Η Βασιλική Δρακοπούλου εξηγεί γιατί ο «Μάρτυρας» είναι ένα έργο επίκαιρο και διαχρονικό
Η ηθοποιός μάς μιλά για την παράσταση «Μάρτυρας» που συνεχίζεται στο Vault.
Η παράσταση αποτελεί μία σύνθεση από 26 σκηνές «μονταρισμένες» ώστε να θυμίζουν κινηματογραφικό σενάριο και μας φέρνει αντιμέτωπους με το ερώτημα: εσύ μέχρι πού μπορείς να φτάσεις για αυτά που πιστεύεις; Η Βασιλική Δρακοπούλου απαντά σε αυτό και σε μια σειρά από ερωτήματα για μια παράσταση αυστηρά ακατάλληλη για ανηλίκους.
Τι κάνει για εσάς αυτή τη παράσταση ξεχωριστή;
Το έργο του Marius von Mayenburg, κατά τη γνώμη μου, είναι άκρως επίκαιρο και αναμφισβήτητα διαχρονικό. Σε μια εποχή που ο άνθρωπος αναζητά διεξόδους για να μπορέσει να διαχειριστεί τα δεδομένα της ζωής του, όπως αυτά του έχουν επιβληθεί, καταφεύγει συχνά στο μονοπάτι της θρησκείας. Το βασικό στοιχείο του έργου και της παράστασης αυτής, είναι η παρουσίαση της κάθε πλευράς, θρησκείας και ορθολογισμού, με τρόπο δίκαιο και αντικειμενικό, ώστε ο θεατής να έχει την ευκαιρία να προβληματιστεί, να βρει τα κοινά σημεία που έχει με τον καθένα, αλλά και τις διαφωνίες του και να προκύψουν έτσι γόνιμες σκέψεις και εποικοδομητικοί διάλογοι με τους γύρω τους.
Στο έργο που συμμετέχετε, η σύγκρουση είναι κυρίαρχο στοιχείο. Πώς αντιδράτε η ίδια σε ένα συγκρουσιακό περιβάλλον;
Προσωπικά, έχω δώσει πολύ χρόνο στον εαυτό μου για να ξεπεράσω αρκετές αναστολές και φόβους που είχα ως άνθρωπος και συχνά με κρατούσαν πίσω. Εφόσον έχεις εναποθέσει την πίστη σου σε κάτι ή κάποιον, θεωρώ αναγκαίο να δίνεις ό,τι περισσότερο μπορείς, να παλεύεις για αυτό, ανεξάρτητα από το προσωπικό κόστος που μπορεί να υπάρξει. Όλα αυτά όμως, μέχρι το σημείο εκείνο που δεν ξεπερνάς τα όρια της ελευθερίας άλλων ανθρώπων και πάντα χωρίς να βλάπτεις κανέναν με πρόφαση την αδιαπραγμάτευτη πίστη σου.
Ως άνθρωπος απεχθάνομαι τις συγκρούσεις και τις διαχωρίζω απόλυτα από τις αντιπαραθέσεις. Η διαφωνία δεν είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από ένταση και διαμάχη. Οι συγκρούσεις είναι επακόλουθο της απώλειας ελέγχου, η οποία ουδέποτε οδηγεί σε λύσεις. Προσπαθώ, λοιπόν, να τις αποφεύγω, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό φυσικά και να επιλέγω ψυχραιμότερους τρόπους αντιμετώπισης μιας δυσάρεστης κατάστασης. Ακόμα και τις φορές που δε μπορούν να αποφευχθούν, είτε εμπλέκομαι η ίδια, είτε συμβαίνουν ενώ είμαι παρούσα, ο στόχος είναι πάντα να ανακτηθεί η ηρεμία, ώστε να δουν όλοι το θέμα «καθαρότερα». Από τη φύση μας και παρασυρόμενοι από αισθήματα θυμού, αγανάκτησης ή αδικίας όλοι κάποια στιγμή ξεφεύγουμε από τα «καθώς πρέπει». Το ζητούμενο είναι να επανερχόμαστε και να αντιμετωπίζουμε κάθε κατάσταση χωρίς εγωπάθεια, δίνοντας αξία στην άλλη πλευρά, ακόμα και αν βρισκόμαστε σε πλήρη αντίθεση. Εκείνο που εγώ προσπαθώ να εφαρμόζω στη ζωή μου είναι η ενσυναίσθηση, να μπαίνω δηλαδή στη θέση του άλλου, ώστε να αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους κάνει την εκάστοτε επιλογή. Με τον τρόπο αυτό, αμβλύνονται οι διαφορές και καταργούνται οι παρωπίδες.
Ποιά η σχέση σας με τη θρησκεία;
Εξαιρετικά δύσκολο και λεπτό το θέμα της θρησκείας και η άποψη ή η σχέση του καθενός με αυτήν. Τα τελευταία χρόνια είχα κυρίως διερευνητική στάση απέναντι στη θρησκεία. Πλέον, έχω δημιουργήσει ένα είδος πίστης μέσα μου, χωρίς όμως να ακολουθώ νόρμες της κοινωνίας ή της Εκκλησίας ως προς αυτήν. Είναι ένα ζήτημα για το ποίο δε γίνεται κανείς να έχει γνώση, επομένως δεν είναι εφικτό να καταλήξεις σε σαφή συμπεράσματα και επιλογές. Δεν αποδέχεσαι ίσως απόλυτα, αλλά δε μπορείς και να απορρίπτεις κάτι για το οποίο η γνώση σου κάθε άλλο παρά επαρκής είναι.
Ένας «καλλιτέχνης» αποτελεί μέρος της κοινωνίας, όπως κάθε άλλος άνθρωπος που καταπιάνεται με κάτι διαφορετικό, πέρα από την τέχνη. Οπότε, θεωρώ ότι έχουν όλοι αναφαίρετο δικαίωμα, ίσως και υποχρέωση να τοποθετούνται σε θέματα που αφορούν σε αυτήν. Η διαφορά έγκειται αποκλειστικά στο μέσο και τον τρόπο έκφρασης που ο καθένας διαθέτει. Στην αντίθετη περίπτωση, όπου όλοι θα μένουν αμέτοχοι και σιωπηλοί, η πιθανότητα προόδου και εξέλιξης της κοινωνίας εκμηδενίζεται. Δεν απαιτείται τόλμη για να εκφράσει ο καθένας μας την άποψή του, τις σκέψεις του για κάποιο κοινό θέμα, όσο εκεί δεν υποβόσκει ο δογματισμός, που δε σκοπεύει απλώς να ακουστεί, αλλά να ισοπεδώσει κάθε διαφορετική άποψη. Η κατάκριση, η κατάργηση, τα «σωστά» και τα «λάθος» δε χωρούν σε μια «ζωντανή» κοινωνία.
Ποιός είναι τελικά ο Μάρτυρας σήμερα;
Με την ορθή έννοια της λέξης «Μάρτυρας», εκείνου που βασανίζεται ή θανατώνεται για τις πεποιθήσεις του, θα τολμήσω να πω ότι στη σημερινή εποχή εκλείπουν οι Μάρτυρες. Η νοοτροπία της θυματοποίησης, που πλέον έχει γίνει σχεδόν καθεστώς, δίνει στη λέξη την εσφαλμένη έννοια, εκείνου που υφίσταται δεινά ως παράπλευρη απώλεια, γεγονός που δίνει τη δικαιολογία για τον εφησυχασμό, την απάθεια και την απραξία. Ευχή μου, ο καθένας από εμάς να αναζητήσει τις δικές του πεποιθήσεις και να τις στηρίξει στο βαθμό που μπορεί και αντέχει κι ας μη φθάσουμε στο επίπεδο της μαρτυρίας. Ένα μικρό βήμα μπορεί να είναι αρκετό.
Info
Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους.
Διάρκεια: 75'
Στον Πολυχώρο Vault από την ομάδα ProvaT.O., σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη, έως τις 9 Ιανουαρίου 2018, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00.
Τιμές
Γενική είσοδος: 12 ευρώ
Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ): 10 ευρώ
Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889