Το απόλυτο αφιέρωμα στον απόλυτο ηθοποιό των τελευταίων είκοσι χρόνων, που επιτέλους σήκωσε το χρυσό αγαλματίδιο.

Το «The Revenant» («Η επιστροφή» στην ελληνική μετάφραση) κυκλοφόρησε στις αίθουσες στις 21 Ιανουαρίου και μας έδωσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πιάσουμε την καριέρα του από την αρχή και πιο συγκεκριμένα από το «Romeo + Juliet», όταν ουσιαστικά πάτησε το κόκκινο χαλί του Χόλιγουντ και έπειτα δεν έφυγε ποτέ από αυτό.

Τα ανέμελα 90s και ο δρόμος προς την καταξίωση

«Romeo + Juliet» (1996)

Η ποπ εξτραβαγκάντζα του Μπαζ Λούρμαν «πείραξε» το μύθο του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας όσο χρειάζεται ώστε να τον φέρει στα μέτρα του και να τον κάνει σημείο αναφοράς της κουλτούρας των 90s. Ο 22χρονος ΝτιΚάπριο δε δείχνει με τίποτα ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε αυτό που είναι σήμερα, αλλά η λάμψη του είναι αδιαμφισβήτητη. Για αυτό ίσως ο επόμενος χρόνος τον βρήκε στον «Τιτανικό», ενώ η 16χρονη τότε Ιουλιέτα Κλερ Ντέινς περίμενε αρκετά χρόνια μέχρι να τη βγάλει από την αφάνεια το τηλεοπτικό «Homeland».

«Marvin’s Room» (1996)

Ο Ντι Κάπριο υποδύεται τον προβληματικό γιο της Μέριλ Στριπ  και ιδανικό δότη μυελού των οστών στη χτυπημένη με λευχαιμία αδερφή της (Ντάιαν Κίτον), με την οποία έχει χαθεί για είκοσι χρόνια. Ακριβώς ό,τι περιμένεις.

«Τιτανικός» (1997)

Η ταινία-μύθος των 90s, αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο λίγα φιλμ την τελευταία εικοσαετία, έσπασε όλα τα ρεκόρ στο μποξ όφις όσο και στα Όσκαρ και ανέδειξε δύο κορυφαίους ηθοποιούς. Γιατί και ο Ντι Κάπριο αλλά και η Κέιτ Γουίνσλετ μετεξελίχθηκαν σε σύγχρονα «τέρατα» της έβδομης τέχνης και όσο αν μπορεί να τους σνομπάραμε τότε, βλέποντας σήμερα την ταινία, εκτιμάς πολύ περισσότερο τη συνεισφορά τους σε αυτή.

«Ο άνθρωπος με τη σιδερένια μάσκα» (1998)

Οι ταινίες εποχής ήταν πολύ της μόδας στα τέλη των 90s και ο Ντι Κάπριο μονοπώλησε το ενδιαφέρον του σε αυτές. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το «Ο άνθρωπος με τη σιδερένια μάσκα», βασισμένος ε ένα μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά. Στο all-star καστ συναντούμε επίσης τους Τζέρεμι Άιρονς, Τζον Μάλκοβιτς, Ζεράρ Ντεπαρντιέ και μπορεί σαν ταινία να μην πέρασε το τεστ του χρόνου, σίγουρα πάντως διασκέδασε το κοινό στην εποχή της.

«Διασημότητες» (1998)

Ανάμεσα στις πιο αταίριαστες κινηματογραφικές συνεργασίες που μπορούμε να φανταστούμε, αυτή του Γούντι Άλεν με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο βρίσκεται σε περίοπτη θέση. Αγαπάμε και τους δύο, αλλά δεν είναι κακό να παραδεχτούμε πως το «Celebrity»είναι μια κακή, άχρωμη και εντελώς αχρείαστη ταινία.

«Η παραλία» (2000)

Η ταινία του Ντάνι Μπόιλ ήταν τεράστια μόδα για την εποχή της και λατρεύτηκε από το κοινό του MTV, αλλά θάφτηκε μαζικά από τους κριτικούς. Αυτό που μπορούμε να πούμε 15 και κάτι χρόνια μετά είναι πως σίγουρα δεν πρόκειται περί κάποιου αριστουργήματος, ωστόσο τα τοπία είναι πανέμορφα και η φωτογραφία τα αναδεικνύει στο έπακρο, το soundtrack ήταν επίσης πολύ όμορφο και υπάρχει κάτι απροσδιόριστα διασκεδαστικό στο φιλμ.

«Don’s Plum» (2001)

Μια ομάδα εφήβων στο Λος Άντζελες συναντιέται καθημερινά σε ένα τοπικό εστιατόριο για να συζητήσουν τις τελευταίες κακοτυχίες της μίζερης ζωής τους και εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε.

Ο Σκορσέζε και η καθιέρωση

«Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης» (2002)

Εδώ είμαστε. Ο Μάρτιν Σκορσέζε παίρνει υπό την εποπτεία του τον Ντι Κάπριο και κάπου εδώ ο κόσμος αρχίζει να τον παίρνει στα σοβαρά. Βέβαια, στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» η ερμηνεία που ξεχωρίζει είναι αυτή του Ντάνιελ Ντέι Λιούις, αλλά από την άλλη ο Ντι Κάπριο έχει μεγάλη διαφορά ας πούμε από την Κάμερον Ντίαζ.

«Πιάσε με, αν μπορείς» (2002)

Το 2002 ήταν χρονιά-ορόσημο για τον Ντι Κάπριο, αφού εκτός από τον Σκορσέζε, και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ τον «άρπαξε» και τον έκανε πρωταγωνιστή σε ταινία του, δίπλα στο στενό του συνεργάτη Τομ Χανκς. Και σε μια ταινία που είναι κομμένη και ραμμένη για τον Χανκς, ο Ντι Κάπριο είναι αυτός που ξεχωρίζει. Και από εδώ και πέρα η συνέχεια είναι φανταστική.

«The Aviator» (2004)

Ο Σκορσέζε βρήκε στον Ντι Κάπριο το νέο του μόνιμο πρωταγωνιστή και στο «The Aviator» η χημεία τους όχι απλά πάιρνει μπροστά, αλλά απογειώνεται (κυριολεκτικά δηλαδή. Η πρώτη σπουδαία ερμηνεία του Ντι Κάπριο, η οποία θα έπρεπε να οδηγήσει στο πρώτο του Όσκαρ.

-

«Ο πληροφοριοδότης» (2006)

Το 2006 ο Ντι Κάπριο είχε αναγνωριστεί για την αξία του ως ηθοποιός και συνέχισε στο δρόμο των επιτυχιών με τον Σκορσέζε. Μαζί με ένα τρομερό καστ (Ματ Ντέιμον, Τζακ Νίκολσον, Μαρκ Γουόλμπεργκ), απογειώνει αυτό το σκληρό γκανγκστερικό δράμα, το οποίο δικαίως απέσπασε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

«Ματωμένο διαμάντι» (2006)

Ο Έντουαρντ Ζούικ δεν είναι Σκορσέζε και όσο κι αν το «Ματωμένο διαμάντι» έχει καλές προθέσεις, είναι υπερβολικά κυριολεκτικό και τυπικό ώστε να το αγαπήσεις. Ο Ντι Κάπριο βέβαια είναι σταθερά καλός, χωρίς πάντως να πετυχαίνει τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί από τον ίδιο.

«Η πλεκτάνη» (2008)

Ο Ρίντλεϊ Σκοτ σκηνοθετεί ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο κατασκοπικό θρίλερ, το οποίο είναι όμως τόσο διεκπεραιωτικό και μονοδιάστατο ώστε στηρίζεται απλά και μόνο στις ερμηνείες των Ντι Κάπριο και Ράσελ Κρόου. Καλά περνάς, αλλά ως εκεί.

«Ο δρόμος της επανάστασης» (2008)

Ο Ντι Κάπριο συναντά ξανά την Κέιτ Γουίνσλετ 11 χρόνια μετά τον «Τιτανικό», σε ένα δράμα δωματίου από τον μαιτρ του είδους, Σαμ Μέντες. Η έμφαση δίνεται στις ερμηνείες και σε αυτό το επίπεδο το φιλμ είναι ένας θρίαμβος, παράλληλα όμως είναι και από αυτές τις ταινίες που περισσότερο εκτιμάς παρά θα κάτσεις να τη δεις δεύτερη φορά.

«Το νησί των καταραμένων» (2010)

Η τέταρτη συνεργασία του Ντι Κάπριο με τον Σκορσέζε είναι μια από τις προσωπικές μας αγαπημένες. Δεν είναι η καλύτερη δουλειά για κανέναν από τους δύο, είναι όμως αναζωογονητικό το πόσο αυτή η ταινία αρκείται σε αυτό που είναι και δεν προσπαθεί να υποδυθεί ένα οσκαρικό προφίλ. Εκπληκτική η ατμόσφαιρα που σε κάνει να νιώθεις ότι η θέση σου αποτελεί προέκταση της οθόνης.

Η περίοδος της ωριμότητας και το κυνήγι του πολυπόθητου Όσκαρ

«Inception» (2010)

Η ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν είναι ένα από τα σημαντικότερα blockbuster της δεκαετίας που όρισε καταστάσεις και ανέδειξε ηθοποιούς και ο Ντι Κάπριο χωρίς να χρειάζεται να κάνει κάτι σπουδαίο, αρκεί που βρίσκεται εκεί και όλοι δανείζονται από τη λάμψη του. Αν έπρεπε να ξεχωρίσουμε κάποια ερμηνεία από την ταινία, αυτή θα ήταν βέβαια μάλλον του Τομ Χάρντι που από εκεί και πέρα καθιερώθηκε ως όνομα πρώτης κατηγορίας.

«J. Edgar» (2011)

Είδε και απόειδε ο Ντι Κάπριο με το σνομπάρισμα της Ακαδημίας και είπε να παίξει το παιχνίδι της, μόνο που το έκανε με εντελώς λάθος τρόπο. Με διαφορά η χειρότερη και πιο ανέμπνευστη ερμηνεία του, ακριβώς επειδή ξεκινάει με ένα συγκεκριμένο αυτοσκοπό αψηφώντας την καλλιτεχνική δημιουργία.

«Django, ο τιμωρός» (2012)

Επειδή όμως μιλάμε για τον Ντι Κάπριο, επανήλθε δυναμικά στους ανατρεπτικούς ρόλους, παραδίδοντας την πιο απολαυστικά κωμική ερμηνεία της καριέρας του για χάρη του Κουέντιν Ταραντίνο. Δεν είναι ο χαρακτήρας του Τζάνγκο ο λόγος που αγαπήσαμε αυτή την ταινία, αλλά αυτοί του Ντι Κάπριο και του Κρίστοφ Βαλτς.

«Ο υπέροχος Γκάτσμπυ» (2013)

Το πιο κλασικό μυθιστόρημα του Φιτζέραλντ ήταν φτιαγμένο για να επιδοθεί στις ορέξεις του Μπαζ Λούρμαν, ο οποίος δεν απογοήτευσε και δημιούργησε μια πολύχρωμη και εντυπωσιακή Νέα Υόρκη της Ποτοαπαγόρευσης, με τον Ντι Κάπριο να είναι ακριβώς ο Τζέι Γκάτσμπυ όπως τον φανταζόμασταν πάντα. Δε μας νοιάζουν οι κριτικές, λατρεύουμε αυτή την ταινία.

«Ο λύκος της Wall Street» (2013)

Όχι μόνο η πέμπτη συνεργασία του Σκορσέζε με τον Ντι Κάπριο διαθέτει πολύ πιο φρέσκια και νεανική ματιά από σχεδόν όλες τις αντίστοιχες ταινίες του είδους, αλλά δίνει στον πρωταγωνιστή της την ευκαιρία να πετύχει την πιο πλήρη ερμηνεία της καριέρας του. Το γιατί ο Ντι Κάπριο δεν τιμήθηκε με Όσκαρ για αυτή την ταινία είναι κάτι που το ξέρει μόνο η Ακαδημία, αλλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι γνωρίζουμε πως ο «Λύκος της Wall Street» είναι ένα σύγχρονο αμερικανικό αριστούργημα και αυτό εν τέλει μας αρκεί.

Η ταινία «The Revenant» θα βγει στις αίθουσες στις 21 Ιανουαρίου, από την Odeon.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]