Η Κωνσταντινούπολη δεν είναι απλώς μια πόλη· είναι ένας καμβάς αισθήσεων, όπου κάθε γωνιά, κρύβει και μια γεύση.

Το πρόσφατο ταξίδι μου στην Κωνσταντινούπολη υπήρξε μια αξέχαστη εμπειρία για ακόμη μια φορά. Ούτως ή άλλως η περιήγηση στην Πόλη πάντα μοιάζει βγαλμένη από όνειρο. Ο Βόσπορος απλωνόταν πελώριος και επιβλητικός σα να κρατά μυστικά αιώνων. Οι δρόμοι ανέδιδαν μυρωδιές από φρεσκοψημένο ψωμί, γλυκά και μπαχαρικά που ψιθύριζαν ιστορίες μακρινών τόπων. Κάθε βήμα πιο βαθιά σε έναν κόσμο υφασμένο από ήχους, εικόνες και γεύσεις, που δεν επιβάλλονταν. Απλά προσκαλούσαν. Πάμε να τον ανακαλύψουμε!

Shutterstock

Ξεκίνησα την περιπέτειά μου νωρίς το πρωί στη συνοικία του Καράκιοϊ, εκεί όπου ο χρόνος μοιάζει να κινείται πιο αργά. Το Galata Simitcisi, ένα μικρό, ταπεινό σιμιτζίδικο από το 1960, με υποδέχτηκε με τη ζεστασιά του ξυλόφουρνου και τη μυρωδιά σουσαμιού. Το σιμίτ, αυτό το τραγανό, χρυσαφένιο κουλούρι, είναι η ψυχή του τούρκικου πρωινού. Δοκίμασα το «Καντίλ Σιμίτ», ένα μικρότερο, ελαφρώς γλυκό κουλουράκι με μαχλέπι, που έλιωνε στο στόμα σαν μπισκότο. Καθισμένη σε ένα ξύλινο σκαμνί, με ένα ποτήρι τσάι στο χέρι, ένιωσα σαν να έγινα για λίγο ντόπια, παρατηρώντας τους περαστικούς και τους γλάρους που χόρευαν πάνω από το λιμάνι. Το σιμίτ, μου είπαν, πρωτοφτιάχτηκε στις κουζίνες του Τοπ Καπί, και εδώ, στο Galata Simitcisi, η παράδοση ζει ακόμα.

Shutterstock

Η επόμενη στάση μου ήταν η Αιγυπτιακή Αγορά, όπου ο θρυλικός Pandeli με περίμενε σαν πύλη σε έναν άλλο αιώνα. Από το 1901, αυτό το εστιατόριο είναι κάτι παραπάνω από ένα μέρος για φαγητό· είναι ένα μνημείο της πολίτικης κουζίνας. Ανεβαίνοντας τη σκάλα, με κατέκλυσε η τιρκουάζ διακόσμηση και η αίσθηση ότι ο χρόνος έχει σταματήσει. Παρήγγειλα μια μελιτζανοσαλάτα, κρεμώδη και καπνιστή, και το διάσημο ντονέρ κεμπάπ, που ήρθε ζουμερό και τυλιγμένο σε φρεσκοψημένη πίτα. Το φινάλε ήταν οι κουραμπιέδες με ψίχα αμυγδάλου, που έσπαγαν στο στόμα με κάθε μπουκιά. Ο Pandeli, που κάποτε φιλοξενούσε από την Audrey Hepburn μέχρι τη Μελίνα Μερκούρη, με έκανε να νιώσω μέρος της ιστορίας του. Η θέα από τα παράθυρα, με το Βόσπορο να απλώνεται μπροστά, ήταν το κερασάκι σε αυτή την εμπειρία.

Shutterstock

Κανένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη δεν είναι ολοκληρωμένο χωρίς λουκούμι, και το Ali Muhiddin Haci Bekir είναι ο ναός του. Από το 1777, όταν ο Haci Bekir έφερε την τέχνη του στην Πόλη, αυτό το ζαχαροπλαστείο έχει γίνει συνώνυμο με το λουκούμι. Μπήκα στο κατάστημα και ο χρόνος εξαφανίστηκε· τα ξύλινα ράφια γεμάτα πολύχρωμα γλυκά και η μυρωδιά ζάχαρης με μετέφεραν σε μια άλλη εποχή. Δοκίμασα το λουκούμι με καϊμάκι, με την απαλή, κρεμώδη καρδιά του να λιώνει σαν όνειρο. Ο Haci Bekir, που κάποτε ονομάστηκε Αρχιζαχαροπλάστης της Αυλής, έδωσε στο λουκούμι τη φήμη του, και εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να δοκιμάζω – από τριαντάφυλλο μέχρι φιστίκι. Έφυγα με ένα κουτί γεμάτο γλυκές αναμνήσεις, ξέροντας ότι θα επιστρέψω.

Το απόγευμα με βρήκε στο Galataport, την ανανεωμένη προκυμαία του Καράκιοϊ, όπου το Muutto Anatolian Tapas Bar προσφέρει μια μοντέρνα ματιά στους παραδοσιακούς μεζέδες. Με θέα τον Βόσπορο και την Αγιά Σοφιά στο βάθος, το σκηνικό ήταν μαγικό. Το μενού, εμπνευσμένο από την Ανατολία, ήταν γεμάτο μικρά πιάτα που ξεχειλίζουν γεύση. Δοκίμασα χούμους με παστουρμά, τραγανά μαντί με γιαούρτι και μια σαλάτα με ρόδι και καρύδια που έδενε τέλεια με το τοπικό κρασί. Η ατμόσφαιρα ήταν ζωντανή, με ντόπιους και τουρίστες να μοιράζονται γέλια και πιάτα. Το Muutto είναι η απόδειξη ότι η τουρκική κουζίνα μπορεί να είναι ταυτόχρονα παραδοσιακή και καινοτόμος, και η βόλτα μου στο Galataport έκλεισε με την καλύτερη διάθεση.

Για το δείπνο, επέλεξα το Divan Brasserie Fuaye, στο Πολιτιστικό Κέντρο Ατατούρκ, με θέα που κόβει την ανάσα. Η μπρασερί συνδυάζει τη φινέτσα της ευρωπαϊκής κουζίνας με την ψυχή της τουρκικής. Παρήγγειλα ένα πιάτο με μαντί, μικρά ζυμαρικά γεμιστά με κρέας και βουτηγμένα σε σάλτσα ντομάτας και γιαούρτι, και ένα τσόκερτμε κεμπάπ, με λεπτοκομμένο μοσχάρι και πικάντικες νότες. Η παρουσίαση ήταν έργο τέχνης, και κάθε μπουκιά επιβεβαίωνε τη φήμη του μέρους. Με το Βόσπορο να λάμπει κάτω από τα φώτα της νύχτας, το δείπνο στο Divan ήταν μια στιγμή που θα κρατήσω για πάντα.

Shutterstock

Shutterstock

Η τελευταία μέρα μου ήταν αφιερωμένη στην ασιατική πλευρά, στην Αγορά του Kadikoy. Εδώ, η Κωνσταντινούπολη δείχνει το πιο ζωντανό της πρόσωπο. Οι πάγκοι ξεχειλίζουν από φρέσκα ψάρια, μπαχαρικά, ελιές και γλυκά, ενώ οι πωλητές φωνάζουν με χαμόγελα. Δοκίμασα μπαλίκ εκμέκ, ένα σάντουιτς με ψητό ψάρι, από έναν πλανόδιο, και μετά βρήκα ένα μικρό μαγαζί με ιτσλί κιοφτέ, κεφτεδάκια γεμιστά με κρέας και μπαχαρικά. Η αγορά είναι ένας λαβύρινθος γεύσεων, όπου κάθε στάση κρύβει μια έκπληξη. Καθισμένη σε ένα καφενείο, με έναν τούρκικο καφέ στο χέρι, αναλογίστηκα πώς αυτή η πόλη ενώνει την Ανατολή με τη Δύση σε κάθε πιάτο.

Μια πόλη, χίλιες γεύσεις

Η Κωνσταντινούπολη δεν είναι μόνο τα μνημεία και ο Βόσπορος· είναι οι άνθρωποι, οι μυρωδιές, οι γεύσεις που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός. Από το ταπεινό σιμίτ του Galata Simitcisi μέχρι το εκλεπτυσμένο δείπνο στο Divan, κάθε μπουκιά ήταν ένα ταξίδι. Αν βρεθείτε στην Πόλη, αφήστε το στομάχι σας να σας οδηγήσει – δεν θα απογοητευτείτε.

Χριστίνα Χρυσανθοπούλου/[email protected]