Η κάποτε αγαπημένη μας μελαγχολική τραγουδίστρια από την Αυστραλία μπορεί να είδε την καριέρα της να εκτοξεύεται στα ‘90’s, κυρίως λόγω του κλασσικού πλέον “Torn”, η συνέχεια της πορείας της όμως δεν ήταν και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

Δεν ήταν και ποτέ ιδιαίτερα δημιουργική, μιας και το “Male” είναι το μόλις πέμπτο album της, ενώ το χαμηλό προφίλ που κρατάει, βοήθησε τον κόσμο να την τοποθετήσει στο συρτάρι των αναμνήσεων.
Πώς αποφάσισε να επιστρέψει στη ζωή μας η γλυκιά Natalie; Μα με ένα album διασκευών σε τραγούδια ερμηνευμένα από άνδρες, εξ’ ου και το “Male” που επέλεξε για τίτλο. Εγχείρημα αρκούντως τολμηρό, ακόμα και για καλλιτέχνες που δεν έχουν τίποτα να φοβούνται για την υστεροφημία τους, αλλά επικίνδυνο για αυτούς που χρειάζονται ένα φιλί ζωής σε μια ασθμαίνουσα καριέρα. Δυστυχώς η Natalie δεν καταφέρνει να περισώσει τίποτα.
Στο πρώτο single “Instant Crush” που έγινε τεράστια επιτυχία από τη σύζευξη Daft Punk και Julian Casablancas, ακούγεται σαν ένα κακομαθημένο 16χρονο κοριτσάκι που δεν τραγουδάει, αλλά τρέχει να προλάβει κάτι, άγνωστο τι, ενώ ας μη μιλήσουμε καλύτερα για το “Friday I’m In Love” των Cure, που αδυνατεί να μας μεταδώσει κάποιο άλλο συναίσθημα πέρα από απογοήτευση για το πώς γίνεται ένα τόσο όμορφο τραγούδι να ακούγεται τόσο εκνευριστικό. Η προσπάθεια της να διασκευάσει το “The Waiting” του Tom Petty είναι εώς και βέβηλη,  ενώ το “The Wind” του Cat Stevens στέκεται τελείως γυμνό από οποιαδήποτε μαγεία.. Φωτεινή εξαίρεση είναι ίσως το “Cannonbal” του Damien Rice και το “Summer” του Josh Pyke, στα οποία διακρίνουμε αυτή τη γλυκιά αφέλεια για την οποία την αγαπήσαμε, αλλά δεν σώζουν φυσικά την κατάσταση.

Η Imbruglia προσπαθεί να φέρει στα μέτρα της και στη μελαγχολική, και ακόμα εφηβική φωνή της κομμάτια που απλά δεν της πάνε, ή ίσως να της πήγαιναν, αν φαινόταν να είχε δουλέψει λίγο περισσότερο στην παραγωγή και την ενορχήστρωση, και να μην ακουγόταν συνεχώς αγχωμένη να κάνει κάτι σωστό. Δυστυχώς για αυτήν το “Male” είναι ένα album βαρετό στο σύνολο του, και όλα φωνάζουν “λάθος” από την αρχή μέχρι το τέλος.

Album: Male
Label: Portrait
Καλλιτέχνης: Natalie Imbruglia

Ροζίνα Αράπη