Η Γιώτα Φέστα διηγείται μια «μικρή», μεγάλη ερωτική ιστορία, σαν αυτές που «περνούν πάνω από τις ζωές και τις σαρώνουν, τις αφήνουν γυμνές και έρημες» και μιλά στο click@Life.

Γεμάτος έρωτα και πόνο, ο μονόλογος του Άκη Δήμου, «Η αναγνώριση», παρουσιάζεται στο θέατρο του Νέου Κόσμου, κάθε Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 το βράδυ.

Αναλαμβάνοντας τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία της «Αναγνώρισης», η Γιώτα Φέστα ανεβαίνει στη σκηνή, κάνοντας μια μοναχική κατάδυση στον βυθό ενός άδοξου έρωτα, μια σκηνική εξομολόγηση χωρίς παραλήπτη, με φόντο την οριστική απουσία του πάθους και μιλά για την παράσταση και τον χειμώνα της ζωής μας.

Τι σας προσέλκυσε στην «Αναγνώριση»;

Ο ποιητικός λόγος, ο ρυθμός του λόγου, η ιδιαιτερότητα της ιστορίας. Αφηγείται μια περιπέτεια σαν αυτές που έχουν λείψει πια από τη ζωή μας, ακόμη και σαν ακούσματα. Η γεύση που αφήνει είναι λίγο παλιακή, λίγο ντεμοντέ, αλλά καθόλου ανοίκεια.

Ποια θέματα πραγματεύεται το έργο;

Τη μοναξιά δια μέσου της απουσίας, της απουσίας του άλλου, της απουσίας της ευτυχίας, του έρωτα, της επιθυμίας. Ανάμεσα, όμως, σε όλες αυτές τις απουσίες υπάρχει αυτή η γυναίκα. Παρούσα. Ένα σώμα παρόν. Το σώμα αυτής της γυναίκας. Μιας γυναίκας που, μέσα στη μοναξιά της απουσίας, συνεχίζει να αναζητά την αγάπη. Επικαλείται τον έρωτα μέσα από την ανάμνησή του. Και με αυτόν τον τρόπο, αυτόν τον απόντα άλλο τον καθιστά «πανταχού παρών».

Πού εστιάζει η σκηνοθετική σας ματιά;

Ακολούθησα τα βήματα της γυναίκας αυτής μέσα στον συγκεκριμένο χώρο. Δεν έκανα τίποτα άλλο. Την ακολούθησα. Δεν σκηνοθέτησα τίποτα. Την άφησα να περπατήσει μέσα σε ένα δωμάτιο. Μόνη.

Ποια είναι η πρόκληση, αλλά και η δυσκολία, ενός θεατρικού μονόλογου;

Η δυσκολία του μονόλογου. Μμμ… Δεν έχεις πού να ακουμπήσεις το βλέμμα σου. Πρέπει να βρεθείς αντιμέτωπος με τον φόβο σου. Η πρόκληση είναι να πολεμήσεις τη μοναξιά, να της ξεφύγεις.

Με ποιους δαίμονες παλεύει η ηρωίδα;

Με τον έρωτά της, που έχει μείνει στάσιμος. Με την οδυνηρή ανάμνηση αυτού του έρωτα, με τη δύναμή της που χάνεται, με τον χρόνο που χάνεται. Μέσα σε μια ώρα, ζει ξανά τις στιγμές ενός έρωτα που κράτησε εφτά χρόνια. Φωνάζει στην έρημο, προς την κατεύθυνση των ερήμων. Εγκαταλειμμένη, ξεχασμένη, μαθημένη στον πόνο, με μια δύναμη που δεν διακρίνεται από την πρώτη στιγμή, εμμονική και δαιμονική ταυτόχρονα.

Από πού αντλεί δύναμη το θέατρο και αντιστέκεται στην οικονομική κρίση;

Από την ίδια του τη φύση. Θέατρο μπορεί να κάνει κανείς μόνο με ένα σώμα. Το σώμα του ηθοποιού. Ούτε μουσικές, ούτε σκηνικά, ούτε τίποτα. Παρόλα αυτά, το θέατρο απαιτεί μια συλλογική αναζήτηση, «η χαρά να παίζεις και η χαρά να συναντάς ανθρώπους». Με το θέατρο είναι σαν να ανακαλύπτεις τη ζωή από την αρχή. Ηχούν τρομερά επίκαιρα τα λόγια του Λουί Ζουβέ, το 1945: «Θέατρο κάνει κανείς σε συνθήκες απόλαυσης και ελευθερίας. Να έχεις ένα επάγγελμα και να το ασκείς, εξαντλώντας τις απαιτήσεις που απορρέουν από το σύνολο των αρχών, που διέπουν το επάγγελμα αυτό, εξακολουθεί να μου φαίνεται και σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, το καλύτερο μέσο και ο ασφαλέστερος τρόπος που διαθέτει ένας άνθρωπος του θεάτρου να κάνει πολιτική και να έχει μια θρησκεία».

Ποια είναι τα λάθη που πρέπει να αναγνωρίσουμε, για να βγούμε από αυτό το τέλμα;

Το μεγαλύτερο «λάθος» των τελευταίων 35 χρόνων ήταν ότι ζούσαμε σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην υπάρχει συνέχεια. Ζούσαμε άνευ ορίων, άνευ όρων. Με μεγάλα σπίτια, μεγάλα εστιατόρια, μεγάλα αυτοκίνητα ...και μικροψυχία. Αλλά «όταν σβήνουν οι αξίες, το μηδέν καραδοκεί».

«Πρέπει να είναι χειμώνας, για να μπορώ να φανταστώ μιαν άνοιξη». Αυτή η φράση-σκέψη του έργου θα μπορούσε να είναι μια παρηγοριά για τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε;

Ίσως. Ζώντας τα τελευταία χρόνια σε ένα ατελεύτητο καλοκαίρι, θα πρέπει να εφεύρουμε ξανά τις εποχές. Να ζήσουμε τον χειμώνα που μας αναλογεί, να προσπαθήσουμε να βρούμε τα καλά της εποχής αυτής και να ονειρευτούμε μια άνοιξη.

Ταυτότητα παράστασης: σκηνοθεσία - ερμηνεία: Γιώτα Φέστα, σκηνικά – κοστούμια: Calliopi, μουσική: Δημήτρης Μαραμής, φωτισμοί: Φίλιππος Κουτσαφτής, βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Μοθωναίος. Συμπαραγωγή του θεάτρου του Νέου Κόσμου με την ομάδα λέξεις.

Πληροφορίες: Θέατρο του Νέου Κόσμου- Κάτω Χώρος, Αντισθένους 7 και Θαρύπου (στάση μετρό Συγγρού-ΦΙΞ), τηλ.: 210 9212900. Παραστάσεις: 22 Οκτωβρίου 2012 – 8 Ιανουαρίου 2013. Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά. Χωρητικότητα σκηνής: 50 άτομα. Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος: 10 ευρώ, εισιτήριο για ανέργους: 5 ευρώ.

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ