Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί μια κωμωδία που δεν φοβάται τις συγκρίσεις με το σήμερα, ένα παιχνίδι μεταμφιέσεων που διατρέχει νικηφόρα τον χρόνο και μιλά στο click@Life.

Το θέατρο του Νέου Κόσμου –μετά την Επίδαυρο- θα παρουσιάσει και στο Ηρώδειο, στις 3 και 4 Σεπτεμβρίου, καθώς και σε περιοδεία στα μεγάλα φεστιβάλ της χώρας, την πολιτική κωμωδία-σάτιρα «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη. Ο Αθηναίος σατιρικός ποιητής της αρχαιότητας για άλλη μια φορά –μετά τη «Λυσιστράτη»– τάσσεται υπέρ των γυναικών, καυτηριάζοντας με τον μοναδικό του τρόπο τα στραβά και τα ανάποδα του ανθρώπου και της κοινωνίας.

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μιλά μαζί μας, και αναρωτιέται αν το πολιτικό σύστημα στην εποχή του Αριστοφάνη ήταν τόσο χαλασμένο, όσο το δικό μας σήμερα. Ωστόσο, δεν παύει να είναι αισιόδοξος.

Τι σατιρίζει ο Αριστοφάνης στις «Εκκλησιάζουσες»;

Κριτικάρει το πολιτικό σύστημα και τη διαφθορά της εποχής του, που ήταν μια εποχή παρακμής. Μην ξεχνάμε ότι, στην αρχαιότητα, οι γυναίκες δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα. Τα κοινά τα διαχειρίζονταν μόνο οι άντρες, άρα αυτοί είχαν και την ευθύνη για όλα τα στραβά. Κάνει, λοιπόν, ο Αριστοφάνης μια υπόθεση, ότι οι γυναίκες καταφέρνουν να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους και προτείνουν ένα δικό τους μοντέλο για την κοινωνία, βασισμένο στην ισότητα και στην κοινοκτημοσύνη. Είναι λύση, όμως, αυτό για τον Αριστοφάνη; Όχι βέβαια. Είναι υλικό για σάτιρα που δεν αφήνει τίποτα όρθιο.

Ποια είναι τα κοινά σημεία της εποχής του με τη δική μας;

Δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε κοινά με αυτά που συμβαίνουν σήμερα στον τόπο μας. Έλλειψη δημοκρατίας, κακοδιαχείριση, κατάχρηση εξουσίας, διαφθορά, καταλήστευση δημόσιου χρήματος, συκοφαντίες, ιδιοτέλεια, αδιαφορία των πολιτών και πολλά άλλα. Διαβάζοντας το έργο, βλέπαμε πίσω από τις ατάκες του Αριστοφάνη σημερινές καταστάσεις και πρόσωπα.

Πού επικεντρώνεται η σκηνοθετική σας ματιά;

Η σκηνοθετική ματιά συνδέεται με τα ερωτήματα, στα οποία έχει να απαντήσει η παράσταση, σε σχέση με το έργο του Αριστοφάνη. Λόγου χάρη, η θέση της γυναίκας, στην πορεία των αιώνων, άλλαξε αισθητά και ιδιαίτερα τον 20ό αιώνα, με τη βοήθεια και του φεμινιστικού κινήματος: πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα, θέση στην οικογένεια, τη ζωή και τον έρωτα. Αυτό το πράγμα, η σκηνοθεσία δεν μπορεί να μην το λάβει υπόψη της. Κάτι άλλο που με απασχόλησε ήταν να βρεθεί ένας λειτουργικός τρόπος, για να σχολιάσουμε την πολιτική μας πραγματικότητα, χωρίς, φυσικά, να χρησιμοποιούνται ονόματα ή αυτούσιες καταστάσεις του σήμερα. Στη δική μας παράσταση, η Πραξαγόρα, εκτός από πολιτικές, έχει και προφητικές ικανότητες. Μπορεί να βλέπει το μέλλον και να συμβουλεύει τις συναγωνίστριές της πώς να αποφύγουν παγίδες και κινδύνους.

Ως άντρας, θα αποδεχόσασταν μια μητριαρχική κοινωνία;

Αυτά είναι τεράστια μεγέθη στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, που δεν μπορούμε να συλλάβουμε το περιεχόμενό τους, πόσο μάλλον να πω αν τα αποδέχομαι ή όχι. Ειλικρινά, μια ζωή προσπαθώ να έχω σχέσεις ισοτιμίας και σεβασμού και πιάνω συχνά τον εαυτό μου να υπολείπεται...

Πώς σας φαίνεται η πολιτική της κοινοκτημοσύνης που πρεσβεύει η Πραξαγόρα;

Είναι ένα άπιαστο όνειρο της ανθρωπότητας η κοινοκτημοσύνη, ένα αίτημα που, σε διάφορες εποχές, έχει διατυπωθεί, και κάποιες ιστορικές στιγμές έχει γίνει και πραγματικότητα, από την αρχαιότητα ακόμα. Ναι, μου αρέσει να βλέπω μακριά σε μια κοινωνία ισότητας και κοινοκτημοσύνης, όσο και αν είμαι ατελής και κολλημένος στη λάσπη του σήμερα.

Πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο στην πραγματική ζωή;

Ειλικρινά δεν ξέρω, αλλά η ζωή, με ό,τι αυτό σημαίνει, επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις.

Στον σύγχρονο κόσμο, οι γυναίκες έχουν αναλάβει ηγετικές θέσεις και, μάλιστα, κάποιες ρυθμίζουν τις τύχες των ευρωπαϊκών χωρών. Πώς θα έβλεπε αυτή την εξέλιξη ο Αριστοφάνης;

Σχετικά με τις γυναίκες, ο Αριστοφάνης κάνει μια υπόθεση εργασίας, στο πλαίσιο της κωμωδίας, την οποία, στη συνέχεια, υπονομεύει, για να αντλήσει από αυτήν κωμικό υλικό. Πιστεύω πως, αν ζούσε σήμερα, θα είχε πολλά να σούρει στις γυναίκες της εξουσίας, και μιλάω γι’ αυτές που έχουν χάσει τη γυναικεία τους ευαισθησία, για να σταθούν μέσα στον κόσμο των ανδρών. Δυστυχώς, ο δρόμος προς την ισότητα δεν είναι ούτε ευθύγραμμος ούτε εύκολος.

Κοιτάζοντας το απογοητευτικό σήμερα, ποια «τρελή» ιδέα θα προτείνατε, για να βγούμε από το τέλμα;

Το χιούμορ στην εξουσία. Αν και φοβάμαι πως και αυτό θα παγώσει, μόλις την αγγίξει.

Ταυτότητα παράστασης: σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, απόδοση κειμένου: Βασίλης Μαυρογεωργίου, μουσική: Θάνος Μικρούτσικος, σκηνικά - κοστούμια: Άγγελος Μέντης, χορογραφίες: Αγγελική Στελλάτου, σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης, μουσική διδασκαλία: Θανάσης Αποστολόπουλος. Παίζουν: Πραξαγόρα: Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Βλέπυρος: Κώστας Κόκλας, νέος: Γιώργος Πυρπασόπουλος, Χρέμης: Παντελής Δεντάκης, Α΄ άντρας: Νίκος Καρδώνης, Β΄ άντρας: Στράτος Χρήστου, νέα: Γεωργία Γεωργόνη. Χορός: Μαίρη Σαουσοπούλου, Ντίνη Ρέντη, Πολυξένη Ακλίδη, Ειρήνη Γεωργαλάκη, Μαρία Γεωργιάδου, Γεωργία Γεωργόνη, Άντρη Θεοδότου, Κατερίνα Μαούτσου, Σωτηρία Ρουβολή, Ειρήνη Φαναριώτη, Έλενα Χατζηαυξέντη.

Πρόγραμμα περιοδείας

21/8: Τρίκαλα

22/8: Λάρισα

23 και 24/8: Θεσσαλονίκη (θέατρο Δάσους)

25/8: Βόλος

26, 27 και 28/8: Χαλάνδρι

31/8: Πειραιάς

1/9: Πετρούπολη

3 και 4/9: Ηρώδειο

5 και 6/9: Ηλιούπολη

7/9: Αιγάλεω

8 και 9/9: Βύρωνας

12/9: Κορυδαλλός

13/9: Νέα Σμύρνη

14/9: Βριλήσσια

17 και 18/9: Παπάγου

19/9: Πάτρα

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ