Οι Κράμερ λύνουν αυτή τη φορά τους λογαριασμούς τους στη σκηνή του θεάτρου και ο Δημήτρης Αλεξανδρής μιλάει στο click@Life για την πολυσυζητημένη παράσταση που σκηνοθετεί η Ελένη Σκότη στο θέατρο Εμπορικόν.

Ο Δημήτρης Αλεξανδρής και η Μαρία Ζορμπά βρίσκονται αντιμέτωποι επί σκηνής στο έργο «Κράμερ εναντίον Κράμερ» που έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες του Ντάστιν Χόφμαν και της Μέριλ Στριπ στην βραβευμένη με Όσκαρ ταινία.

Η σκηνοθέτις Ελένη Σκότη, σε συνεργασία με την πετυχημένη σεναριογράφο Μιρέλλα Παπαοικονόμου διασκευάζουν και αφηγούνται με το δικό τους τρόπο την περιπέτεια ενός πατέρα που καλείται να χτίσει εκ νέου τη σχέση με τον μικρό γιο του, μετά τον ξαφνικό χωρισμό με τη σύζυγό του. Όπως ανέφερε στην αρχή της συζήτησής μας ο Δημήτρης Αλεξανδρής, με τον εργασιομανή Τεντ θα μπορούσε σήμερα να ταυτιστεί ακόμη και μια γυναίκα.

Το Κράμερ εναντίον Κράμερ είναι γνωστό στο ευρύ κοινό από την επιτυχημένη ομώνυμη ταινία. Η θεατρική του απόδοση από τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου επιλέγει να δώσει έμφαση σε ορισμένα σημεία της ιστορίας ή ακολουθεί πιστά το σενάριο όπως το ξέραμε;

Όχι, γιατί το σενάριο είναι κινηματογραφικό. Εμείς στηριχτήκαμε στην αμερικάνικη θεατρική διασκευή του έργου. Το «Κράμερ εναντίον Κράμερ» ξεκίνησε ως μυθιστόρημα και σε αυτό είχε βασιστεί ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Μπέντον για να γράψει το σενάριο της ταινίας. Ο συγγραφέας του βιβλίου, ο Αvery Corman έγραψε πριν λίγα χρόνια τη θεατρική εκδοχή του. Η Μιρέλλα με το δικό της τρόπο-πιστεύω επιτυχώς-πρόσθεσε και ορισμένα άλλα στοιχεία στο θεατρικό. Υπάρχει δηλαδή μια σειρά αναμνήσεων του Τεντ που δεν υπήρχαν ούτε στην ταινία ούτε στο θεατρικό έργο.

Ίσως ακουστεί κλισέ η ερώτηση: φοβάστε την ενδεχόμενη σύγκριση με την κινηματογραφική ερμηνεία του Ντάστιν Χόφμαν;

Καθόλου. Πολλές φορές στο θέατρο κάνουμε πράγματα που έχουν παιχτεί από σπουδαίους αμερικανούς ή ρώσους ηθοποιούς. Νομίζω ότι υπάρχει στην άκρη του μυαλού, ότι αυτόν τον ρόλο τον έχει παίξει ο τάδε, αλλά αυτό δεν είναι απαγορευτικό γιατί πρόκειται για άλλη δουλειά. Ο κόσμος ορισμένες φορές έχει τέτοιου είδους αντιδράσεις. Δηλαδή πηγαίνει να δει μια παράσταση και λέει, «αυτός δεν ήταν καλός, γιατί ο άλλος ήταν καλύτερος». Η αλήθεια είναι ότι κάτι ανάλογο έχω διαβάσει και από κάποιους κριτικούς-όχι σε δικές μου παραστάσεις, αλλά σε παραγωγές που έχω δει. Μπαίνουν σε αυτού του είδους την παγίδα, η οποία κατά τη γνώμη μου είναι αστεία. Ή σου αρέσει η προσέγγιση του καλλιτέχνη για αυτόν τον χαρακτήρα ή δεν σου αρέσει. Κι είναι τελείως διαφορετικό το θέατρο από το σινεμά. Πέρυσι είχαμε ανεβάσει με τον Αντώνη Καφετζόπουλο μια παράσταση την οποία είχαν παίξει στη Νέα Υόρκη ο Ντάνιελ Κρεγκ και ο Χιου Τζάκμαν. Πριν κάποια χρόνια είχαμε κάνει τον «Αμερικανικό βούβαλο», τον οποίο είχε παίξει με μεγάλη επιτυχία ο Καταλειφός. Τι θα έπρεπε; Να μην το ξανακάνουμε; Προσπαθούμε να βρούμε τη δική μας αλήθεια και το πόσο κοντά μπορούμε να είμαστε σε αυτούς του χαρακτήρες. Όχι μόνο οι ηθοποιοί αλλά όλοι οι συντελεστές μιας παράστασης επιχειρούμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο, στον οποίο ο θεατής να μπορεί να μπει, να ταυτιστεί ή να αισθανθεί κάποια πράγματα.

Πώς προσπαθήσατε να προσεγγίσετε τον ρόλο του Τεντ;

Προσπάθησα να τον προσεγγίσω σε συνεννόηση με την Ελένη Σκότη και τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου. Για μένα ο Τεντ είναι ένας χαρακτήρας τον οποίο μπορείς να συναντήσεις παντού. Είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, ο οποίος έχει θέσει διαφορετικούς στόχους και τον συμπαρασύρει η ταχύτητα της ζωής και σταματάει να βλέπει ή να κατανοεί τους γύρω του. Πολλές φορές προσπαθώντας να κερδίσουμε κάτι νομίζουμε ότι είμαστε μαζί με την οικογένειά μας, με τους φίλους μας, πιστεύουμε ότι περνάμε καλά. Όμως ουσιαστικά όλο αυτό το κομμάτι της ζωής το κάνουμε διεκπεραιωτικά. Του συμβαίνει κάτι πολύ σημαντικό, η γυναίκα του τον εγκαταλείπει για τους δικούς της λόγους και του αφήνει το παιδί. Η προσπάθειά του να καταλάβει, να ξαναζήσει κάποια πράγματα, νομίζω ότι τον ωριμάζουν. Το παιδί στην προκειμένη περίπτωση λειτουργεί ως μέντορας σε αυτόν τον χαρακτήρα που περνά από μια περίεργη «εφηβεία», στην ωριμότητα της ζωής.

Στην σκηνή ανεβαίνουν αρκετά έργα με λαμπερή κινηματογραφική προϊστορία. Είναι ένας τρόπος ώστε να καταπολεμηθεί η κρίση με επιλογές που ενδεχομένως εξασφαλίζουν ικανοποιητική εμπορική πορεία;

Νομίζω ότι απλά φέτος έτυχε να παιχτούν στο θέατρο μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες. Για παράδειγμα, η παράσταση που παίζει η Βίκυ Σταυροπούλου «Μια τρελή τρελή σαραντάρα» είναι ένα όνομα που πολύς κόσμος το γνωρίζει. Αλλά μήπως δεν ξέρει τον Άμλετ ή το Λεωφορείο ο Πόθος; Ωστόσο εμπεριέχεται ένα ρίσκο σε αυτές τις παραγωγές. Δεν είναι εύκολο να κάνεις θεατρικές διασκευές κινηματογραφικών έργων. Πράγματα που το σινεμά τα έχει καταγράψει πολύ διαφορετικά, αποκτούν όγκο στο θέατρο. Σε εμάς υπάρχει μια ακόμη δυσκολία: έχουμε ένα παιδί στην παράσταση. Είναι πολύ πιο εύκολο να έχεις ένα παιδί στο σινεμά-είχα κι εγώ μια τέτοια εμπειρία, αφού έχω κάνει μια ολόκληρη ταινία με παιδί. Είναι μεγάλο στοίχημα. Δεν έχει ξαναγίνει μια παράσταση να έχει τόσο μεγάλο και τόσο δύσκολο ρόλο για ένα παιδί. Εμείς έχουμε τρία διαφορετικά παιδιά που εναλλάσσονται. Το μεγαλύτερο είναι έντεκα ετών αλλά μικροδείχνει.

Πώς έγινε η επιλογή;

Η επιλογή ήταν πολύ σκληρή και δύσκολη. Με την Ελένη είδαμε πολλά παιδιά. Κάναμε πρόβες μαζί με την Μιρέλλα και την Ελένη και τελικά επιλέχτηκαν αυτά τα τρία παιδιά.

Προέρχονται από οικογένειες που ανήκουν στον καλλιτεχνικό χώρο;

Όχι. Μόνο το ένα έχει μια θεία που είναι ηθοποιός. Πρόκειται για αρκετά δύσκολο κομμάτι της παράστασης. Στο σινεμά είναι πολύ πιο εύκολο να «κλέψεις» την αντίδραση ενός παιδιού. Και είναι πολύ διαφορετικό να κάνεις μια ολόκληρη παράσταση με μεγάλο ρόλο για το παιδί.

Στο δρόμο βλέπουμε εικόνες που δεν πιστεύαμε ότι θα συναντούσαμε ποτέ. Ποια είναι η προσωπική σας άμυνα;

Δεν κρύβω το γεγονός ότι μερικές φορές με πιάνει πανικός. Έχω σταματήσει σχεδόν να βλέπω ειδήσεις ή να παρακολουθώ όλο αυτό το πράγμα. Είναι σχεδόν αστείο, ό, τι βιώνουμε από όσους θέλουν να λέγονται πολιτικοί. Η προσωπική μου στάση είναι η αλληλεγγύη. Προσπαθείς να βοηθήσεις τους ανθρώπους στον περίγυρό σου όχι μόνο οικονομικά-άλλωστε όλοι είμαστε σε μια πολύ άσχημη κατάσταση-ώστε να μην αισθάνονται μόνοι. Πιστεύω ότι-πολύ οργανωμένα- μας έχουν κάνει να αισθανόμαστε μόνοι μας. Κι είναι πολύ άσχημο να νιώθεις φοβισμένος και αδύναμος μόνος σου παρά με παρέα.

Πώς σχολιάζετε την εικόνα του Κοινοβουλίου τους τελευταίους μήνες;

Είναι κυριολεκτικά αστεία. Δεν είναι ακριβώς αστεία, γιατί με το αστείο γελάς…Είναι ανίκανοι σε όλα τα επίπεδα, δεν είναι πολιτικοί. Είναι διεκπεραιωτές. Είναι σαν τους θυρωρούς που κάνουν κάποια πράγματα. Και βλέπω να λένε «να προασπίσουμε τη Δημοκρατία». Για μένα είναι απλώς κάποιοι άνθρωποι που προσπαθούν να σώσουν τον «επαγγελματικό τους χώρο».

Ταυτότητα της παράστασης: Διανομή: Δημήτρης Αλεξανδρής (Τεντ), Μαρία Ζορμπά (Τζοάννα), Αθηνά Μαξίμου (Μάργκαρετ), Χριστόδουλος Στυλιανού (Τζιμ), Δημήτρης Μαύρος (Τζων) και τα παιδιά Γιάννης Μπαριάμης, Άλκης Πανταζόπουλος, Μάρκος Δελλατόλας (Μπίλυ).

Πληροφορίες: Θέατρο Εμπορικόν, Σαρρή 11, Ψυρρή, τηλ. 210 3211750. Πλατεία: 20 ευρώ λαϊκή: 17 ευρώ (Σάββατο απόγευμα), φοιτητικό: 15 ευρώ, ανέργων: 10 € (απαραίτητη η προσκόμιση της ταυτότητας και του δελτίου ανεργίας). Πώληση εισιτηρίων μέσω internet: www.ellthea.gr και www.tickethour.com και προπώληση στα καταστήματα Public, Iανός, Παπασωτηρίου, σε επιλεγμένα καταστήματα της Τράπεζας Πειραιώς (easy pay). Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 20:00. Πέμπτη 21:00. Παρασκευή 21:00. Σάββατο 18:00 (λαϊκή) και 21:00. Κυριακή 18:00 και 21:00.

ΜΑΝΙΑ ΣΤΑΪΚΟΥ