Η φύση της Ευρώπης, και της Ελλάδας συγκεκριμένα, φαίνεται να μην λαμβάνει την προσοχή που της αξίζει.

Κάποιες χώρες τα πηγαίνουν καλύτερα κι άλλες χειρότερα στην εφαρμογή των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσον αφορά την προστασία του φυσικού πλούτου της Ευρώπης. Οι περισσότερες, όμως, δεν μπορούν να συμμορφωθούν πλήρως, όπως προκύπτει από έκθεση που δημοσιοποίησαν οι περιβαλλοντικές οργανώσεις Bird Life Europe, WWF, European Environmental Bureau (EEB) και Friends of the Earth Europe, με τίτλο «Η κατάσταση εφαρμογής των οδηγιών για τα άγρια πτηνά και τους οικότοπους στην Ευρωπαϊκή Ένωση», η οποία αξιολογεί την εφαρμογή των οδηγιών για τα άγρια πτηνά και τους οικοτόπους σε 18 κράτη μέλη (Αυστρία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Κροατία, Κύπρος, Δανία, Φινλανδία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λετονία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σουηδία και Ηνωμένο Βασίλειο).

Η Ελλάδα, συγκεκριμένα, σύμφωνα με την καταγραφή στοιχείων από τις οργανώσεις Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, Δίκτυο Μεσόγειος SOS, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία και WWF Ελλάς, από τη μία σημειώνει πρόοδο, από την άλλη, όμως, φαίνεται να μην είναι συνεπής σε διάφορα πεδία.

Συγκεκριμένα, ενώ έχει εγκρίνει τα 3 πρώτα σχέδια δράσης για την προστασία ειδών της χώρας, έχει επεκτείνει το δίκτυο Natura 2000 στο θαλάσσιο χώρο και έχει ψηφίσει νέους νόμους για τους φορείς διαχείρισης, φαίνεται ότι δεν τα πηγαίνει και πολύ καλά στην τήρηση των οδηγιών που αφορούν τη διαχείριση των περιοχών Natura 2000, αλλά και την προστασία των ειδών.

Στη θετική πλευρά, η χώρα μας παίρνει «πράσινο» στο κομμάτι της ενσωμάτωσης των οδηγιών στο εθνικό της δίκαιο, αλλά είναι ακόμη μακρύς ο δρόμος, ώστε να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της, ως προς τη διασφάλιση του φυσικού της πλούτου.

Να τονίσουμε, βέβαια, ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση, αφού μόνο στο κομμάτι της ενσωμάτωσης των οδηγιών στο εθνικό δίκαιο βρίσκονται στο πράσινο τα περισσότερα από τα 18 κράτη-μέλη, που αποτελεί μεν βασική υποχρέωση, αλλά δεν αρκεί. Απομένουν ακόμη πολλά κομβικά θέματα, όπως η παρακολούθηση της κατάστασης των προστατευόμενων στοιχείων της φύσης, ο πλήρης χαρακτηρισμός των περιοχών Natura 2000, η εξασφάλιση επαρκούς και σταθερής χρηματοδότησης και πόρων κ.ο.κ.