Εγκλωβισμένη στο δικό της σύμπαν, ενσαρκώνοντας την Εύα, η Κατερίνα Λέχου συναντά τον περιθωριακό Μπαρακούντα και, καθώς έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα, μιλά στο click@Life.

Το αριστούργημα του Χιλιανού συγγραφέα Egon Wolff, «Χάρτινα Λουλούδια», που παρουσιάζεται στο θέατρο «Ιλίσια», κάθε Δευτέρα και Τρίτη, είναι μια σκληρή και ποιητική εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης, η οποία αναζητά, διεκδικεί, ικετεύει και κατατροπώνει στον αγώνα για αγάπη, αποδοχή, επιβολή και κυριαρχία.

Πρωταγωνιστώντας σε μια αποκαλυπτική ανατομία της ασταμάτητης πάλης των φύλων, των τάξεων, των ιδεολογιών και της διαφορετικότητας, που συνθέτει αυτόν τον όμορφο και άγριο κόσμο, η Κατερίνα Λέχου μάς ξεναγεί στις διαδρομές της παράστασης και μιλά για την ευκαιρία, που μας δίνει η σύγχρονη δραματική πραγματικότητα.

Ποια στοιχεία καθιστούν τα «Χάρτινα λουλούδια» ένα τόσο ιδιαίτερο έργο;

Καταρχήν, είναι ένα έργο, γραμμένο το 1970, δηλαδή, 42 χρόνια πριν και, αν μπορεί να αφορά στο σήμερα, αυτό και μόνο το καθιστά σημαντικό. Το κοινωνικό, πολιτικό του υπόβαθρο, αλλά και τα ερωτήματα που θέτει για την αλήθεια και την αγάπη, είναι διαχρονικά και παντοτινά. Διέπεται από έναν αιχμηρό λόγο και μια «ωμή ποίηση», διόλου λυρική, που μπορεί να το κάνει απολύτως σημερινό!

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ρόλου σας;

Η Εύα είναι αστή, «βολεμένη», μόνη, εγκλωβισμένη στο δικό της σύμπαν, βυθισμένη σε ένα κενό, που δεν γίνεται αντιληπτό από την αρχή. Όμως, είναι εκεί αυτό το απόλυτο «τίποτα» και την οδηγεί στην απόγνωση, μέχρι τη στιγμή που η έλευση του Μπαρακούντα τη φέρνει αντιμέτωπη με την ωμή πραγματικότητα.

Τι αναζητούν οι δύο τόσο διαφορετικοί ήρωες;

Νομίζω ότι, πάνω από όλα, αυτό που αναζητούν είναι να απεκδυθούν από τις «μάσκες» που φορούν, να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα και, φυσικά, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Ποια διαχρονικά –ανθρώπινα και κοινωνικά- ζητήματα θίγονται μέσα από την ανελέητη μάχη του Μπαρακούντα και της Εύας;

Η πάλη των τάξεων, αφού, από τη μία, έχουμε μία αστή και, από την άλλη, έναν περιθωριακό τύπο. Η ανάγκη της επικοινωνίας και η δύναμη της αγάπης. Το τέλος της οποιασδήποτε ψευδαίσθησης και η εναγώνια αναζήτηση της αληθινής ταυτότητάς μας.

Ποιες είναι οι πολιτικές διαστάσεις του έργου;

Σαν βασικός καμβάς του έργου, είναι πάντα παρούσες οι ανισότητες αυτού του κόσμου, που τον καθιστούν δυσλειτουργικό, προβληματικό, και, εν τέλει, αδιέξοδο. Η ιστορία της ανθρώπινης φύσης που επαναλαμβάνεται αέναα μέσα στον χρόνο.

Η σύγκρουση είναι φυσικός νόμος. Μήπως αυτό είναι ένα «σατανικό τέχνασμα» του Θεού, για να έχει αστείρευτο ενδιαφέρον το παιχνίδι της ζωής;

Δεν θα έλεγα ότι είναι ένα «σατανικό τέχνασμα» του Θεού, αλλά των ίδιων των ανθρώπων. Απλώς, γίνεται σχεδόν ερήμην τους, μέχρι που, κάποια στιγμή, έρχονται αντιμέτωποι με το απόλυτο κενό και αδιέξοδο και, τότε μόνο, η αποδόμηση των πάντων και ο επαναπροσδιορισμός τους μπορεί να σημάνει «πνοή ζωής». Με όποιο κόστος και θύματα.

Εδώ, στο δικό μας ζοφερό παρόν και μέλλον, ποιο είναι το κυρίαρχο συναίσθημά σας για όσα συμβαίνουν;

Πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε τέλος σημαίνει και μια καινούρια αρχή. Αυτό είναι φυσικός νόμος. Αρκεί να το καταλάβουμε, να το συνειδητοποιήσουμε, να έρθουμε πραγματικά αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Αυτή είναι η σκληρή δουλειά, αυτό είναι το πιο οδυνηρό κομμάτι. Και οι άνθρωποι, δυστυχώς, είμαστε φυγόπονοι και εθελοτυφλούμε. Πολλές φορές, για πολύ καιρό. Ας ελπίσουμε, στη δεδομένη στιγμή που περνάει ο τόπος μας, να αναδυθούν ουσιαστικά πράγματα, αλήθειες που θα μας οδηγήσουν σε ένα ομαλότερο αύριο. Ακόμα και αν αυτό συντελεστεί από μια μειονότητα ανθρώπων, θα είναι ελπιδοφόρο.

Πιστεύετε ότι το να βιώνουμε μία ζωή χωρίς προοπτική είναι μία δοκιμασία, για να συνειδητοποιήσουμε τα λάθη μας και να επαναπροσδιοριστούμε ατομικά και συλλογικά;

Όπως είπα και προηγουμένως, φυσικά, και είναι μια ευκαιρία όλο αυτό που μας συμβαίνει, αρκεί να μην επικρατήσει για άλλη μια φορά ο κακός μας εαυτός. Η αναζήτηση της αλήθειας, της ουσίας, της πραγματικής ελευθερίας, ήταν και θα είναι πάντα «προσωπική υπόθεση»!

Ταυτότητα παράστασης: μετάφραση: Εύα Μπίθα, σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου, σκηνικά – κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ, ερμηνεία: Κατερίνα Λέχου, Άρης Σερβετάλης, φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα, ειδικές κατασκευές: Γκάι Στεφάνου, μουσική: Lost Bodies, καλλιτεχνική συνεργασία: Φρόσω Κορρού, παραγωγή: Δημήτρης και Θοδωρής Μαροσούλης, καλλιτεχνική διεύθυνση: Γρηγόρης Βαλτινός.

Πληροφορίες: Θέατρο Ιλίσια, Παπαδιαμαντοπούλου 4 & Βασιλίσσης Σοφίας - Αθήνα (στάση μετρό: Μέγαρο Μουσικής, γραμμή 3), τηλ.: 210 7210045, 210 7216317. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη: 21.15. Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά χωρίς διάλειμμα. Τιμές εισιτηρίων: 16 (κανονικό), 12 (φοιτητικό) ευρώ.

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ.ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ