Ο Γιάννης Βογιατζής θυμάται, σχολιάζει και ελπίζει, σε μια συνέντευξη-ποταμό στο click@Life.

Συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και εξακολουθεί να εισπράττει την αγάπη του κοινού: ο Γιάννης Βογιατζής, ο βετεράνος ηθοποιός, σε ηλικία 86 ετών εξακολουθεί να μιλάει με τον ενθουσιασμό ενός εφήβου για την υποκριτική τέχνη.

Θα τον δούμε και πάλι στη νέα παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, στο έργο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» που ανεβαίνει στις 30 Νοεμβρίου, σε σκηνοθεσία- του ανατρεπτικού πάντα- Μιχαήλ Μαρμαρινού. Η παράσταση θα ανοίξει τη σκηνή Ρεξ-Κοτοπούλη που είχε μείνει κλειστή την τελευταία διετία λόγω εργασιών. Αυτή θα είναι η δεύτερη συνεργασία του Γιάννη Βογιατζή με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, μετά την επιτυχημένη παράσταση «Ηρακλής μαινόμενος».

Κάθε έργο που παίζουμε είναι ένας καινούργιος έρωτας. Έρωτας πραγματικός. Αν δεν αισθάνεσαι ότι είσαι απόλυτα ερωτευμένος με τον ρόλο σου, αν δεν αισθάνεσαι τεράστια χαρά την ώρα που παίζεις και δημιουργείς δεν μπορείς να έχεις το θράσος να περιμένεις ότι ο κόσμος θα σε καταλάβει. Εάν δεν μπορείς να το αισθανθείς εσύ, δεν μπορείς να το μεταφέρεις και στον άλλο. Σε οποιαδήποτε δουλειά κοιτάς το ρολόι σου για να δεις πότε θα τελειώσει. Ο καλός ηθοποιός δεν κοιτάζει πότε να τελειώσει να σηκωθεί να φύγει. Πάει πιο νωρίς στο θέατρο ώστε να κάνει καλύτερα και πιο αληθινά την πρόβα του. Τώρα που ανεβάζουμε αυτό το έργο δεν μπορώ να κάνω οτιδήποτε απόλυτα σωστά, εκτός από το ρόλο μου. Μέχρι την πρεμιέρα είμαι λογοδοσμένος εκεί, με την καλή την έννοια του όρου.

Ο Σαίξπηρ τοποθέτησε το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» στην Αθήνα. Ωστόσο δεν το τοποθετεί στην αθηναϊκή δημοκρατία, αν και χρησιμοποιεί ονόματα ελληνικά. Αναφέρει ότι άρχοντας της Αθήνας είναι ένας δούκας. Μεταφέρει λοιπόν τα ονόματα, τη δράση, όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα σε εγγλέζικα ήθη και έθιμα για να γίνει κατανοητός στην εποχή του. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς σήμερα. Το έργο του Σαίξπηρ το τοποθετούμε στη σύγχρονη εποχή. Τα κοστούμια μας δεν είναι ούτε αρχαία ελληνικά ούτε αγγλικά παλαιάς εποχής. Παρουσιάζουμε μια κατάσταση μάλλον σημερινή με ποιητική ματιά. Ποίηση, όχι με την έννοια του αφηρημένου αλλά του ουσιαστικού.

Στο έργο συναντάμε τους αριστοκράτες και την αυλή της Αθήνας. Εντός εισαγωγικών όλα αυτά γιατί η Αθήνα παρουσιάζεται κατά τα αγγλικά πρότυπα όπως σας είχα αναφέρει. Κάποιοι μάστορες –άνθρωποι δηλαδή που δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί-ετοιμάζουν μια παράσταση για να την παρουσιάσουν στα ανάκτορα του δούκα. Αφήνουν παράμερα τα κανονικά τους επαγγέλματα, μαθαίνουν τους ρόλους τους και κάνουν πρόβες. Τους βλέπουμε να συγκεντρώνονται για να συζητήσουν για το έργο. Οι άνθρωποι αυτοί είναι εντελώς γήινοι και σημερινοί. Στην παράστασή τους ανεβάζουν έναν αρχαίο μύθο- τον οποίο μεταχειρίζεται κατάλληλα ο Σαίξπηρ- προκειμένου να δώσουν κάποια χαρά στα ανάκτορα. Αυτό έχει γέλιο βέβαια και σε αυτή την ονειρική κατάσταση, έρχονται αργότερα τα ξωτικά….Είναι ένα εκπληκτικό έργο. Ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι εντελώς γήινος. Είναι ένας μάστορας, όπως είναι όλοι μάστορες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και όπως θα είναι μέχρι το τέλος των αιώνων. Είναι πάντα οι ίδιοι χαρακτήρες και χαίρομαι ιδιαίτερα για τον ρόλο μου.

Ζω με τις εικόνες που συναντώ στο δρόμο. Και στην ερμηνεία των ρόλων δεν λέω τα λόγια μου κάπως τονισμένα, έχοντας υπ’όψιν μου το έργο. Αντίθετα, μεταφέρω σε άλλες μνήμες τον εαυτό μου. Δηλαδή τώρα κάνουμε μια πρόβα για το έργο και το μυαλό μου το έχω τοποθετήσει εκεί που κάποτε γινόταν παλιά η γιορτή του κρασιού, έξω από την Αθήνα, προς την Ελευσίνα, σε ένα τέτοιο δάσος. Στο κείμενό του ο Σαίξπηρ αναφέρει ότι τρία μίλια έξω από την πόλη των Αθηνών θα σας συναντήσω. Αυτό λέω στους ηθοποιούς, ότι «θα κάνουμε την πρόβα μας την ώρα που βγαίνει το φεγγάρι, γιατί διαφορετικά θα μαζευτεί ο κόσμος και θα γίνουμε ρεζίλι».

Για μένα ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι μια μεγάλη σκηνοθετική προσωπικότητα. Είναι και καλός ηθοποιός: μπορεί να σου δείξει τον ρόλο, για να μην έχεις αμφιβολίες. Έχει μπει στην ψυχολογία του κάθε ηθοποιού και τον αντιμετωπίζει με τέτοιο τρόπο ώστε να δώσει το άπαν της ψυχής του. Το θέμα είναι να βρίσκεις την ουσία των πραγμάτων.

Στην ηλικία των 86 ετών αισθάνομαι ευτυχής από επαγγελματικής πλευράς. Καταρχήν ο κόσμος μου έχει συγχωρέσει ακόμη και τις όποιες κουταμάρες έχω κάνει στο διάβα της ζωής μου, στα εξήντα τόσα χρόνια που είμαι στο θέατρο. Κι εγώ σιγά σιγά αναθεωρώ κάποια πράγματα. Παίρνω το θάρρος να λέω τις απόψεις μου ελεύθερα και βλέπω πιο ξεκάθαρα τους ανθρώπους. Αυτό ίσως συμβαίνει επειδή πέρασαν πολλά χρόνια και στο μυαλό μου έχω ξεδιαλύνει πολλά θέματα. Η πείρα αποκτάται. Ειδικά, αν έχεις την αίσθηση του χιούμορ και του ρυθμού των πραγμάτων, αν ξέρεις ότι ποτέ δεν είναι αυτά που φαίνονται και λέγονται.

Ανοίγει και πάλι η σκηνή Κοτοπούλη-Ρεξ. Θυμάμαι είχα πρωτοπαίξει εκεί το έργο «Ο κόσμος της Σούζυ Βογκ» και το «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια». Το πρώτο έργο δεν είχε πάει καλά και ανεβάσαμε την «Κόρη μου τη σοσιαλίστρια», με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και την Αλίκη Βουγιουκλάκη, με μία μόνο εβδομάδα πρόβες. Έγινε μεγάλη επιτυχία, το θέατρο ήταν φίσκα. Εσείς γνωρίζετε ότι τον ρόλο του πατέρα της Αλίκης τον είχε παίξει ο Κωνσταντάρας στον κινηματογράφο. Εγώ όμως τον είχα παίξει στο θέατρο. Η Αλίκη και ο Δημήτρης ήθελαν να τον ερμηνεύσω και στον κινηματογράφο όμως δεν γινόταν. Από τη μια πλευρά με δέσμευε το συμβόλαιό μου με το Φίνο. Δεν μπορούσα να παίξω το ρόλο του πατέρα και ηλικιακά, γιατί δεν είχαμε μεγάλη διαφορά με την Αλίκη. Στο θέατρο φορούσα μια περούκα για να τον παίξω. Το έργο αυτό συνεχίστηκε μετά και στο θέατρο του Εθνικού Κήπου, όμως δεν μπορούσα να παίξω ξανά, γιατί είχα υπογράψει συμβόλαιο για τον πρώτο θίασο Βλαχοπούλου, Κωνσταντίνου, Βογιατζή που στεγάστηκε στο θέατρο Μετροπόλιταν, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Προσπαθώ να δω την πραγματικότητα αλλά συγχρόνως φαντάζομαι πώς θα ήταν τα πράγματα καλύτερα. Προσπαθώ να μην με αγγίξει στα τρίσβαθα της ψυχής μου το κακό. Πάντοτε ζω με την ελπίδα του καλού, ότι κάποια μέρα όλα θα είναι καλύτερα.

Σε καιρούς κρίσης, οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν αποχωρούν αλλά προσπαθούν να μάχονται.Όμως αυτοί που θέλουν να επιβάλουν μια γραμμή υλιστικών αρχών απέναντι σε μια χώρα, είναι πάντα ισχυροί και αδίστακτοι.Ενώ οι άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης έχουν πάντοτε μέσα τους τη συγγνώμη.

Με πληγώνει το μαύρο που βλέπω στην ψυχή των ανθρώπων. Αυτό με σακατεύει.Αισθάνομαι προσβεβλημένος. Πώς ένας λαός τόσο υπερήφανος και τόσο καλά μορφωμένος και προετοιμασμένος έφτασε- ή μάλλον τον έφτασαν- σε αυτό το σημείο, να μην έχει πια πίστη για τίποτε. Βλέπεις τους ανθρώπους και σε πιάνει απέραντη στενοχώρια γιατί όσο και να πολεμήσεις δεν μπορείς να τους βοηθήσεις. Ένα λιθαράκι βάζουμε κι εμείς με την τέχνη μας και προσπαθούμε να συμβάλουμε στην ευτυχία των ανθρώπων. Να τους προσφέρουμε μια δικαίωση και λύτρωση από την πλευρά της τέχνης.

Δυστυχώς στην πολιτική βλέπω ανθρώπους που πρώτα μιλούν και μετά σκέφτονται. Είναι απίστευτο. Είναι σαν τους κακούς ηθοποιούς, οι οποίοι λένε τα λόγια τους και αν τους ρωτήσεις τι λένε εκείνη τη στιγμή δεν ξέρουν. Παρατηρείται αυτό και στους πολιτικούς και τα αποτελέσματα είναι ολέθρια.

Ταυτότητα παράστασης: μετάφραση: Διονύσης Καψάλης. Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός. Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη. Καλλιτεχνική σύμβουλος για τα Κοστούμια: Ντόρα Λελούδα. Κοστούμια: Δανάη Κουρέτα, Βέρικο Μγκελάτζε. Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός. Κίνηση: Φώτης Νικολάου. Μάσκες: Μάρθα Φωκά. Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος. Βοηθός σκηνοθέτη: Σύλβια Λούλιου. Παίζουν: Γιάννης Βογιατζής, Ευγενία Δημητροπούλου, Νίκος Κουρής, Γιώργος Κριθάρας, Περικλής Μουστάκης, Γιώργος Μπινιάρης, Ηλέκτρα Νικολούζου, Αργύρης Πανταζάρας, Άγγελος Παπαδημητρίου, Παναγιώτης Παπαϊωάννου, Ιωάννα Παππά, Εύη Σαουλίδου, Φοίβος Ριμένας, Ιωάννα Τσιριγκούλη, Χάρης Τσιτσάκης.

Πληροφορίες: από 30 Νοεμβρίου ως 15 Φεβρουαρίου 2013. Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή στις 20:30. Σάββατο 17:00 και 20:30 και Κυριακή στις 19.00. Εθνικό Θέατρο- Θέατρο Rex- σκηνή «Κοτοπούλη» (Πανεπιστημίου 48). Τιμές εισιτηρίων: 21 ευρώ, 15 ευρώ και 12 ευρώ (φοιτητικό). Κάθε Πέμπτη ειδική ενιαία τιμή 13 ευρώ. Προπώληση : 2103301881, στο www.n-t.gr , 210.5288170-171, 210.7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας).

ΜΑΝΙΑ ΣΤΑΪΚΟΥ