Εκ των μελών της Ομάδας ΑΣΙΠΚΑ, η ηθοποιός συμμετέχει στην παράσταση «Οι Δανειστές. Μια Αυτοβιογραφία» που παρουσιάζεται στην Αγγλικανική Εκκλησία.

Η Ομάδα ΑΣΙΠΚΑ επέστρεψε τον Μάρτιο στη θεατρική σκηνή και μέσα από τη νέα της δουλειά, με τίτλο «Οι Δανειστές. Μια Αυτοβιογραφία», προσκαλεί τους θεατές στην μπεργκμανική ατμόσφαιρα της Αγγλικανικής Εκκλησίας, σε μια παράσταση πάνω στο ομώνυμο έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ «Οι Δανειστές».

Εκ των μελών της ομάδας, η Ειρήνη Δράκου συστήνεται στο click@life.

Γεννήθηκα στην Άνδρο, με μαμή! Είμαι απόφοιτος του Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος πάνω σε Άσκηση και Υγεία. Εργάστηκα για 15 χρόνια στην τομέα της εκπαίδευσης και του αθλητισμού και από το 2004 και μετά παρακολούθησα αρκετά εργαστήρια φωνής, θεάτρου, χορού και κινηματογράφου και συμμετείχα σε θερινές Ακαδημίες και Recidency.

Ζω ανάμεσα στην Αθήνα και στην Άνδρο. Το σπίτι μου είναι στην Άνδρο και έρχομαι στην Αθήνα μόνο για τη δουλειά μου. Στην Άνδρο μου αρέσουν όλα τα λιβάδια και οι παραλίες τριγύρω από το σπίτι μου, τα όμορφα παλιά σπίτια και όλο το υπέροχο νησάκι μας. Δεν μου αρέσει όταν οι άνθρωποι δεν σέβονται το περιβάλλον και την αισθητική του. Στην Αθήνα πλέον μου αρέσει μόνο η Αρεοπαγίτου οι τριγύρω λόφοι με ότι φέρουν φυσικά, κάποια  στέκια στο Κουκάκι και το Παγκράτι και η Καισαριανή. Τα μουσεία, οι αρχαιολογικοί χώροι, κάποια θέατρα και κάποιοι κινηματογράφοι. Ο Βασιλικός Κήπος και κάποια πάρκα που δεν είναι βρώμικα βανδαλισμένα και εγκαταλειμμένα. Κάποιες ταράτσες. Α και η Καλών Τεχνών και η Γεωπονική Σχολή. Όλα τα υπόλοιπα στην Αθήνα είναι ανυπόφορα.

Μικρή ήθελα να γίνω Μαρία Καρχιλάκη. Μη με ρωτήσετε όμως γιατί, ο πόλεμος είναι κάτι που απεχθάνομαι. Τη θαύμαζα πάντως.

Όλη η γενιά του 30 σε ότι αφορά την ποίηση, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική αλλά και γενικότερα, ο Ελιοτ, ο Τρανστρόμερ, ο Ταρκόφσκυ, ο Βέντερς, η Πίνα, ο Χατζιδάκης, ο Λόρκα, ο Μπέκετ, ο Μπρεχτ, οι Μεγάλοι Τραγικοί και πολλοί πολλοί άλλοι είναι οι καλλιτεχνικές μου επιρροές.

Στο αυτοβιογραφικό έργο του Στρίντμπεργκ «Οι Δανειστές» ο συγγραφέας έχει τοποθετήσει τους ήρωες του σ’ ένα δεδομένο περιβάλλον, στο σαλόνι ενός ξενοδοχείου σε τόπο παραθερισμού και παρακολουθεί πως θα αντιδράσουν. Τα πρόσωπα, ένα ζευγάρι καλλιτεχνών, ο άντρας ζωγράφος, ο Άντολφ η γυναίκα συγγραφέας, η Τέκλα. Κατά την απουσία της γυναίκας σε μια εκδρομή ο άντρας της βρίσκεται μόνος στο σαλόνι του ξενοδοχείου, ερωτευμένος και κυριευμένος από τη δύναμη της γυναίκας του αποτυπώνει συνεχώς τη μορφή της. Εκεί τον βρίσκει ο πρώην άντρας της Τέκλας ο Γκούσταφ,  που η γυναίκα τον είχε παρατήσει χρόνια πριν για το ζωγράφο και εκμεταλλευόμενος την απουσία της προσποιείται κάποιον ξένο. Κατά τη συνάντηση των δύο αντρών, νυν και πρώην, το πορτραίτο εξελίσσεται σε γλυπτό. Το γλυπτό παραμορφώνεται. Μαζί του και το ερωτικό ιδεώδες του ζωγράφου το οποίο σκορπά θριαμβικά σαν θρυμματισμένη φωτογραφία ο εκδικητής επισκέπτης στα πόδια της γυναίκας κατά την επιστροφή της.

Οι τρεις ήρωες στο έργο του Στρίντμπεργκ δεν συναντιούνται ποτέ μαζί παρά μόνο στο τέλος, όταν είναι μάλλον αργά. Μελετώντας το συνολικό του έργο του και ότι γραφτεί γι αυτόν, συνειδητοποιεί κανείς ότι ο συγγραφέας πιθανότατα έγραψε αυτό το έργο με αφορμή το χωρισμό του από την πρώτη του γυναίκα, την ηθοποιό Σίρι φον Έσσεν. Ούτως ή άλλως ο Στρίντμπεργκ χαρακτηρίζεται για το σύνολο του έργου του αυτοβιογραφικός. Και το συγκεκριμένο έργο το γράφει ένα χρόνο μετά από την ‘Απολογία ενός Τρελού’  όπου αποτυπώνονται οι ενοχές του Στρίντμπεργκ για το ότι ήταν αυτός που διέλυσε το γάμο της Σίρι (της γυναίκας του) με τον πρώτο άντρα της κάποιο Βαρώνο.  Στους Δανειστές επισείεται πλέον γλαφυρά το χρέος, και η ενοχή αυτή σαν μαύρο χέρι πάνω από τα κεφάλια του ζευγαριού, του ρομαντικού και ήδη ευάλωτου Άντολφ (που θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο Στρίντμπεργκ ) και της Τέκλας που έχει ήδη μολυνθεί με μια αποτυχία από τον πρώτο της γάμο. Ο κυνικός και ορθολογιστής και εκδικητής Γκούσταφ έρχεται ως φίδι για να μολύνει και να δηλητηριάσει την προσωπική τους Εδέμ.

Αυτή θα μπορούσε να είναι η ιδιαιτερότητα του έργου αλλά εμείς στην ανάγνωση μας δεν σταθήκαμε εκεί. Στο έργο αυτό, ενώ ο συγγραφέας μοιάζει  μ’ έναν ψυχρό ανατόμο που παρατηρεί ένα πείραμα, μοιραία όμως συμμετέχει κι ο ίδιος αφού οι χαρακτήρες του έργου αποτελούν θραύσματα, μέλη και μνήμες της δικής του ψυχής. Νιώθει κανείς ότι στο έργο αυτό ο Συγγραφέας εγκυμονεί τη νέα του ψυχή ή την ανάγκη για ένα εξαγνισμένο και ελαφρύ πνεύμα, κάθε φράση γεννά την επόμενη , τα υλικά του έργου είναι σάρκινα και δεν υπάρχει τίποτα αβίωτο. Αυτό το κάνει ένα ιδιαίτερα ανοικτό έργο και καθαρτικό που προσφέρει προσωπικό χώρο για ταύτιση και θέτει υπαρξιακά θέματα όπως αυτό της ‘αθωότητας’ όπως κάνουν και τα έργα των μεγάλων τραγικών.

Στη δική μας ανάγνωση νιώσαμε ότι πρόκειται για ένα έργο που βαθαίνει και ανοίγει δημιουργώντας ένα χώρο για να κατατεθεί ένα ταπεινό αλλά ουσιαστικό και σύγχρονο παράπονο. Αυτό του ρομαντικού ανθρώπου, που νιώθω ότι ευθυγραμμίζεται με ένα συλλογικό αίτημα για επιστροφή στους χρόνους της ψυχής και της φύσης. Νομίζω ότι είναι ένα βαθύ κι ανείπωτο αίτημα που κανείς σήμερα δεν βρίσκει την πολυτέλεια πλέον καν ν’ αρθρώσει. Αυτή ήταν και η πρόθεση μας σε σχέση με αυτό το έργο εμπλέκοντας θραύσματα από ερωτικές επιστολές και κείμενα, με στόχο να ξεπλύνουν το έργο από ότι το μικραίνει και να δώσουν χώρο σε αυτή τη διαμαρτυρία της ψυχής. Την ανάγκη του αυτή μεταφέρει μοναδικά κι ο συγγραφέας μέσα από μια επιστολή προς τη γυναίκα του: ‘Θα ζήσουμε στη μοναξιά μέσα σε καταπράσινα λιβάδια μακριά από τους ανθρώπους’.

Θέλω να κάνω θέατρο περισσότερο αποφασισμένα και πιο πολύ στα άκρα και σε πιο μοναστηριακές συνθήκες δουλειάς.

Νιώθω υπερηφάνεια που μπορώ σιγά σιγά και δημιουργώ γέφυρες στη δουλειά μου και στην τέχνη μου με την προσωπική μου ζωή, τον τόπο μου την Άνδρο και τη φύση, δημιουργώντας σταδιακά μια συνθήκη δουλειάς και έρευνας με ωραίους συνεργάτες και χώρο για έκπληξη. Και ότι μπορώ ακόμη να είμαι περιπλανώμενη και να γνωρίζω ωραίους ανθρώπους.

Επόμενα σχέδια; Με τον Δημήτρη τον Μπίτο και την ΑΣΙΠΚΑ, σκοπεύουμε ν’ ανεβάσουμε και πάλι τους ‘Ελεύθερους Πολιορκημένους’ του Σολωμού, πάλι σ έναν μη συμβατικό χώρο. Κι επίσης μελετάμε κάποιο ελληνικό αυτή τη φορά έργο, που ακόμα δε μπορώ ν ‘ανακοινώσω. Ταυτόχρονα δουλεύω σ’ υλικό για τη δημιουργία ενός νέου έργου – παράστασης με τον Πολωνό συνεργάτη μου ηθοποιό και σκηνοθέτη Przemysław Błaszczak που ελπίζω να μπορούμε ν’ ανακοινώσουμε σύντομα και με μια καταπληκτική ομάδα συνεργατών ξεκινούμε ένα πρόγραμμα Παραστασιακών Περιηγήσεων που θα λάβει χώρα για πρώτη φορά σε χαρτογραφημένες διαδρομές και μνημεία στην Άνδρο, και θα ανακοινωθεί σύντομα.

Μετάφραση: Έρη Κύργια. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μπίτος . Δραματουργία: Ειρήνη Δράκου, Δημήτρης Μπίτος. Σκηνική Επιμέλεια- Κοστούμια: Άγγελος Μέντης. Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου. Βοηθός Σκηνοθέτη – Οργάνωση Παραγωγής: Θεοδώρα Έλλη Αθανασοπούλου. Βοηθός Σκηνογράφου – Ενδυματολόγου: Αλέξανδρος Γαρνάβος.

Ερμηνεύουν: Ειρήνη Δράκου, Νίκος Καμώντος, Δημήτρης Μπίτος

Info
Αγγλικανική Εκκλησία «Άγιος Παύλος»: Φιλελλήνων 27, Σύνταγμα (Αθήνα). Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21.00 και Παρασκευή στις 12.00μμ (μεταμεσονύκτια) (29/3, 1/4, 2/4, 5/4, 9/4, 29/4, 30/4, 7/5, 10/5). Την παράσταση θα συνοδεύουν αγγλικοί και ελληνικοί υπέρτιτλοι για τους κωφούς (και όλους τους άλλους θεατές). Τιμές Εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 12 ευρώ, Μειωμένο (Φοιτητικό, Ανέργων, Άνω των 65, ΑΜΕΑ): 8 ευρώ. Τηλέφωνο Ταμείου: 698.77.38.178 (Για Κρατήσεις). Διάρκεια: 95’

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ