Η Σύλβια Λιούλιου επιχειρεί μια σκηνική έρευνα - ανασκαφή στο «ερειπωμένο ποίημα» του Διονύσιου Σολωμού, σκηνοθετώντας την παράσταση «Ο Λάμπρος, Ζακύνθου αρ. 12».

Το έργο-σταθμός του νεότερου ελληνισμού παρουσιάζεται στις 3 και 4 Ιουλίου, στο κτίριο της οδού Πειραιώς 260, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

«Ο Λάμπρος θα μείνη απόσπασμα». Με τα λόγια του αυτά, ο Σολωμός δίνει, στην ουσία, και το στίγμα ολόκληρου του έργου του. Είναι σαν να αντιγράφει τα χαλάσματα, ανάμεσα στα οποία δημιουργήθηκε. Η ατμόσφαιρα της ποιητικής αβύσσου, μέσα στην οποία γεννήθηκε ο Λάμπρος, όπως αυτή αποτυπώνεται στο χειρόγραφο του ποιητή «που έπρεπε να τα αρχίσει όλα από την αρχή», αποτελεί υλικό έμπνευσης για αυτήν την παράσταση, που ερευνά τη δημιουργία μιας φόρμας στην υπηρεσία του ποιητικού λόγου, θέλοντας να αναδείξει τις εσωτερικές συγκρούσεις και την τραγικότητα των ηρώων και να ενώσει ποιητικό λόγο και θεατρική αφήγηση, σε ένα σκηνικό ιδίωμα «μειχτό αλλά νόμιμο».

Η Σύλβια Λιούλιου αναλαμβάνει τη σκηνοθετική προσέγγιση των σπαραγμάτων του έργου και μας μιλά για την παράσταση και το τρομακτικό μας παρόν.

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης της παράστασης;

Η παράσταση αντλεί υλικό έμπνευσης από την ατμόσφαιρα που αποπνέει το σολωμικό χειρόγραφο, όπως αυτή αποτυπώνεται στο περίφημο νεανικό τετράδιο με τον αριθμό 12, που έφερε μαζί του από την Κρεμόνα ο ποιητής, όταν επέστρεψε στη Ζάκυνθο. Από εκεί και ο τίτλος της παράστασής μας, «Ο Λάμπρος, Ζακύνθου αρ. 12».

Τι ερευνά και τι επιθυμεί να αναδείξει;

Πυρήνα της έρευνάς μας αποτελεί ο ποιητικός λόγος και η κατακερματισμένη αφήγηση της ιστορίας. Ο Σολωμός αφήνει τα έργα του ημιτελή. Βγαίνει πάντα ηττημένος από τον ποιητικό του αγώνα, θέτοντας, κάθε φορά, τον προσωπικό του πήχη υψηλότερα. Χωρίς να έχει στη διάθεσή του ένα ποιητικό προηγούμενο, προσπαθεί –σε ξένη γλώσσα- να εφεύρει μια ποιητική φόρμα. Τα ερείπια αυτά ερευνούμε και επιχειρούμε να τα βάλουμε σε μια τάξη, με άξονα τη δραματικότητα.

Πού εστιάζει η σκηνοθετική σας ματιά;

Η σκηνοθεσία είναι προσανατολισμένη στη δημιουργία ενός θεατρικού, ανάλογου του ποιήματος. Μέσω της αφαίρεσης, προσπαθεί να μεταφέρει μια ατμόσφαιρα, που έχει να κάνει με το κύριο θέμα που εξετάζει ο ρομαντισμός: τον θάνατο.

Ποια είναι η τραγική ιστορία του Λάμπρου;

Ο Λάμπρος είναι ο ήρωας που πηγαίνει συνειδητά προς το λάθος και που αναμετράται επί ίσοις με τον Θεό. Γι’ αυτό είναι τραγικός. Και γι’ αυτό μέλλεται και να καταστραφεί. Όπως τον περιγράφει ο Πολυλάς, είναι «ο κακοήθης, αλλά μεγαλόψυχος άνδρας» που «κάμει, χωρίς να το γνωρίζει, γυναίκα την εδική του κόρη».

Τι μπορεί να προσφέρει η τέχνη στη δική μας δραματική πραγματικότητα;

Η τέχνη μπορεί να μας δώσει το έναυσμα να γίνουμε καλύτεροι και βαθύτεροι.

Βιώνοντας αυτήν την κατάσταση, ποιο είναι το κυρίαρχο συναίσθημά σας;

Απελπισία. Απορία και φόβος.

Αν τα σημεία των καιρών προσπαθούν να μας αφυπνίσουν, τι πρέπει να κατανοήσουμε μέσα από τα μηνύματά τους;

Την έννοια της προσωπικής ευθύνης. Διαρκώς.

Βλέπετε κάποια αχτίδα φωτός;

Λέει ο Σολωμός: «καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι». Το πρόβλημα εντοπίζεται στον χρόνο του ρήματος. Ποιος ξέρει; Θα δούμε…

Ταυτότητα παράστασης: σκηνοθεσία: Σύλβια Λιούλιου, δραματουργία: Νίκος Παναγιωτόπουλος, εικαστική σύλληψη: Άγγελος Μέντης, μουσική: Λένα Πλάτωνος, φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ, επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου, βοηθός σκηνοθέτη: Θεανώ Βασιλείου. Ερμηνεύουν: Έλενα Τοπαλίδου, Μιλτιάδης Φιορέντζης.

Πληροφορίες: Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 3 και 4 Ιουλίου, στις 21.00. Τιμές εισιτηρίου: 20, 15 (μειωμένο), 10 (φοιτητικό, ΑΜΕΑ) ευρώ.

ΓIΩΡΓΟΣ Σ. ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ