλά και τις πιέσεις και το ποτό που απειλούσαν όλα όσα είχε πετύχει. Η ιστορία της ολοκληρώνεται το 1972 με τη Franklin να διεκδικεί την κληρονομιά από την εκκλησία ζητώντας να ηχογραφήσει ζωντανά το γκόσπελ άλμπουμ- σημείο αναφοράς «Amazing Grace».

 Το «Respect» αποτελεί την πρώτη ταινία της Liesl Tommy, η οποία γεννήθηκε στη Νότια Αφρική υπό το απαρτχάιντ και εργάστηκε εκτενώς στο θέατρο, σκηνοθετώντας επανειλημμένα κλασικά και πολιτικά φορτισμένα νέα θεατρικά έργα όπως το «Eclipsed», για τις γυναίκες κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη Λιβερία. (Προτάθηκε για το βραβείο Τόνι καλύτερου σκηνοθέτη για εκείνη την παραγωγή.) Για να γράψει το σενάριο για το «Respect», η Tommy έφερε τη δραματουργό Tracey Scott Wilson, ο παππούς της οποίας ήταν ιεροκήρυκας.

«Όταν εξέφρασε την ιδέα μου για την ταινία ήθελα να ξεκινάει στην εκκλησία και να τελειώνει στην εκκλησία. Το θέμα της ταινίας ήταν η γυναίκα με τη μεγαλύτερη φωνή στη γη, που προσπαθούσε να βρει τη φωνή της. Πάντα ήθελα να μάθω πώς τραγουδάει ένας άνθρωπος με τέτοια συναισθηματική ένταση», δήλωσε από την πλευρά της η Tommy.

«Πολλοί άνθρωποι έχουν λαμπρές φωνές», συνέχισε, «αλλά είναι η μόνη που παραδίδει τραγούδια με τον τρόπο που το κάνει. Δεν νομίζω ότι θα γίνεις η βασίλισσα της σόουλ αν έχεις μια εύκολη πορεία. Υπήρχε μια ζωντανή εμπειρία που της επέτρεψε να τραγουδήσει έτσι».

Κινηματογραφικά βρίσκουμε τη Franklin μετά το θάνατό της το 2018, σε μια ταινία που έγινε όταν ηχογράφησε το άλμπουμ «Amazing Grace». Το National Geographic αφιέρωσε επίσης μια ολόκληρη σεζόν της τηλεοπτικής σειράς «Genius» στην Franklin, με την Cynthia Erivo στον βασικό ρόλο. «Η Aretha Franklin έζησε μια ζωή όπου υπάρχει χώρος για πολλές εκδοχές πολλών ιστοριών για αυτήν», είπε η  Tommy. «Της αξίζει αυτό», συνέχισε.

Το «Respect» αντιπαραβάλλει τα προσωπικά και πολιτικά ρεύματα της καριέρας της Franklin: δημιουργεί ένα φεμινιστικό ύμνο με το «Respect» ενώ παλεύει με έναν βίαιο σύζυγο, εμφανίζεται τακτικά με τον Martin Luther King Jr. ενώ υποστηρίζει αμφιλεγόμενες προσωπικότητες όπως η ακτιβίστρια της Black Power, Angela Davis. Μία από τις πιο δύσκολες σκηνές περιλαμβάνει το τραγούδι του Franklin στην κηδεία του King.

«Φανταστείτε να είστε η Aretha Franklin εκείνη την εποχή και ο King με τον οποίο ήταν τόσο κοντά, να δολοφονείται», είπε η Hudson. «Φανταστείτε τον πόνο της. Αλλά στη θέση της, έπρεπε να είναι εκείνο το άτομο που αποτελεί το φως σε έναν τόσο σκοτεινό καιρό. Αυτό είναι δύσκολο», τόνισε.

Όπως υποστηρίζουν Hudson και  Tommy, ήταν αποφασισμένες να τοποθετήσουν τη μουσική της Franklin στο κέντρο της ταινίας. «Όλοι λένε,"δεν έχουμε δει ποτέ βιογραφική ταινία με αρκετή μουσική ώστε να μπορεί κανείς να ακούσει τα τραγούδια», είπε η Hudson. «Η ταινία δεν πρόκειται για μιούζικαλ. Είναι μία βιογραφία για καλλιτέχνες, για μουσικούς. Αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ καμία βιογραφία ή μιούζικαλ που έχει γίνει με αυτόν τον τρόπο», ανέφερε.

Ως παραγωγός, η Hudson σημείωσε ότι ήθελε να βεβαιωθεί ότι ήταν στην ταινία τα σωστά τραγούδια. «Ήθελα το ‘’Ain't No Way’’. Αν ήμουν απλώς μια ηθοποιός που συμμετέχει στην ταινία, δεν θα μπορούσα πραγματικά να έχω λόγο, αλλά με αυτό (το να είναι παραγωγός), είναι σαν να λέω ‘’λυπάμαι, αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε χωρίς το “Ain’t No Way”’’».

Για να δημιουργήσει αμεσότητα, η Hudson αποφάσισε να αναπαραστήσει τις παραστάσεις της Franklin στη σκηνή τραγουδώντας ζωντανά στην κάμερα-χωρίς συγχρονισμό χειλιών, χωρίς μεταγλώττιση στη φωνή μετά. «Ήθελα να το ζήσω όπως το έζησε εκείνη στη ζωή της», είπε εξηγώντας πως ό,τι ήταν ζωντανό το αναπαράστησαν ζωντανά. «Το ‘’Amazing Grace’’ ήταν ζωντανά. Το ‘’Ain’t No Way’’ ήταν ζωντανά. Το ‘’Natural Woman’’, θα το τραγουδήσουμε ζωντανά. Θα μπορούσε λοιπόν να είναι αυθεντικό σε αυτό που πραγματικά ήταν στη ζωή της», υποστήριξε.

Η Franklin ήταν μια πετυχημένη πιανίστρια καθώς και τραγουδίστρια, ικανότητες που σφυρηλατήθηκαν στην παιδική της ηλικία στην εκκλησία. Τα πρώιμα, εμπορικά ανεπιτυχή άλμπουμ της για την Columbia την υποστήριξαν με διάσημους μουσικούς της τζαζ και περίτεχνες ορχηστρικές ρυθμίσεις. Ήταν κομψά, αλλά στη δεκαετία του 1960, ήταν ήδη ντεμοντέ.

Η επιστροφή της στο πιάνο αποτέλεσε καταλύτης για τις ανεξίτηλες επιτυχίες της στην Atlantic. Η Hudson, μετά από μια καριέρα που εργάστηκε αποκλειστικά ως τραγουδίστρια, ξεκίνησε να μάθει πιάνο. «ήταν επιλογή της ηθοποιού να πει ότι δεν γίνεται να παίξω την Aretha Franklin χωρίς να μάθω κάποιο στοιχείο του πιάνου», είπε η Hudson. «Και τώρα, όταν μαθαίνω μουσική, δεν κοιτάζω πλέον μόνο την κορυφή, τη μελωδία, τη γραμμή τραγουδιού. Το θεωρώ ως ενορχηστρωτή. Ποιο κλειδί είναι  αυτό; Ποια είναι η εξέλιξη;», συνέχισε.

Η Hudson σκέφτηκε επίσης πώς να ερμηνεύσει ξανά τα τραγούδια της Franklin. Οι φωνές τους είναι διαφορετικές και η Hudson ήθελε να μιμηθεί τη φωνή της Franklin χωρίς να την αντιγράψει. «Χρησιμοποίησα την προσέγγισή της, επιτρέποντας απλώς να επιτύχω όποια επιρροή είχε πάνω μου, ενώ χρησιμοποιούσα τις κλίσεις της και τις διαφορετικές αποχρώσεις της», είπε. «Αφορούσε περισσότερο το συναίσθημα παρά το να ταιριάζει με τις νότες», εξήγησε.

Παρόλο που είχε επαφή μαζί της για χρόνια, η Hudson έπρεπε να ερευνήσει αρκετά ακόμα την Franklin. «Η Aretha δεν ήταν ένα άτομο που εκφραζόταν με λόγια πάρα πολύ, εκτός αν ήταν μέσω μουσικής», είπε. Έτσι λοιπόν η Hudson ξεκίνησε προσπαθώντας να κατανοήσει την εποχή στην οποία μεγάλωσε για να καταλάβει πώς ήταν να είσαι γυναίκα τότε. «Κυριολεκτικά στη μέση των σκηνών κατάλαβα, τα πράγματα που μου έλεγε, μιλούσε εκ πείρας. Εκφραζόταν κυρίως μέσω της μουσικής της - και αυτό ήταν πραγματικό», τόνισε.

Με πληροφορίες από New York Times