Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση χορού «Untrained» της Lucy Guerin που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου.

Μετά την πολύμηνη, όχι και τόσο ανεξήγητη, περιπέτειά του (αν σκεφτούμε πως λειτουργούν οι πολιτικο-γραφειοκρατικές διαπλοκές στην Ελλάδα), ο Γιώργος Λούκος, και πάλι στο τιμόνι του πιο επιτυχημένου πολιτισμικού θεσμού της χώρας, που ο ίδιος απογείωσε κατά τη διάρκεια της επτάχρονης θητείας του, άνοιξε πριν από λίγες μέρες τις πύλες του.

Όπως είναι γνωστό, το Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου οργανώθηκε σε χρόνο μηδέν -ένας πραγματικός άθλος του καλλιτεχνικού διευθυντή του που πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια των διάσημων ξένων φίλων του (Οστερμάγιερ, Μπομπ Ουίλσον, Μαγκί Μαρέν), κάποιων καινούργιων, αλλά και των Ελλήνων δημιουργών, οι οποίοι κρατούν το μεγαλύτερο μέρος των εκδηλώσεων.

Πρώτη Ιουνίου, και η Πειραιώς 260, για άλλη μια φορά, σφύζει από ζωντάνια και νεανικό παλμό. Η εκκίνηση γίνεται με δύο παράλληλες χορευτικές παραστάσεις: την επανάληψη της επιτυχημένης «Πρώτης Υλης» του Δημήτρη Παπαϊωάννου και το «Untrained» της Lucy Guerin.

Σ’ αυτή την τελευταία, δύο επαγγελματίες (Alisdaire Macindoe, Ross McCormack) και δύο ερασιτέχνες χορευτές (Michael Dunbar, Jake Shackleton) καταλαμβάνουν την απέριττη σκηνή, χαρίζοντας ένα ωριαίο ευφρόσυνο θέαμα.

Ντυμένοι με φόρμες, σορτσάκια και διασκεδαστικά T-shirts, μιμούνται οι μεν τους δε και, αντιστρόφως, αρχίζοντας με απλές χορευτικές κινήσεις που γρήγορα ξαφνιάζουν με την πολυπλοκότητά τους: ισορροπία πάνω στο ένα πόδι, γρήγορες περιστροφές, πιρουέτες, πηδήματα στο κενό κ.ά.

Παρακολουθούμε, λοιπόν, με περιέργεια τους ανεκπαίδευτους να προσπαθούν να εναρμονιστούν με τις επιδόσεις των γυμνασμένων χορευτών -γεγονός που συχνά εκμαιεύει το αυθόρμητο γέλιο μας. Οχι, δεν είναι γελοίοι. Θα έλεγα ότι εκμαιεύουν συναισθήματα τρυφερότητας, καθώς αυτοεκτίθενται με σοβαρότητα και χιούμορ.

Ευάλωτοι, αλλά γεμάτοι από αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια, ακολουθούν πιστά τις οδηγίες της αυστραλιανής χορογράφου, που στη συνέχεια εξελίσσονται σε μικρές αφηγήσεις ιδιωτικών βιωμάτων, αποκαλύπτοντας τις τόσο διαφορετικές προσωπικότητές τους (ο πατέρας μου ήταν πολυάσχολος, δύο σύζυγοι, δύο παιδιά και ένα ακόμα....), μιμήσεις κινηματογραφικών σκηνών ή τετραπόδων, τραγουδιστικά ενσταντανέ και αστεία στιγμιότυπα, όπως αυτό όπου βγάζουν και ξαναφορούν με γλαφυρό τρόπο τα μακό μπλουζάκια τους ή εκείνο όπου ζωγραφίζουν ο ένας τον άλλον.

Εχοντας αναφορές στο μεταμοντέρνο κίνημα της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του ‘60 και στο ντανταϊσμό που δίνει το προβάδισμα στο σώμα καθημερινών ανθρώπων, η Lucy Guerin δημιουργεί ένα ενδιαφέρον θέαμα, που μπορεί να μη διαθέτει το βάρος μιας έντεχνης επίδειξης της ορχηστρικής τέχνης, αλλά σίγουρα αποδεικνύει ότι χορός δεν είναι μόνο τεχνική.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ [email protected]