Συμπληρώνοντας 22 χρόνια δημιουργικής πορείας στον καλλιτεχνικό χώρο με το θέατρο Διάχρονο, η ηθοποιός Μαίρη Βιδάλη «βυθίζεται στη θάλασσα» και μιλά στο click@Life.

Μετά τη μεγάλη επιτυχία του, το έργο του Ερρίκου Ίψεν «Η κυρά της θάλασσας», συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά, υπό την αιγίδα της νορβηγικής πρεσβείας, για περιορισμένες παραστάσεις, στο θέατρο Διάχρονο, από την Παρασκευή 19 Οκτωβρίου μέχρι την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου.

Το κείμενο είναι ένα κλασικό δείγμα συμβολικού ρεαλισμού, όπου η Ελίντα Βάγκελ (1888) καλείται να διαλέξει ανάμεσα στον «έρωτα από την θάλασσα» και στην «ευθύνη που δημιουργεί η γήινη καθημερινότητα». Οι αιώνες περνούν, αλλά οι θάλασσες και οι επιλογές καιροφυλακτούν μέσα στις ψυχές όλων μας.

Η Μαίρη Βιδάλη, μέσα από τα βασανιστικά διλήμματα του έργου, και την άπιαστη ελευθερία της θάλασσας, μιλά για τη ζωή, την τέχνη και το θέατρο.

Τι πραγματεύεται το έργο μέσα από τον συμβολικό ρεαλισμό του;

Στην «Κυρά», η θάλασσα σηματοδοτεί την ελευθερία, τη φυγή, το μυστήριο, το ανικανοποίητο, αλλά, συγχρόνως, και κάτι εντελώς αντίθετο, την επιστροφή στο περιβάλλον της αθωότητας -αφού το υγρό στοιχείο είναι ο γενέθλιος τόπος μας. Κοντά στις ακτές, στα χρόνια της νιότης της, η ηρωίδα συναντά τον έρωτα – στοιχειό.

Ποιους κώδικες της ανθρώπινης ψυχής αποκρυπτογραφεί η παράσταση;

Όπως σε κάθε σημαντικό κείμενο, υπάρχει δυνατότητα ποικίλλων συσχετισμών για την αποκωδικοποίησή τους. Πάντοτε με ενοχλούσε στις παραστάσεις που είχα δει, το σκηνοθετικό τέλος: καρτ ποστάλ χαμογελαστής οικογένειας. Μετά από τόσα χρόνια πάλης, μέσα σε μια σκηνή, μεταφερόμασταν στο «τέλος καλό, όλα καλά». Διάβασα ξανά και ξανά τον συγγραφέα και νομίζω ότι βρήκα την λέξη-κλειδί του. Η Ελίντα αποφασίζει να μείνει για την «ευθύνη» που της αποδίδουν. Η ψυχή της, όμως, πάντα θα πετά σαν γλάρος πάνω από τη θάλασσα. Υποδηλώνουμε αυτήν την λύση - θυσία με πολλά εύληπτα σκηνικά στοιχεία.

Η ζωή είναι μία διαρκής πάλη ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω;

Όποιος συγκεράσει αυτά τα δύο με καθαρά μαθηματική λογική, θα είναι, σαφέστατα, με τη σημερινή υλιστική νοοτροπία, κερδισμένος. Προσωπικά, όμως, τον λυπάμαι, γιατί η ζωή δεν είναι -ή τουλάχιστον δεν είναι για μένα- εξίσωση. Πάτησα πολλά «πρέπει» για τα «θέλω» μου και, όπως τραγουδά ο Σινάτρα, «I did it my way».

Τι είναι τέχνη για σας;

Θα σας δώσω την απάντηση μου επιγραμματικά: εξιδανίκευση της ζωής και προσπάθεια υλοποίησης του ονείρου.

Πώς στέκεται όρθιο το θέατρο στην καρδιά της οικονομικής κρίσης;

Η κρίση δεν είναι πρωτίστως οικονομική, αλλά πνευματική, ιδεολογική, ηθική, κοινωνική, άρα, εν κατακλείδι, οικονομική. Οι άνθρωποι που υπηρετούν το θέατρο, την τέχνη γενικά, μοιάζουν με τους Ακρίτες. Είναι εκεί, κάτω από όποιες συνθήκες και, όσο παραμένουν όρθιοι, υπάρχει ελπίδα.

Η «Κυρά της θάλασσας» καλείται να διαλέξει ανάμεσα στον «έρωτα από τη θάλασσα» και στην «ευθύνη που δημιουργεί η γήινη καθημερινότητα». Εμείς, ως πολίτες, πόσο ώριμοι είμαστε, ώστε να αναλαμβάνουμε την προσωπική μας ευθύνη για την ποιότητα της ζωής μας;

Δεν είναι θέμα ωριμότητας. Νομίζω άπτεται του εκάστοτε χαρακτήρα. Υπάρχουν άνθρωποι – σκορπιοί που θα σε κεντρίσουν στο τέλος, αγελάδες που θα χύσουν το γάλα, τζιτζίκια που δεν θα προβλέψουν για τίποτα και πάει λέγοντας. Για τα λάθη μας δεν φταίμε μόνο εμείς, αλλά η ανατροφή μας, η παιδεία μας, το περιβάλλον, οι συγκυρίες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι τα πράττουμε μόνοι μας και, δυστυχώς, συνήθως τα επαναλαμβάνουμε.

Το θεατρικό σας εργαστήρι συμπληρώνει τα 2 του χρόνια. Ποιο ήταν το όραμά σας όταν ξεκινήσατε και ποιοι οι μελλοντικοί σας στόχοι, καθώς τα πράγματα αλλάζουν δραματικά;

Το θεατρικό εργαστήρι του θεάτρου Διάχρονο, στον Νέο Κόσμο, ξεκίνησε το 2010, με σύνθημα «ένας τόπος που η ψυχή μας δεν θα γεράσει», γιατί απευθύνεται σε όποιους θέλουν να μελετήσουν θεατρικά κείμενα, ανεξαρτήτως ηλικίας. Φυσικά, οι νέοι υπερτερούν αριθμητικά σε κάθε κύκλο σπουδής. Ο πρώτος ήταν πάνω στον Τσέχοφ, ο δεύτερος στον Ίψεν και ο τρίτος, φέτος, στον Στρίντμπεργκ, με επανάληψη της «Κυράς της Θάλασσας», λόγω μεγάλου ενδιαφέροντος. Παράλληλα, κάθε χρόνο, μελετάμε ένα άπαικτο έργο σύγχρονου Έλληνα συγγραφέα και, πάντα, για τους μικρούς φίλους θεατρικό παιχνίδι, που για φέτος είναι το εκπαιδευτικό «Ο παππούς ο Αίσωπος».

Τι επιφυλάσσει στο θεατρόφιλο κοινό το θέατρο Διάχρονο;

Συνέπεια. Μια λέξη, που θα έπρεπε να την προτάξουμε στην καθημερινότητα μας ως λαός.

Ταυτότητα παράστασης: μετάφραση: Εύα Γεωργουσοπούλου, διδασκαλία: Γιώργος Βούρος - Μαίρη Βιδάλη, σκηνικά – κοστούμια: Χάρης Σεπεντζής, μουσική: Τατιάνα Μανωλίδου, φωτισμοί: Γιώργος Δανεσής. Παίζουν: Μαίρη Βιδάλη, Βύρωνας Κολάσης, Τάκης Λιατζιβίρης, Στάθης Γκάτσης, Μαριλένα Κάραλη, Χρήστος Μαραθιάς, Ελένη Γιαλαμά και ο Παύλος Ευαγγελόπουλος.

Πληροφορίες: Διάχρονο Θέατρο, Πυθέου 52 - Νέος Κόσμος, τηλ.: 210 7233229. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευές και Σάββατα: 21.00, Κυριακές: 18.30.

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ