Ο Πάνος Κοκκινόπουλος, μας επιτρέπει να διεισδύσουμε στον ψυχισμό ενός κατά συρροήν δολοφόνου, σκηνοθετώντας για πρώτη φορά στο θέατρο ένα καθηλωτικό θρίλερ. Στο click@Life μας εξήγησε γιατί οι πολιτικοί είναι χειρότεροι από τους serial killers…

O Πάνος Κοκκινόπουλος, ο σκηνοθέτης πολλών πετυχημένων τηλεοπτικών σειρών («Κόκκινος κύκλος», «Δέκατη εντολή», «Μαύρα μεσάνυχτα» κ.α.) επιχειρεί τη μετάβασή στη θεατρική σκηνή, παρουσιάζοντας το συγκλονιστικό, ψυχολογικό θρίλερ «Frozen» της Bryony Lavery, στο Αγγέλων Βήμα (παραστάσεις μέχρι το Πάσχα).

Η μητέρα του θύματος (Παναγιώτα Βλαντή), ο θύτης (Αντώνης Καρυστινός) και μια ψυχίατρος (Μαρία Καλλιμάνη) αποτελούν το τρίγωνο των χαρακτήρων του έργου που έρχονται αντιμέτωποι με τα «παγωμένα», «απωθημένα» αισθήματα που κρύβονται μέσα τους.

Οργή, απελπισία, πάθος για εκδίκηση, ενοχές και φόβος διαπλέκονται στους μονολόγους των τριών ηρώων οι οποίοι θα περάσουν από το δικό τους καθαρτήριο επί σκηνής για να φτάσουν στη συγχώρεση και τη συνειδητή μεταμέλεια. Οι αντιδράσεις του κοινού κατά τη διάρκεια της παράστασης, αποδεικνύουν ότι ο Πάνος Κοκκινόπουλος στο θεατρικό του ντεμπούτο ως σκηνοθέτης, γνωρίζει πώς να μας να μας καθηλώνει… Είχε βέβαια στη διάθεσή του και τρεις ηθοποιούς που ερμήνευσαν εξαιρετικά τις ψυχολογικές διακυμάνσεις των ηρώων.

Γιατί σας πήρε τόσα πολλά χρόνια για να σκηνοθετήσετε στο θέατρο;

Παναγιώτα Βλαντή, Αντώνης Καρυστινός, Μαρία Καλιμμάνη ερμηνεύουν τους τρεις χαρακτήρες του έργου

Όταν μπλέκεις στα γρανάζια ενός μηχανισμού, δύσκολα μετά πηδάς σε άλλη τέχνη. Ήθελα εδώ και αρκετό καιρό να το κάνω αλλά δίσταζα, φοβούμουν. Όμως με βοήθησε η κρίση, καθώς πλέον έχει πεθάνει η τηλεόραση. Με την Μπέσυ Βουδούρη, η οποία είναι παραγωγός, έχουμε μαζί την εταιρεία Frenzy Films και παρουσιάζαμε μια δουλειά το χρόνο περίπου, δεν κάναμε ποτέ βιομηχανική παραγωγή. Και από αυτή τη δουλειά ζούσαν περίπου τριάντα οικογένειες, οπότε ήταν δύσκολο να σταματήσεις μια διαδικασία και να μπεις σε μια άλλη. Κι από την άλλη πλευρά, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν θεωρούσα την τηλεόραση μια ταπεινή τέχνη και το θέατρο ή τον κινηματογράφο υψηλή. Κάθε μέσο έχει τη γοητεία του και δεν είναι το μέσον που κάνει τη διαφορά αλλά οι άνθρωποι. Υπάρχει καλή και κακή τηλεόραση, καλό και κακό θέατρο καλός και κακός κινηματογράφος.

Είπατε ότι τηλεόραση έχει πλέον πεθάνει. Δεν υπάρχει χώρος για δημιουργικούς ανθρώπους;

Όχι. Μόνο η κρατική, αν κάνει κάτι, αλλά δεν τη βλέπει και κανείς. Δεν υπάρχει τηλεόραση, έχει πεθάνει. Να σας πω την αλήθεια έτσι κι αλλιώς είχε παραγίνει το κακό. Παίζονταν 50 σίριαλ το χρόνο σε μια χώρα 9 εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι αμοιβές ήταν μεγάλες και το 90% ήταν οχετός. Δεν πειράζει, για καλό είναι. Έρχεται ο «κύριος πριόνης» και όσο δεν υπάρχει διαφήμιση, δεν υπάρχουν έσοδα. Και χωρίς έσοδα δεν μπορούν να γυριστούν σίριαλ.

Πώς είδατε τους ήρωες, όχι μέσα από μια κάμερα, όπως είχατε συνηθίσει, αλλά πάνω στη θεατρική σκηνή; Πώς λειτούργησε αυτή η μετάβαση;

Φωτογραφία: Yannis Priftis. Ο Πάνος Κοκκινόπουλος και η Παναγιώτα Βλαντή

Στην αρχή νόμιζα ότι είναι δύο πράγματα που μοιάζουν. Έλεγα, εμένα μου αρέσει να δουλεύω με ηθοποιούς, τι διαφορά έχει; Θα δουλέψω με ηθοποιούς χωρίς τα μηχανήματα, κατευθείαν. Μέγα λάθος. Είναι δύο τελείως διαφορετικές τέχνες, το σινεμά και το θέατρο και η διαδικασία τους είναι αντίθετη. Στον κινηματογράφο κάνουμε πρόβες και φτάνουμε κάποια στιγμή στα γυρίσματα. Έρχονται οι ηθοποιοί, παίζουν και όταν ολοκληρώνονται τα γυρίσματα, πάνε στα σπίτια του και εγώ κάθομαι μερικούς μήνες ακόμα και φτιάχνω την ταινία. Στο θέατρο κάνουμε πρόβες και προετοιμασία, όμως μετά την πρεμιέρα πάω εγώ στο σπίτι μου. Στο σινεμά ο σκηνοθέτης ελέγχει το υλικό του ενώ στο θέατρο ο ηθοποιός έχει τον έλεγχο. Κι όπως είπε κι ένας φίλος μου σκηνοθέτης, ο Γρηγόρης Καραντινάκης, όταν έμαθε ότι θα κάνω θέατρο: να θυμάσαι, μου είπε, ότι στο σινεμά ο ηθοποιός ακουμπάει την ψυχή του πάνω σου ενώ στο θέατρο ακουμπάς εσύ την ψυχή σου πάνω στον ηθοποιό. Κι έχει πολύ δίκιο.

Συνήθως τα έργα με κατά συρροή δολοφόνους εξαντλούνται σε μια λογική του ποιός έκανε το έγκλημα. Στην περίπτωση του «Frozen», το έργο μιλά γα τη συγχώρεση και μάλιστα σε μια σκληρή εποχή σαν τη δική μας. Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή;

Όταν διάβασα το κείμενο στα αγγλικά έπαθα σοκ και είπα ότι αυτό θέλω να κάνω. Είναι ένα θαυμάσιο, σύγχρονο έργο που δεν έχει χρόνους ή χώρους, όλα αλλάζουν συνέχεια. Οι ήρωες μιλούν με μονολόγους που σιγά- σιγά διαλύονται. Θυμίζει πολύ αρχαία τραγωδία, άλλωστε η Bryony Lavery, είναι πολύ επηρεασμένη από την αρχαίο δράμα, το έχει δηλώσει η ίδια και αποτυπώνεται αυτό στο έργο της. Το «Frozen» δεν μιλάει μόνο για έναν κατά συρροήν δολοφόνο αλλά για πολλά πράγματα.

Αναφέρεται κυρίως στα αισθήματα που παγώνουν μέσα μας;

Ο Πάνος Κοκκινόπουλος κατά τη διάρκεια της πρόβας

Ναι. Και δεν είναι τυχαίο που επιλέγει τη χειρότερη μορφή ενός κατά συρροή δολοφόνου, έναν παιδόφιλο. Είναι κάτι που δε συγχωρείται από καμία κοινωνία, εκφράζει το ανείπωτο και το ανείδωτο, όπως τα κείμενα του Σαντ.

Το έργο θέτει πολλά ερωτήματα, όπως το αν ένα έγκλημα γίνεται από ηθική διαφθορά ή από ασθένεια. Υπάρχει αυτή η λεπτή γραμμή; Ποια είναι η δική σας άποψη;

Το γεγονός ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Αυτό είναι βασισμένο σε μελέτες ψυχιάτρων. Δεν είναι τυχαίος ο ρόλος της ψυχιάτρου στο έργο, της Αγκνέτα. Είναι βασισμένος σε μια διάσημη αμερικανίδα ψυχίατρο και συγγραφέα, η οποία επί 30 χρόνια μελετούσε μαζί με τους συνεργάτες της τους serial killers. Κι όλα όσα αναφέρει η Lavery στο θεατρικό της είναι τεκμηριωμένα, επομένως δεν μπορώ να διαφωνήσω. Δεν είναι τρελοί, ξέρουν ότι αυτό που κάνουν είναι κακό, αλλά δεν μπορούν να μην το κάνουν. Είναι σαν τους πολιτικούς.

Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Είναι κατά συρροήν εγκληματίες κι οι πολιτικοί μας;

Προφανώς είναι χειρότεροι, γιατί τους serial killers, όταν τους πιάνουν τουλάχιστον, τους προσέχουν γιατροί, δεν διοικούν κράτη. Τους πολιτικούς δεν τους πιάνουν ποτέ. Έχετε δει πολλούς πολιτικούς στη φυλακή; Μόνο τον Τσοχατζόπουλο είδα κι αυτόν γιατί τον πούλησαν τα κόμματα. Το ίδιο ισχύει και στο «συνάφι». Έχετε δει πολλούς δημοσιογράφους να κατηγορούν δημοσιογράφους, γιατρούς να κατηγορούν γιατρούς, ή πολιτικούς να κατηγορούν πολιτικούς; Μόνο ηθοποιούς και σκηνοθέτες βλέπετε.

Το έργο αναφέρεται και στην θανατική ποινή, ζήτημα που έχει διχάσει την αμερικανική κοινωνία. Πώς το σχολιάζετε;

Οι Αμερικανοί είναι κατά πλειοψηφία υπέρ της θανατικής ποινής. Αυτό εκφράζεται σε δημοσκοπήσεις και δημοψηφίσματα, άλλωστε εκεί ισχύουν ομοσπονδιακοί νόμοι. Υπάρχουν πολιτείες που δεν έχουν θανατική ποινή κι άλλες που έχουν. Αλλά γενικά οι αμερικάνοι είναι ένα λαός που δεν έχει και πολλή ιστορία, ασχολούνται με τα όπλα και τις εκτελέσεις.

Η Παναγιώτη Βλαντή υποδύεται με υποδειγματικό τρόπο τη μητέρα που έχει χάσει την κόρη της. Έχει κανείς την αίσθηση ότι στην τηλεόραση και τώρα στο θέατρο της αναθέτετε «κόντρα ρόλους». Γιατί την επιλέξατε για το ρόλο της Νάνσυ;

H Παναγιώτα Βλαντή ερμηνεύει τη μητέρα του θύματος, τη Νάνσυ

Επειδή είναι πολύ καλή ηθοποιός. Την γνωρίζω καλά κι έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές. Από τότε που κάναμε τη Συλβί στα «Μαύρα Μεσάνυχτα», υπήρχαν αντιδράσεις. Λέγανε αυτή κάνει το καλό κορίτσι, πώς θα παίξει αυτήν τη σκύλα; Μετά άρεσε σε όλον τον κόσμο. Όταν ταυτίζουμε κάποιους ανθρώπους με μια εικόνα τους, δύσκολα φεύγουμε από αυτό. Θεωρώ όμως ότι οι σκηνοθέτες δεν πρέπει να έχουμε τέτοια στερεότυπα. Άλλωστε πάντα μου άρεσε να βάζω ηθοποιούς να κάνουν κόντρα πράγματα. Έχω χρησιμοποιήσει πολλούς διάσημους κωμικούς σε δραματικούς ρόλους. Κι η Παναγιώτα πίστευα ότι μπορεί να ενσαρκώσει τη Νάνσυ τέλεια γιατί την έχω δει σε δραματικούς ρόλους. Μπορεί να φτάσει το δράμα μέχρι εκεί που να μην είναι μελό.

Η παράσταση ολοκληρώνεται κυκλικά. Παραπέμπει στον τίτλο μιας παλιότερης σειράς που έχετε κάνει, τον «Κόκκινο κύκλο»;

Όχι. Θα έλεγα ότι παραπέμπει στην αρχαία τραγωδία. Είναι αυτός ο αέναος κύκλος της βίας. Όπως λέει ο Αγαμέμνονας του Αισχύλου, ο φόνος φέρνει φόνο. Δεν έχουν τελειωμό οι πόνοι και οι καημοί των ανθρώπων. Αυτός είναι ένας αέναος κύκλος, κι όσο έχουμε αυτήν την κοινωνία, θα βλέπουμε κι αυτά τα αποτελέσματα.

Να υποθέσουμε ότι αυτή μετάβασή σας από την τηλεόραση στο θέατρο θα είναι πιο μόνιμη; Σχεδιάζετε κι άλλες δουλειές;

Ετοιμάζω μια ταινία αλλά κι ένα θεατρικό έργο για του χρόνου. Έχει μπει δηλαδή το μικρόβιο…

Ταυτότητα παράστασης: Έργο: «Frozen». Συγγραφέας: Bryony Lavery. Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα – Καλογήρου. Σκηνοθεσία: Πάνος Κοκκινόπουλος. Σκηνικά - Κοστούμια: Ντόρα Λελούδα. Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος. Μουσική Επιμέλεια: Πάνος Κοκκινόπουλος. Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Καπενής.

Παίζουν οι : Παναγιώτα Βλαντή, Αντώνης Καρυστινός, Μαρία Καλιμμάνη, Χρήστος Καπενής.

Πληροφορίες: στο Αγγέλων Βήμα, Σατωβριάνδου 36, στάση μετρό Ομόνοια, κάθε Τετάρτη (18:00), Πέμπτη (20:00), Παρασκευή (20:00) και Σάββατο (18:00). Γενική είσοδος:10 ευρώ. Διάρκεια παράστασης:100 λεπτά. Κρατήσεις θέσεων: 210 5242211 και 210 5242213 από 11.30 έως 14.30 και από 18.00 έως 22.00 και στο ταμείο του θεάτρου τις ίδιες ώρες εκτός από Σάββατο πρωί.

MANIA ΣΤΑΪΚΟΥ