Με άξονα την εμβληματική φράση: «Στη Μόσχα, στη Μόσχα...», ο Δημήτρης Αγαρτζίδης συνυπογράφει τη σκηνοθεσία και παίζει σε μία παράσταση χαμένων ελπίδων και ονείρων.

Το έργο του Άντον Τσέχωφ, «Οι τρεις αδελφές», μετά από τις 15 επιτυχημένες παραστάσεις του Ιουνίου, παρουσιάζεται ξανά στο Baumstrasse έως και την Τρίτη 2 Οκτωβρίου.

Μέσα σε ένα στρατιωτικό πολεμικό περιβάλλον και σε μια περιοχή δεύτερης κατηγορίας, οι ήρωες του Τσέχωφ λαχταρούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους με οποιοδήποτε κόστος. Έχοντας επίγνωση της προσωπικής τους ανικανότητας, υπόσχονται να αλλάξουν προς το καλύτερο. Το φανταστικό είναι η μόνη τους πραγματικότητα. Στη Μόσχα, όλα όσα ονειρεύονται θα αποκτήσουν υπόσταση, οι ζωές τους θα εκπληρωθούν. Δελεάζονται από τις δυνάμεις της, όμως, στο τέλος, όλα γκρεμίζονται.

Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης «βλέπει τα όνειρά του να καταρρέουν σαν πύργοι στην άμμο», και μιλά γι’ αυτήν τη συμβολική «Μόσχα».

Ποιο είναι το όραμα του θιάσου;

Ο θίασος θέλει να εμπνέεται από τα κείμενα που επιλέγει, να δημιουργεί παραστάσεις που επαναδιαπραγματεύονται τη σχέση ηθοποιού-θεατή, να δημιουργεί ένα ζωντανό θέατρο που προσπαθεί να αφορά στο σήμερα, να εργάζεται με ηθοποιούς που έχουν τη θέση δημιουργού και όχι εκτελεστή στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Γιατί επιλέξατε να ανεβάσετε τις «Τρεις αδελφές»;

Μετά την πρώτη ενασχόληση του θιάσου με την παράσταση «Παγκόσμια ιστορία της αϋπνίας», σε κείμενα Μπόρχες, που αφορούσαν πολύ σε αυτό που συμβαίνει τώρα γύρω μας με τρόπο φιλοσοφικό και ακαδημαϊκό, υπήρχε η ανάγκη να ασχοληθούμε με ένα κείμενο που βασίζεται σε σχέσεις και διαπραγματεύεται την καθημερινότητα και τη φιλοσοφία της με αφοπλιστική απλότητα, μιλώντας για όλα αυτά που μας απασχολούν.

Πού εστιάζει η προσέγγιση του κλασικού αυτού έργου;

Πυρήνας στην παράσταση είναι οι τρεις αδερφές. Οι υπόλοιποι ρόλοι-ηθοποιοί είναι ένα σύμπαν που περιστρέφεται γύρω από αυτές, τις παρατηρεί, τις επεξεργάζεται. Οι τρεις ηρωίδες έχουν τη θέση ενός συμβόλου, που διατρέχει -δεκαετίες τώρα- τις ζωές μας, χωρίς, όμως, να γίνονται παρωχημένες. Αντίθετα, εκφράζουν στο σήμερα όλα αυτά που ονειρευόμαστε και θα θέλαμε να γίνουν πραγματικότητα.

Ποιός είναι ο ρόλος της μουσικής στην παράστασή σας;

Η παράσταση έχει τη μορφή ενός ιδιότυπου μιούζικαλ. Οι ήρωες -έρχεται μια στιγμή- που δεν μπορούν να εκφραστούν, παρά μέσω του τραγουδιού. Μπροστά στο βάρος των θεμάτων που θίγονται και στη σοβαρότητά τους, τα τραγούδια δημιουργούν ένα αντιστάθμισμα ψυχικό, τόσο για τον ηθοποιό όσο και για τον θεατή.

Ποια είναι τα βασικά θέματα του έργου;

Το βασικό μοτίβο που διατρέχει όλο το έργο είναι η φράση των «Τριών αδερφών», «Στη Μόσχα, στη Μόσχα!». Το ερώτημα που κάθε μέρα περνά από το μυαλό μας, «Για ποιον λόγο συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν; Γιατί τόσος πόνος;», βρίσκει στο έργο την απάντηση του στο όνειρο του «να πάμε στη Μόσχα». Η Μόσχα αντιπροσωπεύει όλα όσα θα θέλαμε να γίνουν, είναι ο παράδεισος, ένας τόπος ιδανικός, όπου όλες μας οι επιθυμίες γίνονται πραγματικότητα. Είναι με άλλα λόγια ένα «Γιουκάλι», όπως στο τραγούδι του Κουρτ Βάιλ. Αν υπάρχει ή όχι αυτός ο τόπος, αν θα πάμε ή δεν θα πάμε, αν γνωρίζουμε ή όχι γιατί τόσος καημός είναι τα μεγάλα ερωτήματα που θέτει το έργο.

Ποιο όνειρο κυνηγούν οι ήρωες του;

Μέσα σε μια καθημερινότητα που μας ξεπερνά και μας καταβάλλει, οι τρεις αδερφές ονειρεύονται να πάνε στην πατρίδα τους. Αν φτάσουν στη Μόσχα, όλα θα είναι εφικτά. Οι ηρωίδες διεκδικούν με την ύπαρξη τους το δικαίωμα να ονειρεύονται και, εν τέλει, να ζήσουν.

Πώς παραπέμπει στο σήμερα η ιστορία των «Τριών αδελφών»;

Σήμερα, με τόση ανασφάλεια οικονομική, κοινωνική και συναισθηματική, η ανάγκη να βρούμε έναν λόγο να κρατηθούμε στη ζωή, η ανάγκη να βρει ο καθένας μας προσωπικά, αλλά και ως σύνολο, έναν λόγο για να ελπίζουμε και να δουλεύουμε κάνει το έργο εξαιρετικά επίκαιρο. Οι αυτοκτονίες πολλών ανθρώπων που διαμαρτύρονται γι’ αυτό που συμβαίνει, καθώς και αυτή καθαυτή η πραγματικότητα, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη να βρει ο καθένας μας την προσωπική του Μόσχα. Το έργο θέτει ερωτήματα σημερινά, με τέτοιον τρόπο, που σε ξαφνιάζει το πόσο δεν αλλάζουν τα πράγματα μέσα στους αιώνες.

Πού στηρίζετε τις ελπίδες σας για ένα καλύτερο μέλλον;

Όπως λέει και η Ιρίνα στο έργο, «Τώρα πρέπει να δουλέψουμε, να δουλέψουμε...». Εκεί νομίζω μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη, για να συνεχίσουμε. Το καλοκαίρι συνάντησα πολλούς ανθρώπους που δυσκολεύτηκαν πολύ, αλλά τώρα γυρνάνε πίσω στις πατρίδες τους, καλλιεργούν γη, γίνονται παραγωγοί και δημιουργικοί. Επομένως, κάνουν όλα αυτά που μια περίοδο θεωρήθηκαν ξεπερασμένα, για να ξαναγυρίσουν πάλι στην αρχή. Μου φαίνεται πολύ αισιόδοξο.

Ταυτότητα παράστασης: μετάφραση: Νικολέττα Φριντζήλα, δραματουργική επεξεργασία - σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου, Σύρμω Κεκέ, Σταυρούλα Κοντοπούλου, Παναγιώτης Μανουηλίδης, Θεανώ Μεταξά, Κατερίνα Πατσιάνη, Τατιάνα-Άννα Πίττα, Φοίβος Συμεωνίδης, Μιχάλης Τιτόπουλος, σκηνικός χώρος: Βασίλης Μαντζούκης, κοστούμια: Ηλιάννα Σκουλάκη, μουσική: Παναγιώτης Μανουηλίδης, φωτισμοί: Mελίνα Μάσχα, videos: Άρης Ζάγκλης - Busybee studio. Παίζουν: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Σύρμω Κεκέ, Σταυρούλα Κοντοπούλου, Παναγιώτης Μανουηλίδης, Θεανώ Μεταξά, Κατερίνα Πατσιάνη, Τατιάνα-Άννα Πίττα, Φοίβος Συμεωνίδης, Μιχάλης Τιτόπουλος.

Πληροφορίες: Baumstrasse, Σερβίων 8 - Βοτανικός, 2ος όροφος, τηλ. κρατήσεων: 6983 313302. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: από Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου έως Τρίτη 02 Οκτωβρίου, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη, στις 21.00. Διάρκεια παράστασης: 150 λεπτά (με διάλειμμα). Χωρητικότητα σκηνής: 60 άτομα. Τιμή εισιτηρίου: γενική είσοδος: 10 ευρώ.

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ.ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ