Από την Ελένη Πετάση

«Η κωμωδία των παρεξηγήσεων» (1594), από τα πρώιμα έργα του Σαίξπηρ, έχοντας ως κύρια πηγή τους «Μέναιχμους» (Οι δίδυμοι) του Πλαύτου αλλά και διπλασιάζοντας τους, αφηγείται την ιστορία δύο χαμένων δίδυμων αδελφών με τους επίσης δίδυμους δούλους τους που η συνεύρεση τους - καθώς τελικά βρίσκονται στην ίδια πόλη χωρίς να το γνωρίζουν - προκαλεί μια σειρά από κωμικές καταστάσεις.

Αυτή η ανώριμη, λαϊκή φάρσα του νεαρού τότε δραματουργού, χωρίς φυσικά να διεκδικεί κάποια αληθοφάνεια, παρέχει μεν το έδαφος για μια σειρά τρελών παρεξηγήσεων αλλά, πέρα από το αρχικό εύρημα της, ενδέχεται να δημιουργήσει έλλειψη ενδιαφέροντος μέχρι και βαρεμάρα στον σημερινό θεατή. Κατ' επέκταση η απλοϊκή πλοκή της δεν θα προκαλούσε καμία αίσθηση αν η ανάγνωση της δεν γινόταν με έναν  πρωτότυπο τρόπο.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, επηρεασμένη από τον σπουδαίο Ρώσο σκηνοθέτη Βσεβολοντ Μέγιερχολντ και τον κουστρουκτιβισμό της εποχής του, απομακρύνθηκε από κάθε είδους νατουραλιστική οπτική και παρέδωσε μια φορμαλιστική παράσταση αξιώσεων.

Σ' αυτήν όλες οι συντεταγμένες - στιλιζάρισμα α λα κομέντια ντελ άρτε, μηχανική κίνηση που παραπέμπει στον κόσμο των μαριονετών (έξοχη η συμβολή/συν σκηνοθεσία - κατά κάποιον τρόπο - της Πατρίτσιας Απέργη) κονστρουκτιβιστικά κοστούμια (εντυπωσιακή δουλειά της Βασιλικής Σύρμα), στοιχεία του τσίρκου, σλάπ-στικ και βωβού κινηματογράφου - δένουν απόλυτα μεταξύ τους.

Οπως και το ζαλιστικό περιστρεφόμενο σκηνικό με πόρτες και κάτοπτρα που πολλαπλασιάζουν τα είδωλα και αποτελούν το κεντρικό άξονα του μαγικού σκηνικού της Εύας Μανιδάκη.

Ωστόσο αν στην πρόταση της σκηνοθεσίας, πέρα από την άρτια αισθητική της, σημαντικό ρόλο παίζει η νέα παιγνιώδης μετάφραση του Διονύση Καψάλη, ο λόγος του κειμένου  χάνεται μέσα στο ατελείωτο στροβίλισμα των ηθοποιών και τα ενδιαφέροντα αλλά επαναλαμβανόμενα - συχνά εκκωφαντικά - ηχητικά εφέ. Επίσης κάποιες εκσυγχρονιστικές ατάκες - Αντιφιλούλης/Λούλης/Κουρής ή Επίδαμνος/Επίδαυρος - που προστέθηκαν για να προσελκύσουν το γέλιο του κοινού είναι άστοχες.

Παρ' ολες τις αντιρρήσεις το θέαμα ξεχειλίζει από ενέργεια και οι ακούραστοι ηθοποιοί, ένα εξαιρετικά κουρδισμένο ανσάμπλ, το στηρίζουν άψογα σωματικά και ερμηνευτικά.

Ο Νίκος Κουρής στον διπλό ρόλο του Αντίφιλου/αφέντη (Συρακούσιος και Εφέσιος) και ο Ορφέας Αυγουστίδης στου Δρόμιου/δούλου (Συρακούσιος και Εφέσιος} αντίστοιχα, είναι απολαυστικοί διαθέτοντας αξιοθαύμαστη κίνηση. Με εξίσου υποδειγματικά δουλεμένες ερμηνείες εμφανίζονται η Δήμητρα Βλαγκοπούλου και η Αμαλία Νίνου.

Και όλος ο υπόλοιπος θίασος - Ερρίκος Μηλιάρης, Γιώργος Νούσης, Στέλιος Παυλόπουλος,  Νίκος Πυροκάκος, Ερίκα Σκολίδη, Πάνος Ζυγούρος, Μαρία Ρουχάτζε, Βαλάντης Φράγκος - υπηρετεί με κέφι το όραμα της Ευαγγελάτου.          

Ελένη Πετάση - [email protected]